Рыгор Барадулін - Евангелле ад Мамы

Штодня —
Аж іхніх падэшваў шкада —
Цякуць асфальтам, быццам вада
З сарванага крана…

Там штукары,
Дык з якой жа бяды
Выпіхваюць дзетак у гарады
Задуманыя вяскоўцы старанна?

Я ўсё-ткі з цёмнага застою
На волю выпускаю гнеў.
Мой гнеў ступае пехатою,
А некалі ж ляцець умеў.

А можа, гэты гнеў і ёсць
Ці не найсамае чаканне,
Няўцямнае, як сканаванне?

І пераходзіць гнеў у злосць…

Разам з восенню
Настрой свой Менск мяняе.
Дол гарыць
Ад лістападавых слядоў.
Каштанамі,
Як рудымі камянькамі,
Адбіваецца каштан ад халадоў.

Абгароджаны малыя саджанцы
Дрэвамі былымі, быццам сценамі,
Што з нябыту ўсталі, як нябожчыкі,
Каб убачыць: зелянее змена.
Жабурынне нерастуе ў сажалцы,
У здзіўленні хата водзіць сценамі,
Салаўёў заснулых будзяць пошчакі,
Воку змроку фарбы хлусяць смела.

Я — Карфаген, разбураны табою,
Мне не падняцца ў неба з-пад руін.
Глухі палын
І прыцемны ўспамін
Не разбудзіць Архангельскай трубою.

Яшчэ дасюль душа не верыць болю.
Вятры, вяртаючыся з пагасцін,
З сабою знеслі весніцы вясцін,
Дзе радасць разміналася з журбою.

Як белы свет,
Самотнею адзін,
Я — Карфаген, разбураны табою…

У гарадах бялеецца бярэзіна,
Як і душа на скразняках жыцця.
З-пад Пцічы,
З-пад Бярэзіны прывезена
Бярэзіна,
Сваіх лясоў дзіця.

Вятрамі газавітымі мілуецца,
Радзей сваіх аднашумлівак сніць,
Урбанізуецца,
Асімілюецца,
Губляючы зялёных думак ніць.

Тугу ўзвярэдзіць
Гул матораў сцішаны,
Абудзіць сонны ток ад забыцця,
Як маладыя грудзі парадзішыны,
Што раптам
Страцілі дзіця…

Настрой як стаў на дыбачкі,
Так і звякуе.
Над возерам ля Глыбачкі
Зязюля кукуе.

Лілейнай пупавінаю
Перапавіта скруха.
Ў імя Айца й Сына і
Святога Духа,
Кукуй, вяшчуха.

Гукні на ўсё наўколішча
Навіну такую,
Пад гэтым небам колькі йшчэ
Я пракукую?

Мне, куфру ўжо бязвекаму,
Не ў страхі страта.
Хоць некаму, хоць некаму
Наабяцай багата.

Ніхто й хвіліны —
Веру я —
Мне не пазычыць.

Табе ж ці лёгка,
Шэрая,
Паабяцаць, пазычыць?

Аблокі, дзе ваш лёд высокі?
Сухмень,
Пакінь свае пракуды!
Нікому не ўцячы ад спёкі,
Нібы ад старасці,
Нікуды.

Злятае яблык вялабока.
Зямля пытае:
— Я сырая?
Здаецца,
Толькі слова спёка
Усё засмягла паўтарае.

Свет выгарыць, згарыць,
Здаецца,
Цень у палон святла
Здаецца.

Дзяўчаты з маладой пары,
Дзе вашы станы, вашы рукі,
Дзе спадкаемцы скрухі — рухі,
Што маладзілі дол стары?

Вы тут, а я вас бачу там,
Дзе вы былыя, маладыя,
Сваёй нясмеласцю худыя,
Непадуладныя гадам.

Мне вашы з даўніх вечароў
У непадробленым суроку
Ўсплываюць позіркі здалёку,
Кругі нібыта з дна віроў.

Як вечнасць у бурштыне,
Не стынь у душы на дне.
Праменься,
Пакуль душа
Не рупіцца з кірмаша.
Шалее табой душа,
Як акіянамі ЗША!

Ціха прывыкаеш да красы,
Як сняданак посны да закрасы.
У цябе,
Што ў цёмныя лясы,
Адчуваеш,
Сівярок закраўся.

І жывеш ужо не ў забыцці,
Трацячы нязнойдзенае штосьці.
Ростань тут жа рупіцца прыйсці
Міласэрнаю сястрой мілосці.

Адвіхурыцца сцюжа,
Спёка з выраю вернецца,
А не хочацца дужа
Жыць душы па інерцыі.

Па інерцыі рання,
Па інерцыі вечара.
Думка росная вяне,
Як ахрап’е,
Што ў сечыве.

Аж з запасам насеклі,
Ад старання пацеючы.
Час,
Заўчасна ніцеючы,
Усміхаецца здзекліва.

На ўснежанай галіне
Чарнеецца варона.
Імгненне гэта згіне,
Закруціць вір шалёна.