Рыгор Крушына - Вясна ўвосень

ВЯСНА ЎВОСЕНЬ

Села павуціньне на кусты,
Падаюць пажоўклыя лісты.

Туляцца апенькі каля пня —
Дэлегаты восеньскага дня.

Хоць са мной сьсівелая пара,
А вясна сьпявае з-пад пяра,

Я пішу ў запальным пачуцьці,
Каб любоў нязгасную знайсьці,

Каб яе знайсьці сярод людзей,
Каб нянавісьць гойсала радзей.

Мне вясна i ўвосень хай цьвіце,
I пяе ў шырокай дабраце.

У мяне наструнены настрой
I няма бурклівасьці старой.

Заглядаю ў хвойнік малады,
Там вясны зялёныя сьляды.

* * *

Мне думка мая дагаджае.
Я ведаю, у неспакоі
I камень іскру нараджае,
Ды тое цяпло няжывое.

I дрэва, і кветка, і траўка
Ня маюць пачуцьцяў і нэрваў.
А я, хоць і горка і даўка, —
Свой шлях ціхай песьняй адмерваў.

I мне не замкнуцца карою.
Хай бура шуміць, навальніца, —
Я чую, я мысьлю і мрою,
Я ў слове магу праясьніцца.

* * *

Песьня — натхненьня вынік, соль у салонцы.
Гэта пробліскі дня, думак джаз.
Можна спыніць гадзіньнік, але ня сонца.
Можна спыніць каня, а ня час.

Час той бяжыць няспынна. Сонца на старце.
Сёньня яно ўзыйшло і зайшло.
Вечная дзён машына. Кожнаму карціць
Лёгка ісьці ў сьвятло і цяпло.

Можна забрацца на месяц, Марс і Вэнэру.
Атам разьбіць, паліць, разбураць.
Можна жыцьцё перакрэсьліць, зьмяць як паперу...
Слова ў сусьвет грыміць:
Жыць!
Ствараць!

ЛІСТ З КАНАДЫ

Атрымаў я ліст з Канады.
Счараваная чужым,
Выхваляеш ты прынады,
Тое ўсё, чым даражым.

I багацьце, і свабода,
I прыемныя сябры.
I, як кажуць, мір і згода,
Зарабі — і ўсё бяры.

Што-ж! На гэты ліст адразу
Адказаць табе ня мог.
Колькі шумнага экстазу
Чую я ў тваіх радкох.

Ніягарскім вадаспадам
Ня шумі ў сваім лісьце!
Беларусь вішнёвым садам
У грудзёх маіх цьвіце.

Я таксама на чужыне
I таксама сьвет пазнаў.
А пачуцьці, ты скажы мне,
Ці ня дзеліць баразна?

ЗАЛАТАЯ РЫБКА

Пясьняр каханьня
старасьці ня бачыць.
Ён маладой душой нядужасьць перамог.
У снох ля мора сіняга рыбачыць,
I залатая рыбка моліцца ля ног:

— Ах, адпусьці мяне назад у мора,
За гэта я табе вялікі выкуп дам.
Хай адыйдуць няшчасьце, крыўда, змора,
Хай расчыняецца твой песенны Сэзам.
Багацьце слоў і вобразаў яскравых
Каштоўным скарбам хай ляжыць перад табой.
За згоду ў сьвеце, зладжанасьць у справах
Шампанскім шумна б'ецца ўсьпенены прыбой...
Той, хто ў пачуцьцях застаецца чыстым,
Ад добрых слоў і мрой расчуліцца гатоў.
Як на вясельлі сьветлым, урачыстым
Пяе спагадліва лагодная любоў.

Пясьняр каханьня
старасьці ня бачыць,
Да ўсіх нядужасьцяў ён мае супраціў.
У снох ля мора сіняга рыбачыць...
А залатую рыбку ў мора адпусьціў.

ПРАЗРЫСТЫЯ КОНІ

Празрыстыя коні — вятры,
Ўздымаючы пыл на дарозе,
Імчацца ў пустыя двары,
Дзе ў белых рэйтузах бярозы

Жакеямі выйшлі на старт
Каля зруйнаваных палацаў.
Здаецца, яны не на жарт
Гатовы з карэньнем сарвацца,

I ў сёдлах нябачных шумець,
Ляцець у нязнанасьць — у мрою...
Хмурынкі, як чорная сець,
Згрувашчана ўсталі гарою.

Празрыстыя коні ў кар'ер.
I пыл туманом на дарозе.
Дажджы наўздагон. I цяпер
Там сьлёзы на кожнай бярозе.

МАСТАК

Лёс няветлы, з усьмешкаю хітраю,
Ён нясе і пагрозы, і ўшчункі.
У руках маіх пэндзаль з палітраю.
Не пакіну старыя пакункі!

Не пакiну, хай круціць мяцеліца!
Сані ўгору ўзьлятаюць з размаху.
Так мастак на пачуццях асьмеліцца
Узьнімацца высока, бяз страху.

I дарэмна той лёс агрызаецца:
Мастаку ці патрэбныя сані,
Ці патрэбныя пэндзаль мазаіцы
I паэзія ў чыстапісаньні?

Лёс трывожыць усьмешкаю хітраю,
Разам з тым і пагрозы і ўшчункі.
А я ў працы нястомны, з палітраю.
Я ствараю жывыя малюнкі.

СЛАНЕЧНІК

Дзіцячае сонца стаіць на бальконе, —
Любоўна сьпявае маё захапленьне.
Красуня ў пялёсткавай жоўтай кароне!
Так дзеці малыя малююць праменьне.