Канстанцін Бандарук - Адзінае на патрэбу

Паспрабуем пайсьці шляхам гэтага „а што было-б калі?”. Многія з нас нарадзіліся ў камуністычных краінах. Усе народжаныя там маглі-б паступіць у камсамол, кампартыю, быць фанатычнымі чэкістамі, дзеячамі, але ня мусілі-б. Маглі-б па меры магчымасьці звычайна жыць, працаваць, не змагацца зь ніякімі „ворагамі народу”, ставіцца да дзяржаўнага ладу без варожасьці, але і без энтузіязму. Канкрэтныя абставіны, у якіх мы нарадзіліся і жывем, хаця і фармуюць наш сьветапогляд, усё-такі ня цалкам пазбаўляюць нас свабоды ўсякага выбару. Калі я нарадзіўся з бацькоў беларусаў, я неабавязкова мушу быць беларускім патрыётам. Ня мушу быць таксама гарачым прыхільнікам Праваслаўя толькі таму, што праваслаўнымі былі мае бацькі. Самога месца нараджэньня мала. Хрыстос, які нарадзіўся ў віфляемскіх ясьлях, ня быў аслом.

На сьвеце мноства народаў і рэлігіяў. З гэтай размаітасьці складаецца духоўнае багацьце чалавецтва. Радзіма, мова, рэлігія — гэта тыя найбольш істотныя вымярэньні культурнай супольнасьці, у якую ўваходзім праз нараджэньне і выхаваньне, а затым праз актыўнае ўдзельніцтва. Мы нават ня ў змозе належна асэнсаваць наколькі гэтая супольнасьць, асяродзьдзе фармуюць нас. Дарэчы, у добрым і дрэнным сэнсе, бо ў кожнай культурнай традыцыі ёсьць і нэгатыўныя элемэнты. Такім чынам, калі мы прыходзім на сьвет у дадзенай супольнасьці, гэта яшчэ не дае гарантыі, што будзем актыўнымі членамі гэтай супольнасьці. Дзеля гэтага трэба яшчэ прыкласьці шмат намаганьняў.

Можна таксама быць дысыдэнтам, але дысыдэнцтва — гэта непрыманьне не ўсяго, а толькі некаторых рэчаў.

Часам можна пачуць наступнае: „Кожная вера добрая, абы толькі чалавек жыў паводле таго, у што верыць”. „Добрая” або „дрэнная” вера залежыць ад таго, наколькі яна дазваляе людзям пазнаваць саміх сябе, выяўляць сваё канчатковае прызначэньне і зьвяртацца ўсім жыцьцём да Таго, з каго ўсё пачынаецца.

Праваслаўе ўпэўненае, што яно — „адзінае сьвятое”, і што яно поўнасьцю захавала залог апостальскай веры. Павал Еўдакімаў у кнізе „Праваслаўе” пісаў: „Гэта ня беднасьць веры, якая можа шукаць нейкага дапаўненьня, але багацьце нашай Царквы і паўната артадоксіі, схіляе нас да сьведчаньня навонкі аб нашай апостальскай веры. Усе іншыя маюць заўсёды магчымасьць вяртаньня да сапраўднага арганізму ласкі... Царква ад нікога не патрабуе падпарадкавацца ёй як гістарычнай установе, але запрашае да прыняцьця праўды, напрыклад, Нікейскага Сымбалю Веры і пастановаў сямі Сабораў. Не тэолягі высоўваюць тут нейкія патрабаваньні, але сама праўда прымае і ўводзіць у еднасьць з Праваслаўем. Аднак Царква нікому не перашкаджае ў захаваньні свайго гістарычнага аблічча і істотных адметнасьцяў традыцыі продкаў”.

Заклікаючы вернікаў даражыць сваёй верай наша Царква адначасова заклікае „любіць сваё і паважаць чужое”. Яна высока ацэньвае таксама іншыя хрысьціянскія веравызнаньні і вялікія рэлігіі сьвету зыходзячы зь перакананьня, што тое, што было прадметам веры мільёнаў людзей і шматбакова адбівалася на культуры народу, не магло быць абсалютнай памылкай. „Ніхто ня мае нагэтулькі рацыі, каб прынамсі крыху рацыі ня меў іншы бок”. Напэўна ёсьць у розных рэлігіях непраўдзівыя элемэнты, але нельга сказаць, што ёсьць проста праўдзівыя і непраўдзівыя рэлігіі. Царква не адкідае таго, што ў іншых рэлігіях сапраўднае і сьвятое. Са шчырай павагай ставіцца да тых спосабаў дзеяньня і жыцьця, да тых запаветаў і дактрынаў, якія хаця і адрозьніваюцца ад нашых, аднак неаднойчы маюць у сабе той праменьчык Праўды, якая асьвятляе ўсіх людзей. Інакш кажучы, наша Праваслаўная Царква вучыць нас любіць і цаніць у чалавеку не ягоныя атрыбуты і якасьці, але яго найбольш істотнае ядро — душу. На практыцы сьведамы праваслаўны хрысьціянін павінен без прадузятасьці і насуперак газэтным абвінавачаньням, напрыклад, у „фундамэнталізьме”, як мага болей даведацца пра рэлігію або канфэсію гэтых „фундамэнталістаў” перш чым яе асуджаць.

Чаму-ж тады цьвердзім, што зь ліку ўсіх іншых рэлігіяў праваслаўнае хрысьціянства выключнае? Калі-б расеец, немец аб француз пачалі гаварыць пра свой народ, што ён найлепшы, дык ясна, што ніхто не захацеў-бы іх слухаць. Ведаем, што некаторыя народы могуць шмат чым пахваліцца, напрыклад, высокай культурай, але ўсё роўна ня лічым гэтую культуру лепшай або праўдзіўшай за іншыя. Чаму-ж тады праваслаўнае хрысьціянства лічым нагэтулькі выключным, што сваю веру хочам пашыраць або нават навязваць іншым? Калі лічым, што француз ня мусіць стацца немцам, а кітаец — расейцам, дык чаму-ж мы выходзім з такой прапановай да будыстаў або мусульманаў? Справа ў тым, што гэта наш непасрэдны абавязак. У Евангельлі сказана: „Ідзіце і навучыце ўсе народы, хрысьцячы іх у імя Айца і Сына і Сьвятога Духа, навучаючы іх выпаўняць усё, што Я сказаў вам” (Мацьв. 28, 19-20). Там ня сказана: „Навучыце толькі тых, што самі гэтага папросяць”. Дарэчы, неаднойчы людзі просяць не таго, што служыць іхнаму сапраўднаму дабру. У гэтым сэнсе нават дарослыя людзі паводзяць сябе быццам дзеці!