Рыгор Барадулін - Евангелле ад Мамы

І мора галілейскае ўраджай
Не выпускала з хвалістых засекаў,
І рыбакі пачулі праз адчай:
— Я вас зраблю лаўцамі чалавекаў…

Назваў Сімона Пётрам Бог жывы,
Каб збыўся каменем царквы Ягонай.
І, гаспадар гарачай галавы,
Апостал не спяшаўся
Стаць іконай.

Ён завагаўся, морам ідучы,
І пеўнеў крык пачуў,
Каб адрачыся.
І ў вернасці да скону кленучыся,
Ад брамы раю атрымаў ключы.

І праявіцца будзе час праяве,
А цеста закісліць няма калі,
І ўцёкам з рабства
Сам Гасподзь спрыяе,
І ў ценяў за плячыма хатулі.

Дык на вадзе ўчыняй муку няволі,
І цеста прэснае, як дні твае,
Кладзі на плечы —
Сонца агнявое
Хай праснакі пячы не прыстае.

І вёў Майсей…
І пёк пясок, як прысак…
Не скажуць ні дажджы, ні маразы:
У праснакоў саленаваты прысмак
Ад поту
Ці ад радаснай слязы…

Чым Бог бліжэйшы да зямлі,
Тым Ён нябеснейшы…
І тут, відаць,
Прывычна дзіва здзейсніўшы,
Уборы, што з блакіту,
Лёгка скіне — і,
Нябачны, ўбачыцца
Сляпым і жабракам.
Як выдых, выйдзе
З ветрасценнай скініі,
За сынаў боль
Даруючы цвікам…

Усходняя калючая краса
Сама сябе калючасцю бароніць.
На свет глядзіць,
Як быццам з-пад крыса,
Альбо ўтрымае цень,
Альбо аброніць…

Усё жыве,
Пакуль свой мае цень.
Паласкавеўшы,
Перакаці-поле
Згубіла цень
І марна дзень у дзень
Бяжыць.

Бо цень свой не дагнаць ніколі.

Я царкву сваю ў душы нашу
З алтаром святла, званіцай болю.
Правіць смутак мой па мне імшу,
Хоча хваласпеў злагодзіць долю.

Я хаджу, ўпавіты праз вякі,
Як шляхамі да сябе,
Грахамі.
Прычашчаюся з Яе рукі,
Спавядаюся прачыстай Маме.

З тлумам ды з малітваю жыву,
Паважаючы зямлю сырую.
І за тое,
Што нашу царкву,
Думаю, Ўсявышні мне даруе.

Калі маю суцішыць галаву
Напханая габлюшкамі падушка,
І змоўклы запярэчу —
Я жыву,
Бо за мяне жыве мая дачушка!

Яна мая па духу, па крыві,
Крывіцкая крывінка,
Крывічоўна.
Святы Гасподзь,
Душой не пакрыві
І не падумай пра яе грахоўна.

Нябесны пыл ператварае ў бруд
Нахабны свет захаканы, шалёны.
Няхай не трапіць толькі ў перакрут,
Як з лёну тканая, душа Ілоны.

І на каленях аб адным малю,
Бо пачынаю адчуваць расстанне, —
Гасподзь,
Дачушку не забудзь маю,
Будзь Бацькам ёй,
Калі мяне не стане.

А святлом да святла прабіцца
З паднявольнае глухаты
Можа толькі бягуха-крыніца
Ды яшчэ, мама вечная,
Ты.

Нязмерклым позіркам ікон
Глядзіць на нас Прысуд халодны,
А ў позірку дакор, і кон,
І прага выбеліць палотны
Зямных шляхоў, —

На іх вякі,
Што будуць, што былі аднойчы,
Нібы сухія васількі,
Ляжаць,
Нябесны сум не тоячы.

Не змераць зорнаю вярстой
Жыццё.
І зверыць час няма чым.
А можа, гэта позірк Той,
Што ўбачыць хочам
І не бачым?

А камень на сэрцы,
Каб вецер не знёс
І сэрца,
І нас, ветрагонаў.
Той камень ад жорнаў,
Дзе меле лёс
Авёс неўзараных загонаў.

І цёмныя жорны,
І зорны латак,
І смех,
Пабялелы ад мліва,
Пытаюць падтакліва:
Так ці не так?

І камень
Цяжэе маўкліва.

Спачатку ловім мы жар-птушку,
Узняўшы ў небе зорны пыл.
А потым —
Палку-падпірушку,
Каб свой падперці небасхіл.

І засланяем шчыльна люшку,
Чакаючы з апошніх жыл,
Каб на апошнюю падушку
Упаў хоць цень
Анёльскіх крыл…

Светлыя думкі твае,
Чорныя думкі твае
І непадуманыя
Той, хто жыццё нам дае,
Той, хто святло нам дае,
Ведае, бачыць і чуе.

Памятай,
Ты не адзін,
Следам за бегам гадзін
Ты не знікаеш таксама.

Думкі самотныя, сумныя.
А падкалодную, злую
Думку не пусціць да храма
Той, хто нам думкі дае.