Рыгор Барадулін - Евангелле ад Мамы

Як гэта ты, маладзіца-зіма,
Выплыла неяк ціха?
Енчыць завея —
Ратунку няма —
Белая спарадзіха.

Дзень нараджаецца белы, як свет,
Хмарамі не спавіты.
Белы на чорнай бяскрайніцы след —
Восень здала іспыты.

Грэйся, зіма, з маразамі ў шатры,
Не ўспамінай аб марцы.
З лёгкімі торбамі
Прыйдуць вятры —
Змерзлыя старцы.

Каб нават зрабіўся анёлам,
Дык, твой пралятаючы дом,
Зваліўся б,
Бо я зачапіўся б крылом
Ці дужа рагатым нечым,
Па-грэшнаму чалавечым…

Сагнуліся
Прыдарожных бярозаў цвікі,
Золь
Забівае іх ціха ў сутонне.
Храпуць
Гарабатыя грузавікі,
Як нейкія
Марсіянскія коні.
А недзе
Вячэра расселася ля катла,
Стамілася
Супраціўляцца пакора.
У заўтра
Дарога спяшаецца да святла,
Каб
З цёмным
Вярнуцца паспець ва ўчора.

І хочацца дабрадзею
У гэтым зябкім жыцці,
Назваўшы жонкай надзею,
Да скрухі пайсці ў зяці.

Са скрухай думаць аб страце,
З надзеяй зіму перажыць.
Ліпець у прымацкай хаце
І вока не запарушыць.

Кастрыцай благога настрою,
Як клопат сатрэ свой лён.
З усмешкай —
З вясёлай сястрою
Сустрэць невясёлы скон.

Аглухне
І адчырванее медзь
Ад сораму перад самой сабою.
Не ўсё ж грымець.
Час цьмець
І зелнець
Ад зайздрасці.
Яна ж была трубою…

А з дна калодзежа святлей
Свет бачыца над галавою.
Ад холаду аслеплы глей
Хацеў бы
Зелянець травою.

Але траве не ў галаве,
Што не адна яна жывая.
Цячэ вада,
І глей плыве,
І дно паволі заплывае.

А свет
Святлее ўсё адно
Рамонкам
У сусветнай багне.
Пакуль ёсць дно,
Датуль яно
Забраць таго, хто ўверсе,
Прагне.

Зноў ісціна з прадоння цемры выплыве
І цьмяна блісне, як нарог ратая:
Тваё жыццё —
Апошні сказ у бібліі,
А першы сказ наступнік разгадае.

Каля гасподняй Дамавіны —
Укленчыць
І апасці ніц,
Як ліст,
Што адляцець павінны
Пад блаславенне бліскавіц.

Пліта халодная, як розум,
Паразумеецца з душой.
Спакой
Абдасць такім марозам,
Што ў гэтым свеце
Ўспомніш той.

Чый Бог
Адзін за ўсіх хварэе,
Смяецца з нашых звадаў
Лёс.
Бо ў старасці мы ўсе —
Яўрэі,
Як малады Ісус Хрыстос.

Ён ступаў
Па маладой зямлі,
Выратоўца, босаю нагою.
Дома доўга тлеюць вугалі,
Домам пахне родны дым ізгою.

Ён пакінуў
Босыя сляды
На спякотных камянях і ў чыстых
Душах.
І дагэтуль цень худы
К вечару расце
І пыл не выстыг.

Каб
Людскому не згарэць галлю,
З ласкі Боскай
Мусіць свет да скону
Найсвятую ўсёй зямлі
Зямлю
Уздымаць над прахам,
Як ікону!

Сцяна не адгароджвае.
Яна
Названа прышласцю
Сцяной Плачу.
Як покуць,
Свету цэламу відна.
Тут кожны думае:
Свой сум растрачу
І зробіцца нявіннаю віна.

А за Сцяною
Ці чуваць Яму
І наш самотны плач,
І наша гора.
Трымаюць сцены хату
І турму.
Адзін Гасподзь —
Надзейная апора
Ўсяму, што Ім задумана,
Ўсяму.

Паразбуралі нашы храмы ўсе.
І, мабыць, гэта перад развітаннем
Слёз ціхіх хмары
Ветрам прынясе,
І мы жывой Сцяною Плачу
Станем,
Каб заступіцца даць ад нас
Касе.

Стах страх.
Маўчыць таемнасць, як сцяна.

У небасхіла
Зацякла спіна…

Затрапятаўся, быццам дабравесце,
Над Галілейскім морам галубок.
І ветру зажадалася прывесці
З маруднай рыбай
Сеткі трапяткія.
І ён бруёк блакітны павалок.
І дол сухі
Успомніў дотык кія.

Лянотаю зялёнай пальма млее.
Тут мусіў змаладзіцца свет стары.
І стала хроснай маткай
Галілея.
І Капернаўм чуе крок Хрыстовы.
І не змаўкае Слова на Гары.

Як наша каня,
Просіць піць прастора.