Рыгор Крушына - Вясна ўвосень

Я вымяраю з ёй
Нястрачаныя сілы.
Ці-ж верасень гразёй
Залепіць вобраз мілы?

Вясну я залучыў,
I слова не слабое.
Я чую рытм начы.
Хвалюемся абое.

* * *

Я прыйшоў з далячыні,
Пыл атрос крутых дарог.
Ты мне дзьверы адчыні.
Натаміўся я, зьнямог.

Я вітаю клопат твой
I, ступіўшы на парог,
Бачу з кветкамі пакой,
Сьвежасьпечаны пірог.

Стома ўпрочкі. Я магу
Зноў гарэзіць і гарэць,
Бо на пройдзеным шляху
Сілы страціў менш за трэць.

Для каханай я зьбярог
Чысты жар, пачуцьцяў вір.
Пачастуеш, твой пірог
Падмацуе хатні мір.

* * *

Каханай жанчыне ня сьпіцца.
Няўсьцерп... I гудзе нейкі звон.
На нэрвах зачэпная сьпіца
Спыняе спакойны мой сон.

I мыш за пасьцеляй скрабецца,
Сьвітаньне сівее ў вакне, —
Такое спрасонку здаецца,
Уяўнае мірсьціцца мне.

Гарэзна рука твая гнецца
I мае намер казытаць
Мяне каля самага сэрца,
Каб мог я асілкам паўстаць.

Над любай гарачым асілкам!
На шчасьце агню зьберагчы
Насуперак сумным памылкам
I слабасьцям бурнай начы.

ПЯЛЁСТКІ ВОСЕНI

Зноў павеяла даўнай вясной,
I сухое лісьцё, мне эдалося,
Сыпле цьветам шыпшыны лясной,
Пакрывае пялёсткамі восень.

I я сэрца, як бульбу скрабу,
Ачышчаю ад бруднай лупiны.
Я ламаю з табою табу:
Нашы ў полымі грудзі і сьпіны.

Тое полымя — радасны знак
Адчувальнай былой маладосьці.
Хай галодны смакуе праснак,
А ўлюбёны шукае чагосьці...

Я шукаю. Іду праз бяду
I пяшчотнае слова прыношу,
Каб маглі затаптаць лебяду
I пачуцьцяў сівую парошу.

Гэтак хораша тут на зямлі!
На вятры ў навальніцу акацыяй
Не апалі мы, не адцьвілі, —
Можам горача ў духу трымацца.

* * *

Тады нічога я ня меў.
Былі жаданьні асалодай.
Перад табою я нямеў,
Мой верш варочаўся калодай.

Рыпелі грузныя радкі,
А мне здавалася — сьпявалі...
Грымяць па рэйках цягнікі,
Пад караблямі плешчуць хвалі.

I за гадамі йдуць гады...
Мой звонкі верш мяне гайдае.
Я чую лёгкі рытм хады.
I ты — у вершах — маладая.

* * *

Аб каменьне пабіла калена,
Яно з кашлатаю ранаю.
Ты ляжыш сёньня млява і лена
З нагою забінтаванаю.

Я прыйшоў. Усьмiхаешся часта.
Боль лад усьмешкамі мілымі.
Абдымі мяне! Хай узмашыста
Рукі трапечацца крыламі.

Хай сьляза ля павек набягае, —
Радасьць салоная ў горычы.
Чуеш? Хочацца мне, дарагая,
Жарам рассыпацца горача.

Да мяне ты працягваеш рукі.
Што з табой? Як твая ножанька?
— Ат, нічога. Ніякае мукі...
Трэба зусім асьцярожненька.

* * *

Ты ня ведаеш, модніца-пышніца,
Як у вершах сказаць: я хачу.
Мне мадэрнае нешта ня пішацца,
Хоць яно і мільгае ўваччу.

Гэта-ж сёньня ўсё модай аголена!
Да мяне, як на тэніс, прыйшла.
I таму ў маіх думках расколіна,
I на песьню апала імгла.

Я маўчу. Мае вусны саромяцца.
Ты сьцяблінка ў жывым трысьнягу.
Ці ня тоіцца сіла ў саломінцы?
Ці табе я прызнацца магу?

Вобраз кволы, ды раптам выростае
I гаворыць насьмешліва мне:
— Не саромся, скажы слова простае
Бяз прыкрасаў: хачу! Так ці не?

* * *

Табе здаецца, — я маўчу,
Пачуцьці садам адшасьцелі.
Не, не маўчу. Душой крычу.
Катрынку шчасьця я кручу.
Ільдзінкі таюць уваччу
I іскры ўспыхваюць у целе.

* * *

Танцуе пяро. Я пішу і пішу...
I вобразы граюць і грэюць душу.
I вынік пісаньня, вядома —
Салодкая, добрая стома.

Ад шчасьця сьпяваю і ў шчасьці грашу.
Цябе абдымаю. Бяру — не прашу.
I вынік каханьня, вядома —
Салодкая, добрая стома.

У ДАРОГУ

Завязала ты мне ў хустачку
Аржанога хлеба лустачку.
I чакае ўжо дарога,
На душы ляжыць трывога.

Ці засьвеціць шчасьце ў далечы?
У дарогу выпраўляючы,
Мне кладзеш надзею ў клунак,
А на вусны пацалунак.

НЕ ПРАЙМАЙСЯ

На чужыне туга, як мароз, ахіне, —
Не праймайся, чакай на адлігу.
Прыгадай, мая любая, сёньня мяне,
Талісманам прызнай маю кнігу.