Рыгор Барадулін - Евангелле ад Мамы

Сонца бяссоннае паліць пальма.
Вецер, як заказытаны, шастае.
Ды позіркі ўсіхныя
Халодзіць подыхам
Некранутай красы
Русалка з возера спёкі —
Пальма:
Постаць лускастая,
Зялёныя валасы…

Млечны Шлях, як радасны кілім,
Любяць развінуць нябёсы поўначы,
Каб душа, йдучы ў Ерусалім,
Не блудзіла ў цемры,
Бога помнячы.

Колеры світання й палыну,
Колеры няспыннасці й нязменнасці
Апранаюць міг у даўніну,
Важаць час
Празрыстымі бязменамі.

Як на мулкіх зорах,
Горад лёг
На пагорках, дзе начуе раніца.
Блізка лог,
Дзе ўсіх збірацьме Бог
Судным днём,
Што ўсім апошнім станецца.

А вядуць не ўсе дарогі ў Рым,
У Ерусалім
Ідуць нястомнікі.
На магільніку, як дым, сівым,
Скалянелі камяні-паломнікі.

Тут да Бога блізка, як нідзе,
Аж чуваць,
Як Немінучасць дыхае.
З Вока яснага сляза ўпадзе —
Стане Віфлеемам сэрца ціхае.

Страх свой не абтрасеш, як прах.
Цяжка смерці зазірнуць у вочы.
На Галгофу далёкі шлях,
Не чаканы,
Як сон сірочы.

У самім жа сабе згарыш,
Сам наблізіш сваю катастрофу,
Сам жа мусіш свой несці крыж,
Узысці на сваю Галгофу.

І праступяць у людзях,
У тлях
Цудадзейнасць,
Вар’яцтва,
Калецтва.

Да Галгофы кароткі шлях —
Даўжынёй на ўсё чалавецтва…

Прыгадваю гарыстыя Бычкі
У горадзе, абраным панам Богам.
І кланяюся ранішнім дарогам,
Што пабягуць дадому нацянькі,
Дзе слова Быкава прапахла стогам,
Дзе п’е паўдзён яшчэ ў ракі з рукі,
Дзе цешацца разлогам скразнякі,
Затокай вадзянік, мядзведзь мярлогам.
Тут Еўфрасінні Полацкай чало
Зайшло ў імглу, а з Полацка вяло
Святло святое да Ерусаліма.
Радзімы без апостала няма.
Свой боль, свой сум, свой подых нездарма
Апосталу даверыла Радзіма.

Ад ценю дрэў зялёны Іярдан,
Напоўнены нябеснаю лагодай,
Цячэ ў душу Гасподняю гасподай,
Пустэльнасці аперазаўшы стан.

Густой вадой Хрысціцель Іаан
Хрысціў Хрыста, і леціў ахалодай
Ад ценю дрэў зялёны Іярдан,
Напоўнены нябеснаю лагодай.

Не пагасіўшы соль Хрыстовых ран,
Імкнецца свет умыць і ўцерці згодай
Ад ценю дрэў зялёны Іярдан,
Напоўнены нябеснаю лагодай.

Камяняр крута камень куе.
У рашучым настроі зубіла,
Быццам сіла,
Што старасць згубіла,
Зноў правы праявіла свае.

Іскры прагнуць паветры глыток.
Спёка
Рот разаўляе шырока.
Быццам выбіў ён словы прарока,
Паважае сябе малаток.

Апранае Ерусалім
Камяняр
Як заложнік знямогі.
І ў канцы яго мулкай дарогі
Замаўчыць
Толькі камень над ім.

Ерусалім —
Хаціна Саламона.
Страха накрыта
Сонечнай сломаю.
Акропленае
Праведнасці лона
Слязой,
Як з мора Мёртвага,
Салёнаю.

Ад ускоту аж да закоту
Сонцу хапае сілы
Трымаць спякоту
І свой настрой прыўзняты,
Як бы цыбатацене
Паўдзён ні рос.
Ерусалімскія схілы,
Як тыя
Непад’ярэмныя асляняты.
І мроіцца ўяве нядрэмнае,
Што на неаб’езджаным недзе
У горад уедзе
Ісус Хрыстос.

Раскрыжаваныя рукі,
Нібы
Разнятыя для палёту крылы.
І голас архангельскае трубы
З крыніцы смагі
Нап’ецца сілы…

І ўбачыш такое ў сабе самім,
Што пабаішся пасвіць вачыма…

Аднойчы ўвайшоўшы ў Ерусалім,
Не зможаш
Выйсці з Ерусаліма…

Тут сам сябе саромеецца крок.
Халодных сцен халодная ахова.
Пятнаццаць год маўчаць
Далі зарок
Манахі,
Каб адчысцілася слова.

З манахамі маўчаць
Віна, бяда,
Трывога ды гарластыя навіны.
Гавораць моўчкі позіркі, хада.
Кранае цішу ўсмех
Ды ўсхліп нявінны.

І толькі манастырскае віно
Прыняць зарок не хоча
Надта хмуры.
Адно
За ўсіх смялей шуміць яно,
Вяшчуючы народзіны й хаўтуры…

Тут жыў рыбак Сімон.
І камяні
Як быццам і дагэтуль
Пахнуць цінай.
Было,
Чакалі сеткі глыбіні,
Аблокамі навісшы над хацінай.