Рыгор Крушына - Вясна ўвосень

Хай напеўнае слова разьвее тугу
I прагоніць штодзённую стому.
Я сагрэю цябе. Я завочна магу...
На самоту ня жалься нікому.

* * *

Ня трымаюцца сакрэты,
Адплываюць таямніцы.
Я тваім цяплом сагрэты —
Вербалоз пакорны, ніцы.

Я тваім цяплом сагрэты,
З майго сэрца рвецца слова...
Раскрываюцца сакрэты
Там, дзе шчырая размова.

Анічога я ня ўтою,
Нават горкія няўдачы.
Згіне згадкаю пустою
Перажыты дзень гарачы.

* * *

Цябе я ведаю
I разумею.
Твой дом наведаю
Нат і ў завею,
I ў дні марозныя,
Калі на шыбах
Вузоры розныя,
А ты як выбух,
Як вобраз песенны,
Як промень сонца...
На сьнежнай дэсані
Ў шкляной балонцы
Кружок праталіны.
I сочыць вока,
Ці я аддалены,
Ці недалёка.

* * *

Ты мне сказала: Добрай ночы!
Зірнула ў вочы і пайшла.
Застаўся лёгкі сьлед жаночы,
Парфумай веяў ля стала.

Ляжу самотна я ў пасьцелі
I не магу ніяк заснуць.
Ці-ж добрай ночы? Мы хацелі
Гарачай ночы. Не забудзь!

* * *

Маладосьць не пустацьветная,
I жаданьні ўсе прыродныя.
Ёсьць і мроя запаветная...
Нам папрок ня кінуць родныя:

Вось, маўляў, кароўка бегае
I нясецца курка ў рэшаце,
Толькі вы аднэй кунегаю
Ў сарамлівай цноце грэшыце.

* * *

У мяне цяпер закон сухі.
А тваё аблічча дарагое
Сьвеціцца з-пад роднае страхі —
I я хмельны, і няма спакою.

З даўных дзён
Глядзіць твой мілы твар.
Памятаю сьветлае спатканьне.
На стале сямейны самавар,
I маё гарачае прызнаньне.

За памылкі, слабасьці, грахі
Пакараны доляю цяжкою.
А не разыходзяцца шляхі —
Гэта-ж поруч я іду з табою.

* * *

Дождж, як цэпам на таку —
На дарозе лужы.
Вецер кружыцца ў садку,
Рве пялёсткі ружы.

У мяне ў руцэ букет
На дажджы зламаны.
А вітаеш ты, як сьлед:
— Дзякуй, мой каханы!

Цьвет пабіты — не бяда.
Толькі прыкра тое,
Што цячэ вакол вада,
Мокрыя абое.

* * *

Сказала мілая мая
З усьмешкай сонца на абліччы:
— Табе я творчая бруя,
Нязгасны жар у зыркім зьнічы.

Людзкія душы мусіш грэць,
I словы выпесьціць у цноце.
Гарэць! Гарэць ды не згарэць,
Як мэтэор у шпаркім лёце.

Я спадарожніца твая.
Сьпяваюць вершы — нашы дзеці.
Ты іхны бацька. Ну, а я —
Ім добрай мачыхай на сьвеце.

* * *

Мне сказалі на вакзале:
— Адыйшоў ужо цягнік.
Жорсткім гужам боль і крык
Маё сэрца завязалі.

Я даўгія рэйкі бачу
I апошні той вагон,
I запараны пэрон,
I ў праводзінах няўдачу.

* * *

Вялiкі ў сьвеце ёсьць закон:
Не пажадай сябровай жонкі.
Сваё канечне ставіць кон —
Ллысьці насупраць, на сажонкі.

Мой дружа, ты ў віры падзей
Згубіў свой дом і вобраз стройны.
Ты жыў бяз пробліску надзей,
Зноў ажаніўся і спакойны.

А жонка першая твая
З далячыні цябе чакала.
Праз дваццаць год ня ты, а я...
Мяне, бяздомнага, спаткала.

I хоць суровы той закон —
Не пажадай сябровай жонкі,-
Але інакш дыктуе кон.
— Маладажоны, вып'ем жжонкі!

* * *

Сьвет багаты, нязьмерна шырокі,
I ў вандроўках ці мала прыгод...
Сорак год я на бачыў сарокі
I ня чуў салаўя трыццаць год.

Кажуць людзі, сарока — зладзейка.
А, магчыма, мне шчасьце нясе.
Нашумела яна, чарадзейка, —
Вераб'і разьлятаюцца ўсе.

Белабокая мне сакатуха
Прыгадала маленства маё.
I з грудзей маіх ціхая скруха
Выцягае сваё вастрыё.

I здалёку зайграла жалейка,
I ўляцела сарока ў вакно.
Ну, а дзе-ж салавей-салавейка?
На чужыне яго ня чутно.

* * *

Шчасьце ў рукі бяры,
Абдымі, ашчапер.
Я — твой сябра стары,
Твой агонь-кавалер.

Я і ў пешчах з табой,
Я і ў спрэчках ціраз.
Ні зацішша, ні бой
Не зьнявечылі нас.

Не завянуць вянкі,
Што ў пачуцьцях зьвілі.
Мы прымаем вякі,
Як настой на хмялі.

* * *

Я цябе пяшчотна лашчу,
Я ў жывой гарачыні.
Бачыш, сыплю жар у прашчу.
Дзьверцы ў космас адчыні!