Канстанцін Бандарук - Адзінае на патрэбу

Усе хваробы, усе духоўныя недамаганьні маюць сваю крыніцу ў парушэньні волі Божай. Аднак існуюць два віды Божай волі. Адзін зь іх выказаны ў загадах і запаветах, якія выконваць павінны ўсе людзі. Каб выканацыь Божую волю, трэба перш за ўсё адмовіцца ад сваёй волі. Драму, якая вынікае з канфлікту паміж воляй Бога і нашай, перажывае кожнае пакаленьне і кожны вернік. Можна сказаць, што сутнасьцяй хрысьціянскага жыцьця зьяўляюцца ўсё новыя спробы падпарадкаваньня сваёй волі Богу, што не бывае ні лёгкае, ні прыемнае. Аднак гэта наш вярхоўны закон і найвышэйшае дабро. Для хрысьціяніна — гэта паратунак і вызваленьне. „Або рабі тое, што хоча Бог, або атрымаеш тое, чаго ня хочаш”, — гаварыў авва Евагрый. Разьлічваючы толькі на ўласную волю можна страціць усё. Давяраючы Божай волі і спрабуючы прыняць яе як уласную можна выйграць усё: душу, жыцьцё і вечнасьць. Ёсьць таксама Божая воля выказаная ў Божых плянах, якія выконвае Сам Бог. Сьвятое Пісаньне гаворыць пра вялікія і малыя пляны ў дачыненьні да ўсяго чалавецтва і да кожнага, паасобнага чалавека.

Каб выканаць Божую волю, мы перш за ўсё павінны яе ведаць. Заклік да пазнаньня яе гучыць у Лістах Апостала Паўла: „Пераабражайцеся абнаўленьнем розуму вашага, каб пазнаваць вам, што ёсьць воля Божая, добрая, угодная і дасканалая” (Рым. 12, 2). „Не перастаем маліцца за вас і прасіць, каб вы напаўняліся пазнаньнем волі Яго” (Кал. 1, 9), — пісаў Апостал.

Сьвятое Пісаньне — гэта кніга, у якой Бог адкрывае чалавецтву Сваю волю і таму Хрыстос заклікаў: „Вывучайце Пісаньні” (Яан. 5, 39). Дзеля пазнаньня волі Божай неабходна пазнаць Слова Божае. Аднойчы Хрыстос заявіў юдэям: „Вы памыляецеся ня ведаючы Пісаньня” (Мацьв. 22, 29).

Калі мы хочам, каб словы Малітвы Гасподняй „хай будзе воля Твая” не былі пустым гукам, мы павінны пайсьці за прыкладам жыхароў невялічкага горада Верыі, пра якіх гаворыцца ў Дзеях Апостальскіх: „Гэтыя-ж былі больш дабрадушныя, чым у Фесалоніцы: яны прынялі слова з усёй ахвотай ды кожны дзень разьбіралі Пісаньне, ці гэтак яно ёсьць” (17, 11).

Тыя, што „ня ведаюць Пісаньня” і тыя, што „разьбіраюць” яго — вось дзьве катэгорыі вернікаў у дачыненьні да Слова Божага.

„Хлеб наш надзённы дай нам сёньня”

Пасьля трох першых просьбаў аб тым, каб сьвяцілася Божае Імя, каб прыйшло Яго Царства і каб воля Божая выканалася ў небе і на зямлі, раптам гучыць даволі неспадзяваная просьба: аб надзённым хлебе. Яна тым болей можа выклікаць некаторую разгубленасьць, паколькі добра памятаем зь Евангельля словы: „Не турбуйцеся і не кажыце: што нам есьці? або што піць?” (Мацьв. 6, 31). Хрыстос сапраўды гаварыў, што „ня хлебам адным жыць будзе чалавек, але ўсякім словам, што выходзіць з вуснаў Божых” (Мацьв. 4, 4). З усяго кантэксту Сьвятога Пісаньня ясна вынікае, што душа мае пяршынства перад целам, яна важнейшая. У Евангельлі сказана: „Ня бойцеся тых, што забіваюць цела, але душы ня могуць забіць” (Мацьв. 10, 28). Мабыць таму некаторыя тлумачальнікі малітвы „Ойча наш” ніяк ня могуць зьмірыцца з тым, што Хрыстос сапраўды вучыў маліцца аб такой другараднай патрэбе як хлеб і прытым толькі на адзін дзень. Ім лепш адпавядае тлумачэньне, што гутарка ідзе не аб фізычным, але аб духоўным хлебе, ежы для душы. Аднак гэта непатрэбныя нелады і няма патрэбы разважаць, што Хрыстос хацеў гэтым сказаць. Што хацеў, тое і сказаў, а сказаў менавіта тое, аб чым ведае кожны чалавек: цела патрабуе ежы, каб было здаровае і належна выконвала свае функцыі. Наша цела — цудоўны інструмент, якім карыстаецца душа, як музыкант карыстаецца музычным інструментам. Нідзе ня сказана, што целам трэба пагарджаць. Апостал канстатуе агульнавядомы факт, што „ніхто ніколі ня меў нянавісьці да свайго цела, але корміць і грэе яго” (Эф. 5, 29) і гэтак, як чалавек любіць сваё цела, муж павінен любіць і сваю жонку (Эф. 5, 28). „Ці-ж ня ведаеце, што целы вашы ёсьць храм Духа Сьвятога? (...) Таму ўслаўляйце Бога ў целе вашым і ў духу вашым” (1 Кар. 6, 19-20), — заклікаў Апостал Павал, бо „вы — Цела Хрыстовае” (1 Кар. 12, 27).

Хлеб — гэта ня толькі сымбаль жыцьця, але і само жыцьцё, якое мае сваю крыніцу ў любові. Любоў — гэта Бог, Які дае жыцьцё і чаго найбольш красамоўным доказам зьяўляецца хлеб. Бог дае Сябе менавіта пад выглядам хлеба. Любоў і жыцьцё цесна паміж сабою зьвязаны, неразьдзельныя. Любоў спараджае жыцьцё, а жыцьцё — любоў. Дзелячыся хлебам, дзелімся жыцьцём і любоўю. Хлеб памнажаецца цудоўным чынам. Праз свой цуд ля Генісарэцкага возера Хрыстос прадставіў таямнічую сувязь паміж Богам і чалавекам праз пасярэдніцтва хлеба.