Рыгор Крушына - Выбраныя творы

1952

ВЯСЕЛЬНЫ САД

Мы ў сад з табою выйшлі
З будзённасьці пустой.
Зірні на гэту вішню!
Убраная фатой,

Яна, як маладая,
Пад сонечным вянцом
Сягоньня выглядае
Вясёлым дзераўцом.

У радасных настроях,
Як дружкі, чарадой
Ігрушкі ў белых строях
Стаяць ля маладой.

I выслаўляюць сьлівы
Бяз слоў сьвяточны лад.
Сьпявае час шчасьлівы,
Цьвіце вясельны сад!

Ці чуеш, дарагая,
Як пчолкі загулі,
Як вецер нам іграе
Пяшчотна у гальлі?

Выходзь-жа на дарожку,
Вясеньні вальс кружы!
Так мала дзён харошых,
Дый тыя — міражы.

Па гэтым ня журыся,
Кружыся матыльком,
Я за табой, Марыся,
Вячорным сьветляком

Пад засьцей зазігцею
I яскай паляту.
Мы сьветлую надзею
Ня кінулі ў слату.

Мы павіншуем вішню,
I зложым хваласьпеў.
Ён пажадаць ня лішне,
Каб ураджай сасьпеў,

Каб скрозь плады віселі
Вясёлаю гурбой...
Між цьвету на вясельлі
Закружымся з табой.

1952

У МIЖЗОР'Е

Адвячоркам я выйду за весьніцы
Насустрэчу табе і вясьне.
Будзе мара блакітная песьціцца
У паглядзе тваім для мяне.
Прытулю цябе, мілая, горача.
I на ставе, пад ніцай вярбой,
Каб пазбыцца жыцьцёвае горычы,
Я ўсю ноч прасьпяваю з табой.
Мы — упрочкі ад явы. Ня змрочыцца
I ня згіне імпэт малады.
У міжзор'е далёкае хочацца,
Дзе няма ні вайны, ні бяды.
Мы абое, галубка дрыжоная,
Напляцем лятуценьняў вянкі.
Ночка гэтая прыйдзе бяссонная,
Праглыне і прасьцяг і вякі.
Дробна зоры на небе накрышацца,
Замігцеюць і ў цёмнай вадзе.
Возьмем човен, і ён закалышацца,
Паплыве, у сусьвет павядзе.
Прытулю цябе, мілая, горача,
Станеш ружай пунсовай цьвісьці.
Будзе Муза, са мною гаворачы,
Працінаць маладосьць да касьці.
Твае вусны, як цукар у ягадзе,
Будуць таяць, запальваць мяне...
Адчуваю спатканьне я загадзя
I каханьне між зор на чаўне.

10.4.44

ПАЛЕСКАЯ ТАМАРА

Тану я ў моры мараў,
На сэрцы хваль прыбой.
Палеская Тамара,
О сьветлы вобраз мой!
Не мімаходзь заскочыў
Я ў госьці да цябе.
Ты васількамі вочаў
Цьвіла ў маёй журбе.
Твой мяккі кужаль косаў
Спавіў маю душу.
Не паглядай-жа скоса, —
Я радасьці прашу.
Ня высахне, ня зьвяне
Пялёсткаў белы цьвет.
Пад сонечнае зьзяньне
Каханьне выйдзе ў сьвет.
Я буду ў гэтым годзе
Гарэць, як у вагні.
Маўчаць пачуцьцям годзе!
Тамара, працягні
Ты мне насустрач рукі...
Я познаю парой
Прыйшоў, каб вызнаць мукі
I поўны супакой.
Аб гэтым часта мару
I любую маю
Палескую Тамару
П я ю.

1942

РУСАЛКА

Бачу ў люстры жывую русалку,
Чэша косы кужэльнага лёну.
Пацьвяляецца горача-палка
Цела белае ў дымцы вялёну.

Паланее зарою аблічча.
Зноў ахвяры асьмягнена прагне.
Надзіць, кліча мяне і казыча
Ды, чаруючы, ў возера цягне.

3.4.56

У ГУМНЕ

Там чароўнай любжы зельле
З расьцярушаным насеньнем.
I ніводзін нат асьцюк
Ня трывожыў целаў грэшных.
У гумне мурог сухі
Шчасьце ведае чыё
Так салодка енчыць.

Як гулялі, як дурэлі,
Як куляліся на сене,
Толькі бачылі — павук
Із-пад крокваў на падстрэшшы
Ды праз шчыліну страхі
Залатое зайчанё —
Сонечны праменьчык.

4.4.56

* * *

У пустой капліцы сэрца
Сьвечку-памяць запалі:
Мелі шчасьце на талерцы,
Пелі родныя палі.

Там — прыветныя рамонкі
I драсён, і каласы,
I дзявочы голас звонкі
Ад суседняй паласы.

А няхай-жа адгукнецца
Сьпеў рамонкавы цяпер.
У пустой капліцы сэрца
Ты мой прывід ашчапер.

16.4.56

* * *

Як матуля, пяшчотай мяне атулі
I сагрэй прамяністым паглядам.
Мне ўжо мроіцца:
роем лятуць матылі, —
А ня сьнег — над аквечаным садам.

Гэта-ж тая вясна, у якой дзяцюком
Я сьпяваў залатую заранку.
Ах, завея мяце
белы цьвет за вакном.
Апусьці, дарагая, фіранку.

Гэтак лепш.
Гэтак будзе куды спакайней...
Маладосьць зацяпліцца... паўстане.
Я пачую ў запеве зімовых завей
Нашу чыстую споведзь каханьня.

1949

* * *