Рыгор Барадулін - Евангелле ад Мамы

Як бяліўся, калеў,
Калянеў на туманлівых поймах,
Дзе ллянела душа,
Не забыўся ручнік.
Учарнелы ад выспяткаў,
Прыгадае дзяннік,
Як рыпелася ганку
Быць у цішы на соймах…

Як тая жняя на знядбанай палосцы,
Журбы немаўлятка стаіўшы пад полаг,
Слугуючы літары кожнай і косцы,
Нябытак з нябыту
Вяртае тэкстолаг.

Ратуе, бінтуе, рэабілітуе
І думку, й намёк,
І падтэкст, і задуму.
Сабой ахвяруе
На справу святую,
У келлі самоты
Пазбыўшыся тлуму.

…Пакутныя душы
Збавення прасілі.
Бядой набрынялае ныла калоссе.

…І грэлася
Зорка святой Еўфрасінні
У жнейчыным зірку,
У знейчыным лёсе…

Туман. Зняверанасць. Самотнасць.
Акрайчык месячка ў расе.
Надзеі прагнай небаўлётнасць.
І слова вернае красе.

Бярыце гэта ўсё з сабою,
Аддайце радасці даўгі.
Радзей вітайцеся з журбою.
Даверце ласкі ланцугі
Зямным імгненням і гадзінам.
Іначце самі дні свае,
Якія подыхам адзіным
На памяць вечнасць раздае.

І толькі ашалелы вецер,
Пэўна,
І застанецца ў памяці вякоў.
Ачахне соллю
Хваляванняў пена.
І перасохне скруха васількоў.

А вецер пыл садзьме
З магіл забытых
І намяце навеі ў лістабой,
Перачытае
Надпісы на плітах
І не забудзе ўспомніць
Нас з табой.

Над Сенаю я ўспомніў Шчару
І на прыслонку свету —
Слонім.
І асушыў у думках чару,
І пакланіўся тым далоням,

Што ціха ўзгадавалі сына,
Каб суцяшаў свой Край у горы.
І Сена ціхаплынна, слынна
Параіла зірнуць на зоры,

Якіх не ўгледзіш над Парыжам,
А ім над Слонімам — раскоша.
Там, гордая сваім прэстыжам,
Хмялее свежая пакоша.

Спаць цені клаліся ў разоры,
І Слонім плыў бяседай ленай,
І чокнуцца хацелі зоры
З нябачнымі над смутнай Сенай.

І даводзіцца вепруку
Трапезу падзяляць сырую.
Чорны бусел
У хлеўчуку
Да наступнай вясны кватаруе.

Белавежа прымежным крысом
Ад бяды засланяе да часу.
Гаспадыні нешта праз сон
Шэпчацца пра красу й закрасу.

Лыч з крылом
Не сіло звяло.
Клёкат збег бы пагрэцца ў пушчу.
Зажывае для ўзлёту крыло,
Лыч, як поўня, цяжэе
Для тлушчу…

Дзён, як знаёмых, менш і менш.
Маўчыць туга ўсыцелая.
І ўжо не адчуваеш меж
Між прыцемкамі й цемраю.

На гэтай настылай зямлі,
У гэтым халодным свеце
Нам Госпад дазволіў:
Сівейце,
Пакуль растуць мазалі,

А потым пясок шчырэц
Нас прыме ўсіх без разбору.
І кожны,
Хто з двору, хто з бору,
Свой конавы п’е карэц.

Сум сочыць,
Каб параслі
Нябытам і заўтра й сёння,
І ў могліц
Сышлі з далоняў
Магілак глухіх мазалі…

Узрост, як шкляр,
Стараецца хутчэй
Прыцьмела-затуманенай слюдою
Зашкліць усё прынадна маладое,
Адгарадзіць ад рук і ад вачэй.

Глядзіш на маладух, як на ваду
Вандроўнік,
Што прагнаць не хоча смагу.
Жывеш,
Як у празрыстым саргафагу,
І хлусіш старасці:
іду… іду…

Здаецца,
Рака сабе вены ўскрые.
Рыбацкае шчасце
Давязвае сетку.
Спакойна
Зношаныя старыя
Пра смерць гавораць,
Як пра суседку…

Пашаны срэбра, няўвагі медзь
І дамавіны адкрытасць
Спрыяюць бядзе зразумець
Няшчадную літасць.

Гэты звон,
Як дабравесце вязню, —
Звон ключоў,
Што адмыкаюць волю.
І ланцуг бліскучы
Долу бразне.
І прамень сагрэе
Змрок пад столлю.

Звон ключоў
На гэтым свеце дзённым
І на тым,
Дзе час цячэ начамі.
Брама ў рай
Сустрэне цёмным звонам —
Зазвініць
Святы Пятро ключамі…

І раптам хлопец малады
З абліччам Міхася Стральцова,
Расчырванелы ад хады,
Узнікне,
Быццам выпадкова.

І пацяплеюць халады.
Замлеюць каташкі марцова.
Дамы заселяць гарады,
Як дáмы Міхася Стральцова.