Рыгор Крушына - Вясна ўвосень

Мы абяцалі. Мы чакалі.
А ўсё гусьцей плыла імгла...
Каго шукалі — ашукалі,
Між намі прорва пралягла.

I — чвэрць стагодзьдзя. Мне здалося,
Я памяць зноў разьверадзіў...
Зьявіся, любая, прымройся
На сьветлы дзень, як цудадзіў.

* * *

Ня ценем, а зіхценьнем
Багатая зямля.
Я сонечным праменьнем
Пісаў тваё імя.

Ня толькі фігуральна
Ў паэзіі маёй,
Але і натуральна
На бірцы на сухой.

Праз кругленькае шкельца
Я сонца прапусьціў,
Як мастака-умельца,
I ўсьмешкай заплаціў.

I сонечным праменьнем
Тваё ўпісаў імя.
I сапраўды, зіхценьнем
Багатая зямля.

* * *

Каханьне пазнаем не ў пацалунку,
Не адпачынкам у лясной глушы.
Яно, як нітка тонкая ў карунку,
Спляценьнем цесным вяжацца ў душы.

На цёплай пагулянцы, на забаве
I на штодзённай працы знак даем.
Мы не на пышных словах, а на справе
Сваіх сяброў і любых пазнаем.

* * *

Былі галодныя часы.
Трывога трывала заўзята.
Кавалак конскай каўбасы
Прыносіў нам радасьць і сьвята.

Мы танцавалі. Шум і сьмех.
Віліся пачуцьцяў каралі.
I быў у нас адзіны грэх:
Ня тых, каго трэба, кахалі.

У ЧАРОЎНЫМ СЬВЯТЛЕ

Я праз цябе бачу сьвет
У чароўным сьвятле.
Гіне цяпер пустацьвет,
Сьпее плод на стале.

Тут ня ігруша, — ігра,
Сьпеў Эрота ў цішы.
Дыхай вульканам, гара,
Маё гора глушы.

Гора мінулых гадоў —
Як гарачы агонь.
Грукат чужых гарадоў
Сівізной мне на скронь.

Любая, дзейсны вулькан!
Хмару полымем змый,
Я разумею твой стан,
Створым казку і мы.

Ведзьма няхай нам усьлед
Не ляціць на мятле...
Я праз цябе бачу сьвет
У чароўным сьвятле.

СІНЬ

У мілай гаспадыні
Свой густ — не для старых.
На лямпе каптур сіні
I ўсюды сіні штрых.
Дармо, як у тапельца
Мой пасінелы твар!
Ты неба на відэльцы
Нясеш, мой кулінар.
Як смачна! Чараўніча!
А з чым цябе раўнаць,
Калі пачнеш аблічча
Блакітам ахінаць?
Нябёсны колер твару,
Такога не знайсьці!
Даўней i Рэнуару
Ня сьнілася ў жыцьці.
I песьняру ніколі
На думку ня прыйшло
Ісьці ад чорнай долі
Ў блакітнае сьвятло.
А я згадаў такое.
Усё з твае рукі —
I сінь цьвіце ў пакоі,
I ў вазе васількі.

* * *

Ня хоча сэрца сурагату,
Каханьню жыць і ня сівець.
Ідзем з табою мы ня ў хату,
А да адрыны пад павець,

Дзе цені сьцеле адвячорак,
Дзе пахне сенам ды імглой...
Які наш ціхі панадворак!
А што з табой? I што са мной?

У нас інтымная гаворка...
Зацішак гэты ў самы раз.
На небе радасная зорка
Міргае нам, пільнуе нас.

* * *

Мяне прыгадала, ці не?
Ня ведаю. Час пагарэлы.
I вочы ласкава — ня мне —
Пушчаюць амуравы стрэлы.

Сьпяваеш ты песьні свае
Ня мне, а таму, у якога
Душа ўсё табе аддае
I разам з табою дарога.

А можа цябе і няма
I ў смутку я мроям пярэчу?
Хвалююся, мабыць, дарма,
Пазнаўшы з мінулым сустрэчу.

МАЁЙ ВЫБРАНЬНІЦЫ

Званоў ня звоніць медзь
Глухому і бязбожнаму.
Даецца разумець
Паэзію ня кожнаму.

Глядзяць, як на тавар!
Скажы, хіба я падаю?
Твой сьветлы ветлы твар
З уцешнаю спагадаю.

Маўклівы твой пагляд
Гарыць маёй пакутаю.
Дазволь, цябе да пят
Я ў хутру слоў ахутаю.

I будзеш ты ў цяпле,
Ізноў мне лёгка станецца.
I верш мой на стале
Табе, мая выбраньніца.

У ЯГАДНІКУ

Шчабечуць весела сініцы...
З табой мы ў ягады пайшлі.
На сонцы ў чырвані суніцы,
Чарніцы ў дымцы на зямлі.

Мы гэтых ягад ня зьбіралі,
У нас ласунак быў ня той:
Нізалі слодычы каралі
Ў зялёнай парасьці густой.

Я чараўнік, ты чараўніца
Ў таемнай казачнай гульні.
Твой чаравік таптаў чарніцы,
Прасіла сэрца цяплыні.

Праменьне дня ў жывой сьпіралі
Трымала нас, траву, кусты.
Мы ў лесе ягад ня зьбіралі.
Нам усьміхаўся кош пусты.

ВОЧЫ КАХАНАЙ

Мяне сябры пыталіся калісьці:
— Якія вочы ў тваёй каханай?
Ці шэрыя, блакiтныя, ці карыя?
Ці як рудое восеньскае лісьце?