Рыгор Крушына - Вячорная лiрыка

I шум няспынны
Жыцьця і мора
Глушыў хвіліны
Людзкога гора.

А дзесьці ў скалах,
Дзе змрок лілёвы,
Душа шукала
Красу і словы.

Ці-ж вобраз высах?
Сатлелі скарбы?
На кіпарысах
Гусьцелі хварбы.

Суцішнасьць рухаў
I звон цыкадаў.
Я казку слухаў,
Я ў казку падаў.

I — лятуценьні...
Пляту я ценi
Цяжкога лёсу
У сонца косы.

Ды апаўночы
Заплюшчу вочы.
А на сьвітаньні
Паэма ўстане.

Я ўцешны, рады:
Ізноў цыкады...
I ўжо ня казка,
А песьня-ласка!

I матылёчак
Пырхне над кветкай.
У мой пакойчык
Зірне суседка.

Свой спрыт пакажа:
— Прыбегла з пляжа.
А вы ў пасьцелі!
Што? Лятуцелі?

Яна ў бікіні,
А я ў піжаме.
Мне жартам кіне:
— Мяжа між намі.

Я маю дваццаць,
Вы — двойчы з гакам...
Пачне сьмяяцца
Пытальным знакам.

I побач ляжа,
Нібы на пляжы.
Абдымкам зьвяжа
I гэтак скажа:

— Ах, мама-тата!
Усё куртата:
Ў маім убраньні,
Жыцьці, каханьні.

А вы на сьвеце
Пазналі дзівы.
Мяне вазьмеце
Ў той сьвет праўдзівы.

I сьмех рассыпле...
Такой дзяўчыне
Паэт адчыне
Свой талент сьціплы.

Яна, як бэбі;
Дзьве зоркі ў небе,
Зара палае,
I мора грае.

Я тое раньне
Схаплю рукамі.
Вузейшай стане
Мяжа між намі.

Мы возьмем мячык
На пляж. Над морам
Гадоў дзіцячых
Гульню паўторым.

I скажуць людзі:
Блазноцтва гэта.
А з намі будзе
Пачатак лета.

ПАЭТУ-ЗЕМЛЯКУ

Карысьць ня ў золаце набытым,
Ня ў тым, што маеш кадыляк,
Не над карытам-дабрабытам
Лунае шчасьце, мой зямляк!

Ты нападаеш на калегу
I сыплеш жорсткую жарству...
Калега-ж твой пяе кунегу,
Кладзе паклоны хараству.

Ён любіць сонца, сьмех дзявочы,
I кіпарысы на паўдні.
Пяе пра вёсны, вусны, вочы
I пра вячорныя агні.

Яму й на Капры сьняцца хаты,
Лясы і качкі над вадой.
Пачуцьцяў скарб ляжыць багаты
Ў душы заўсёды маладой.

Яму і ў чорныя часіны
Ярма, няшчасьцяў і вайны
Цьвілі сьняжынкі, як язьміны,
I ён ад вершаў быў п'яны.

I ён случанкі падарунак —
Прыгожы тканы паясок,
Дарожны кій і дзедаў клунак,
I краю нашага пясок,

I з поля белыя рамонкі,
I па радзіме боль-тугу
У запаветныя балонкі
Прынёс на чыстую вагу.

Вось тут ягонае багацьце!
Такое маюць случакі!
Бярэце! Голасна чытайце
Жывыя звонкія радкі.

У іх гаворыцца адкрыта:
Паэт, свой талент ня душы!
Твой скарб ня там, на дне карыта,
А ў глыбіні людзкой душы.