Рыгор Крушына - Вячорная лiрыка

I ўся — краса духовая,
I пекната прыродная.
У жарсьці выбуховая,
Як бомба вадародная.

Я ў гэтым зьвязку — частка
Раздробленага атаму.
Я вычуваю часта:
Няма канца пачатаму.

Стаецца вечным слова,
Яно здаўна няўсьцішнае.
Старое гляне новым,
А новае — ня лішняе.

Прыйшла... У косах кветка.
I постаць — сад расквечаны.
Як ветрык цёплы ўлетку,
Усьмешка ветлай дзеўчыны.

Паэт, ты шчасьце маеш
Багатае і дзікае,
Жывы букет трымаеш
З бахматаю гвазьдзікаю...

* * *

Нясі хутчэй у поўным шчасьці
Твой солад сонечны, твой мёд.
Мне давялося нізка ўпасьці
I прадчуваць высокі ўзьлёт.

I зразумець, што скрозь цудоўна,
Што разам з бацькаўшчынай ты
Ўвайшла ў жыцьцё маё раптоўна,
Як вобраз велічны, сьвяты.

Ты увайшла і села поруч
З маімі шчасьцем і бядой.
I асядае ў горле горыч...
Ёсьць песьня ў сіле маладой!..

Тваё зубастае каханьне
Бярэ за сэрца і грызе.
Пакута страшная паўстане,
Яна ў пачуцьцях на чарзе.

Мой стогн агортаецца словам,
I людзі кажуць: верш, як звон,
I толькі сябрам некаторым
Здаецца — хворы я на скон.

Яны мне радзяць браць мікстуры,
Рэцэпты добрых дактароў.
А я інакшае натуры:
Табой паранены — здароў.

I ня схілюся, не скаруся,
I не скажу: цябе няма.
Цьвіцеш ты краскай Беларусі,
Мяне хвалюеш не здарма.

Бо, апрача тваёй, нідзе я
Любові прагнай не знайду...
А ёсьць яшчэ адна надзея —
Не замяце гадоў завея
Маю гарачую хаду.

* * *

Як парой
Прыгадваю Кагосьці,
Дык настрой
Прыходзіць іншы ў госьці.

I зіма
Мне казачнай здаецца.
Не здарма
Ў завеях сэрца б'ецца.

I ад кроз
Пачуцьцяў моцны выбух.
Мне мароз
Кладзе вузор на шыбах —

Белы дзед
З даўгою барадою:
Бэзу цьвет,
I папараць, і хвоі,

I чыя
Надзея паліць зоры
Бачу я
У вытканым вузоры.

* * *

Ластаўкі ў падстрэшшы ўсе,
Ты ўжо лета маеш...
Сыне мой, я ўсьцешыўся:
Добра пачынаеш!

Пачынай!.. Як спадчынай,
Кнігай карыстайся.
Сілай нерастрачанай
Мэты дамагайся.

I пяром узброены,
З творчай прагай, з болем,
Ты праходзь з героямі
Папяровым полем.

Шчасьце захаванае
Тым, што ганарова,
Мною насьпяванае,
Ты трымаеш слова.

* * *

Ты не чапай, сястра, ня руш
Мой сьвет, што ў мроях паўставаў,
Рудая жаба сярод руж —
Жывы пялёстак хараства.

I твань зацьвілая ў вадэе
Лілею брудам не гарне.
Краса гарэзная вядзе
Да чыстай радасьці мяне.

Усё трапеча і жыве —
Матыль, і сарна, і жураў.
Зялёны конік у траве
Мне на цымбалах гімн зайграў.

I сенажаці перазвон
Мне прыгадаў мой родны край.
На струны лёг прыгожы сон...
Ня руш тых струнаў, не чапай.

* * *

Не гасеце ахвярнік жывога агню!
Вершы прыйдуць зь вяршыняў. Пачуцьці мае
Разгарну, як гармонік, на ўсю шырыню.
Хай лірычная радасьць іграе, пяе.

Тая радасьць, амытая даўнай сьлязой
I пабітая горам і градам бяды,
Расьцьвітае ў душы вінаграднай лазой
I прыносіць у слова імпэт малады.

Гэтай радасьці рады ніяк не дасі,
Нарастае натхненьне, як смага, як сьверб.
I пяру аддаецца нямала часін,
Так на полі ў пару завіхаецца серп.

Песьняру на жніве дай-жа, Божа, сабраць
Збожжа слоў залатое бяз гірсы-сьмяцьця...
Не забілі апошняга ў пушчы зубра,
Не заб'юць і ў паэзіі завязь жыцьця.

I пакута і ў розных адценьнях любоў
Шчэ жывуць, ня струціла сухая імгла.
Я ў сьвятле хараства чую музыку слоў.
Бо сымфонія радасьці перамагла.

* * *

Вечар повен паэзіі, слаўны такі,
Зь ціхім шэптам над любай і любым
Ён сутоньнем змывае твае змаршчакі —
Ты стаіш, як даўней перад шлюбам.

Змрок чаруе, зьмяняе аблічча тваё,
Зьніклі смутак і ўсьмешка крывая.
Мы зацягнем з табой ня дуэт, а трыё —
З намі Нехта ўсім сьветам сьпявае.

Мы ня бачым Яго, адчуваем адно:
Ён між нас у любові і згодзе,
Узьнясе на вышыні, апусьціць на дно,
Ці прамовіць рашучае: годзе!