Рыгор Барадулін - Евангелле ад Мамы

Неба стомленым дахам
І памостам цвярдым.
Перамогу над страхам
Святкаваць будзе дым.

З воблакамі, з кастрою
Тут усе як свае.
Міласціну настрою
Вышыня падае.

Надзея абяцаць умее,
Як не ўлашчвай і не гневай,
Надзея падвучыла змея,
Як спакусіць Адама Евай.

Надзея —
Цёплая завея
Развідніць шлях блуканца
Горкі
І так да дрыжыкаў сагрэе,
Што ў небе пералічыш зоркі.

Хінецца да надзеі вера,
Але жартуюць англічане:
Надзея — добрае сняданне,
Ды незайздросная вячэра.

Зарнятка просіцца ў раллю з сяўні,
Каб стаць увосень коласам шурпатым,
Каб стомлены ўраджай вусатым сватам
Яго вагу адчуў на далані.
Вітае хмара колас з вышыні,
І вецер горнецца крылатым братам.
Алмазнасць зерня дарагім каратам
Не ацаніць на вечнасць дабрыні.

У коласа не пра сябе самога —
Пра хлеб надзённы клопат з даўніны,
Калі праснак рукою пана Бога
Надлоемлены насыціць род зямны.
Сярпы, цапы, залеваў бізуны
Катуюць колас, ды ў яго святога
Займаюцца нябеснай рунню сны.

Вагаўся,
Ці йсці, ці не йсці яму,
Ушацкі дождж-марасель.
І мне,
Не ведаю сам, чаму
Прымроіўся млосны Марсэль.

Я плыў упоплечкі з хвалямі
І ў
Падумках у неба заплыў.
А ля небакраю быў замак
Іў
І на падумкі рабіў уплыў.

Ці я, ці вецер хакаў, як
Хорт?
Я чуў і подых, і потых вады.
І спіну вечна мокрую
Порт
Хацеў бы выпрастаць,
Ды…

Імгненне —
І я слязой пацяку
І знікну ў расчуленай гліне.
Пацалавала мяне ў шчаку
Студэнтка-філалагіня.

Яшчэ не зусім такі карчаку,
Мне стала для радасці мала.
Пацалавала мяне ў шчаку,
Як дзеда, пацалава…

Тры цюльпаны ад філалагіні,
Як намёк сівому цельпуку,
Што твая магчымасць ва ўспаміне
Выбрыкам ды подбрыкам ку-ку.

Тры…
Трохкроп’е нецярплівых знічак
На зялёнай прывязі журбы.

Задзірае кпіна ўпарта лычык:
Не забудзься на часціцу бы.

Чытаю: Іна — і на
Імгненне ціхае нейкае
Пачую, як даўніна
Іначыць усё і некае.

Не! — кажу забыту вякоў
Шляхетнага роду цяцівіна.
І мутныя вочы крукоў
Святлеюць — з смеласці дзівяцца.

І памяць кросны снуе,
І лесуны барукаюцца.
Шляхі разышліся яе
З бязроднымі выраканцамі.

У прышласць цячы шпарчэй,
Грамнічная кроў крывіцкая!
Сінечу іконных вачэй
Сабачая зграя не выцкуе.

У Полацку ціхнуць званы.
Пан гром пярсцёнак ёй
З мар скуе.
І сняцца вешчыя сны.
Яна ж недарэмна
Снарская!

Дачушка з бацькам праз акіян
Усхліпваюць у тэлефонныя трубкі.
Сям’ю,
Быццам яйка з гняздзечка бацян,
Хто скінуў?
Каму падбіраць шкарлупкі?

Ці ўсё пачынаць нанова з канца,
Як тую куртатую казку пра Бая.

Чуллівая хваля
Дрыжыць за плыўца…

Самота пра страх свой
Пакуль што не дбае…

За пазухай у Бога мой настрой.
Зляцела з неба сіняя іскрына.
Дазвольце мне
Вам пазваніць парой,
Марына.

Зусім неабыякавай карой
Ахоўваецца ў дрэва сарцавіна.
Дазвольце мне
Прысніцца Вам парой,
Марына.

Вясна паснедае расой сырой,
І восень павячэрае хмурынна.
Дазвольце мне
Хоць выгукнуць парой
Імя з марудным мармурам
Мары-на!

Сонца ў воблака з валлічка
Выпала паволі.
Паляшуцкае Вялічка,
Развінай павоі!

Не няволь вала цярпення
У блуклівым лесе.
Хай нямогласці рапеня
На тырчаку лезе.

Смех устурыць паляжучку,
Сцішыць пабягая.
Даганяе паляшучку
Паляшук да гаю.

Маладзець
Пружанскі, Мірскі
Замкі ўсе гатовы.
Разлятаюцца на пырскі
Словы Васілёвы.

Добра пасвіцца падпаску.
Хмельна ў кожнай ятцы.
Адгулялі дзеўкі паску,
Адкачалі яйцы…

Быццам булён малаком,
Снегам прысіўлены трошкі
Ранак нясмелага сакавіка.
Ручніку невісіцца,
Сарвацца з цвіка
І на волі
Хоць чорту напяцца на рожкі.