Рыгор Крушына - Вячорная лiрыка

Чуеш, люба? Вячорныя звоняць званы,
Перад намі сьвятая капліца —
Сьвечкі-зоркі у небе... Міргаюць яны,
Клічуць нас спавядацца, маліцца.

Споведзь сэрца з малітвай пакутнай душы!
Вечар цепліцца, капае воскам
Ды гарачым, з агнём. Ты агню ня тушы,—
Дагарым у званох адгалоскам.

* * *

Як цудоўна на сьвеце, прыгожа!
Божа! Воляй і сілай духовай
Скіравана маё падарожжа
У жыцьцё
Пад тваёю аховай.
Праз агонь, катастрофы і страты
I праз рогат рагатага ліха
Я прыйшоў, моцнай верай узьняты,
Думкі выказаць
Горача й ціха.
Хай-жа словы мне сэрца трывожаць
I салодзяць у творчай пакуце.
Ёсьць імкненьні,
Хаценьні
I пожадзь,
I пачатак згараньня пачуцьцяў.
Пад сьвятлом разьбягаюцца цені,
А ў істоце людзкой — таямніца.
Божа!
Ў тонкім, мастацкім спляценьні
Ёсьць такое, чаго і ня сьніцца.

................................

Чалавек безь сьвятыні — жывёла,
Без паэзіі пуста і мёртва,
Бязь любові —
Жыцьцё сумнакволае.
Хто бяз слова,
Той сьвет не разгортваў.
Слова — Бог.
Бог — любоў.
Бачу слова ў любові.
А любоў на зямлі
Разьвінаецца ў слове.
Мне гавораць аб гэтым
Сумленьне і розум.
Падуладны цяпер
Лятуценьням і крозам.
Я сьпяваю краіну,
Дзе рос, гадаваўся,
Дзе — хвала Табе, Божа, —
Я слову аддаўся,
Дзе кахаў,
Захапляўся,
Дужэў з Божай ласкі,
Рваў гаючыя травы
I любыя краскі.
Дзе на ціхай жалейцы
Іграла мне раньне,
Нявычэрпнай крыніцай
Бруіла каханьне.
А праз тыя
Жывыя,
Людзкія пачуцьці
Голас Твой
Мне ў паэзіі, Госпадзе, чуцен.

* * *

Наш бурны век ня любіць хараства.
Ён разбурае колер, формы, рысы.
А ў нас расьце мурожная трава,
Бушуюць вязы, лозы, барбарысы.

Такі раскошны, велічны абшар!
А мастакі асьлеплі, захварэлі;
Яны згасілі талент, як ліхтар...
I селі плямы мутнай акварэлі.

Наш бурны век ня любіць хараства,
Ад разбурэньня формаў песьня гіне.
Таму цяпер Хрыстовага Раства
Ня бачаць людзі чэрствыя ў краіне.

Ня бачаць людзі любасьці зямной,
Матэрыя ўсьміхаецца пачварай.
Ізноў патоп... I прыйдзе новы Ной
Наш ратаваць каўчэг з красой-ахвярай.

I я хачу з тэй ноевай сям'ёй,
Зь ягонымі шляхотнымі сынамі,
Жыць хараством, любоўю, цяплынёй
Ды абуджаць прыгожы сьвет і ў Хаме.

* * *

Засмучонае сэрца ў мальбе,
Неспакойнае чуецца штосьці.
Я сягоньня ня бачу цябе,
Я ня бачу маёй маладосьці.

А ня пойдуць на дно забыцьця
Сны, гады, гарады і прыгоды.
I вясковае — покуць, куцьця,
Сьвяты, сватаньне, сьпеў, карагоды.

Вобраз мілы ў далёкай імгле
Не пагасьне апошняю зьнічкай.
Пачастунак на шчодрым стале
Заварожаны лямпай-газьнічкай.

Калі ласка, кісель і узвар
Зь вішняў, яблыкаў нашага саду.
Твой асьветлены ўсьмешкаю твар,
Тваё кожнае слова да ладу.

I прыгожая постаць твая,
I характар, як песьня ў Палесьсі.
Сэрца б'ецца мацней удвая, —
Твой партрэт я на сэрца павесіў.

* * *

Паўстала памятка журбы:
Гамоняць хвоі,
Бярозы, вольхі і дубы
I ўсё жывое.

Пад бураном — яліны рух,
Як быццам, дрэўца
Трывожна хіліцца наўкруг,
Бяжыць, здаецца.

I я насустрач ёй іду...
Люблю яліну.
Я чую моцны смолкі дух,
Маю краіну.

Яліна пышнае гальлё
Нясе ў прастору...
Я пазнаю цябе здалёк,
Як пах чабору.

Які ўспамін! Настрой які
Ў адну хвіліну!
Каляды, сьвечкі, сваякі...
Люблю яліну.

* * *

Вось і вечар хутка надыйшоў.
Ацяплі зямное існаваньне...
Хай апошняй ласкай слова ўстане
Над тваёй спакутванай душой.

Да мяне ты сёньня з даўніны
Маладосьць ускрослую прынесла.
Ад стала адсунутае крэсла
Прысядае грузна ля сьцяны.

Мы выходзім з нуднага быцьця,
Мабыць доля выпала такая...
Ты сядзіш жывая, трапяткая
На маіх каленях, як дзіця.

I чытаеш верш мой, а сама
З тых радкоў ты радасная песьня.
Сэрцам прытулілася так цесна,
Аж мяне асобнага няма.

Праз тваё трывожнае цяпло
Чую сьмех шчасьлівай і гаротнай.
Зноў ідзе на хвалі паваротнай
Тое, што калісьці адплыло.

* * *

Сьпяваеш пад пальмаю,
Спрачаешся з хвалямі.
I сонцам падпалена,
I ветрам ухвалена.