Рыгор Барадулін - Евангелле ад Мамы

Вір клопату пустога,
Вір звягі, вір знявагі.
Стажар’ю стыць без стога.
Масніцам славіць лагі.

І недзе ва ўспаміне
Сарвецца жалю грона:
Датлела на яліне
Былой тугі варона.

Табой напоўнена да краю
Мая душа,
Ты ведаеш сама.
Сябе з ахвотай дакараю,
Што месца мне ў маёй душы
Няма.

Ці насланнё, а ці пасланне
З нябёс,
Дзе толькі Бог ды лёс
Жыве?
Твая мілосць з вачыма лані,
Напэўна,
Знае толк у ведзьмаўстве.

Бяда й спагада —
Ўсё ад Бога.
Твой стыне гнеў,
Як іней хрупаткі.
Ці ў грудзі грукае трывога,
Ці гэта
Лёгкай лані капыткі?

Не разгадаў я ласку акварэлі.
Вясёлцы я не закасаў рукаў.
І ў даўніх тых, што сэрца мне сагрэлі,
Я падабенства да цябе шукаў…

З аблокамі абшар на «ты».
Зімовы дзень. Настрой зімовы.
І снегу белыя замовы
Ад голасці, ад чарнаты.
І вырывае вецер словы —
Там… пра хвасты… пра капыты…
Пра крыгаломныя падковы…
Да глухаты.

Сарочкай, досвіткам недаспаным забытаю,
Сарока бялеецца ў гарадскім двары.
Пытае, бы тая вяскоўка, ды перапытвае,
Чаму заляцела ў муры,
Як у бор сыры.

Можа, бабкаю, а ці прабабкаю
Быў абстракатаны
Гэты ўзлесак былы.
Сарока асфальт нехалодны
Мацае лапкаю.
І мне не хапае паху
Баравое смалы.

Вадой замерзлай затоплены човен,
Як след ад нагі босай велікалюда.
Чарот парудзеў ад зімовых абновін.
Трашчаць берагі ад лядовага склюда.

Вада падмывае крысо небакраю.
Варона крыло апускае абныла.
Збялелы бярэзнік салодка згарае.
І Нарачы чару смуга падгубіла.

А жонка сябрава з другім,
Як не зусім,
Дык трошкі мужам.
А мы гарым
На белы дым.
У вернасці клянёмся, тужым.

А гэтая радня да дня,
Што, як і муж,
Наступным стане.
І юрлівосці зайчаня
Пасецца на чужой паляне.

А сябра ўжо даўно няма.
А жонка тую
Маладую
Сябе забылася й сама.
Я помню
І сябе шкадую.

І восень укручвае коламі дні,
Аж стогнуць вазы ад даніны.
На полазе едзе ўспамінам зіма.
І ад каляіны той да палазні
З казіны скок езданіны.
І сцень той
Цянейшы за хвост у сама.

Скалеюць зялёнага лёду скрылі
І цёплага дыму калоны
Нябесную столь падапруць да цяпла.
Трава пажаўцее ў чаканні,
Калі
Іржаць будзе конік зялёны,
Змахне небасхіл
Вечарніцу з чала…

Туга ў вачах згасае ціха,
Аж дзень начэе ад дзяўчат.
Туга ў самоце, як зайчыха,
Што пагубляла зайчанят.

Яны разбегліся на волі,
Дзе іх чакае шрот і дрот.
І не звядзецца аніколі
Мурожны лог,
Трывожны род.

Глядзі,
Чадзей злёным чадам.
Вясна ўсё хмеліць у жыцці.
Штогоду маладзець дзяўчатам
І ў водмаладь тузе ісці.

Без лістоў,
У ягадах рабіна,
Як начны Парыж, гарыць
У снезе.
Цыгана няма,
А ёсць драбіна,
Каб палезці ў неба,
Аб начлезе
Думаючы.
Там і ў дождж шалёны
Можна ўкрыцца
Зорнай бараною.
Тут шаломы
З яравой саломы
Мог бы прызімак
Прымераць Ною.
Далягляду
Хістка ад патопу,
Што заліў
Каляды з берагамі.
Хоча —
Аж тапырыцца рагамі —
Бык завеі
Выкрасці Еўропу…

Калісьці любілі мяне мерцвякі —
Услед паўтараю за Апалінэрам.
Іх цені яшчэ не зніцелі,
якія сніліся птушкамі на досвітку шэрымі,
межы, сумежыўшы ўсе, да ракі
Ва ўрочышчы ценяў прыпалі з даверам.

На мёртвай рацэ, дзе чаўнарыць Харон,
Нікому звалі яшчэ не ўсміхаліся,
зоркі не спелі пулятымі гронкамі,
дзе пажалі сярпамі жалю
Вачніцы сон незямны, як закон,
Звязаўшы снапы, пазямнелі амаль імі.

Мглісты Міхась, як з сузор’я Стральца,
Глядзеў на мяне з-пад нябёс Нотр-Дама.
І я, як жывому, яму абяцаў
адведаць забытыя сны нашы ды маразоў,
і паднесці з карца,
З якога паіла крыніца, як мама…