Канстанцін Бандарук - Адзінае на патрэбу

„Мір пакідаю вам. Мір Мой даю вам. Ня гэтак, як дае сьвет”, — заявіў Хрыстос непасрэдна перад Сваёй сьмерцяй і разьвітаньнем з вучнямі. Мір Хрыстовы нараджаецца з унутранай раўнавагі, праўды, справядлівасьці, пераадоленьня грэху і зла перш за ўсё ў сабе самім. Унутраны мір чалавека ажыўлены верай і насычаны любоўю, здольны зьзяць навонкі і ператварацца ў мір і справядлівасьць ва ўсіх сфэрах жыцьця. Мір Хрыстовы — адна з прыкметаў Божага Царства і магчымы ўнутры нас, у сэрцы, у веруючай душы. У Хрыстовай праграме ўміратварэньня закладзена логіка сэрца. З сэрца пачынаецца ўсё: калі яно дароўвае крыўды, на гвалт не адказвае гвалтам і не схіляе чалавека ўсталёўваць мір сілай і рэваншам, дык яно сапраўды міралюбнае. Вось таму Хрыстос заклікае перш за ўсё ўтаймаваць гнеў, заўзятасьць і дрэнныя схільнасьці, бо толькі гэткім чынам дасягаецца сапраўдны мір.

Сьвет бясконца супраціўляецца Божым законам, а людзі — пасвараныя з Богам і паміж сабою. Людзі ня ў змозе ўсталяваць мір, бо яго каштоўнасьць яны ацэньваюць праз прызму блізарукай выгады. Ніхто не прымусіць ваўка і ягня згодна пасьвіцца побач сябе, ні льва і вала есьці траву на адной пашы. Немагчыма таксама прымусіць любіць, прабачаць і імкнуцца да міру людзей, у якіх зло зацьміла розум і скавала сэрца. Ніхто ня зможа ўтаймаваць ганарыстых і самалюбных людзей, аб якіх Апостал кажа, што „шляху міру яны не пазналі” (Рым. 3, 17). Мір, які прапануе нам сьвет, аснаваны на сіле, уладзе, халодным разьліку або на гэтак званай „раўнавазе боязі”. Калі не ўшчынаем вайну толькі таму, што баімся яе прайграць, гэта запэўнівае толькі спыненьне агню на некаторы час. Пра мір, дарэчы, часьцей за іншых гавораць тыя, у каго нячыстыя намеры. Шмат каму давялося жыць у краіне, якая нібыта змагалася за справядлівасьць, роўнасьць, братэрства і мір ува ўсім сьвеце, але ў сапраўднасьці была яна „імпэрыяй зла”. Яна не магла існаваць бяз ворагаў, ці то ўнутраных, ці зьнешніх. Яна нават за мір „змагалася”. На ўсіх мірных канфэрэнцыях ейныя прадстаўнікі гаварылі пра мір высакамоўна, узьнёсла і прыгожа, але ў тым часе ўлады разьдзьмухвалі і ўмешваліся ў самыя розныя канфлікты па ўсім сьвеце. Прарок Міхей казаў пра такіх людзей, што „кусаюць зубамі сваімі і прапаведуюць мір” (Міх. 3, 5).

Хрыстос прадказаў, што з прычыны непапраўнасьці самога чалавека і па яго віне, войнаў і варожасьці ня ўдасца пазьбегнуць, што „паўстане народ на народ і царства на царства” (Мацьв. 24, 7). Аднак Слова Божае запэўнівае таксама, што прыйдзе час, калі людзі „перакуюць мячы на лемяшы і дзіды свае на сярпы: не падыме народ на народ мяча і ня будзе больш вучыцца ваяваць” (Міх. 4, 3). Пакуль гэта наступіць, ваўкі ды ільвы — крыважэрныя і такімі застануцца.

Праваслаўная Царква за кожнай Сьвятой Літургіяй моліцца „за мір ува ўсім сьвеце”, лічачы гэта сваім абавязкам у дачыненьні да сьвету як Божага стварэньня. Насычэньне ўсіх сфэраў жыцьця праўдай і духам Божым — гэта вяртаньне да крыніцаў, да паўнаты хрысьціянскага жыцьця, сьмелага вызнаваньня веры і ажыцьцяўленьне яе праўдаў. Калі нават разам з хрысьціянствам не спыніліся войны, дык адышло перакананьне аб іх неабходнасьці і непазьбежнасьці. Дзякуючы дабратворнаму ўзьдзеяньню на сям’ю, грамадзтвы і народы, яны прайшлі эвалюцыю ад дзікасьці і варварства да сучаснага гуманізму. У безупынным змаганьні дабра са злом, сярод адзінкавай і ўсеагульнай недасканаласьці, Царква далей дзейнічае як „закваска” (Мацьв. 13, 33), якая ўчыняе чалавека дабратворным. Дзеля гэтага і напамінае, што „шчасьлівыя міратворцы, бо яны сынамі Божымі назавуцца”.

8. „Шчасьлівыя гнаныя за праўду”

„Шчасьлівыя гнаныя за праўду, бо іх ёсьць Царства Нябеснае. Шчасьлівыя вы, калі будуць вас ганьбіць і гнаць і ўсякім словам ліхім несправядліва зьневажаць за Мяне. Радуйцеся і весяліцеся, бо ўзнагарода ваша вялікая на нябёсах”, — гэтак заканчваецца восем запаветаў Нагорнай казані.

Варта адзначыць у гэтым запавеце фразу „за Мяне”. Можна быць ганьбаваным і прасьледаваным за іншыя, памылковыя або нестандартныя перакананьні і паняцьці, за палітыку, расавую, нацыянальную або іншую адметнасьць. Людзі бясконца некага не пераносяць і дыскрымінуюць, не спрабуючы нават зразумець іх адметнасьць. Усякая іншасьць насьцярожвае і выклікае недавер, а затым і варожасьць. Любы прасьлед заганны, але ў Евангельлі маецца на ўвазе іншае: зьнявагі і прасьлед не за любую праўду, але за тую, якая ўвасобленая ў Хрысьце, за веру і вернасьць сваім рэлігійным перакананьням. Гэта дакладна тое, за што Царква шануе хрысьціянскіх пакутнікаў, якія нават пад пагрозай сьмерці не адракліся ад сваёй веры. Мужнае пераношаньне незаслужанага прасьледу менавіта за вернасьць Хрысту запэўнівае, паводле Евангельля, шчасьце на зямлі і ўзнагароду на нябёсах. „Хто вызнае Мяне перад людзьмі, таго і Я вызнаю перад Айцом Маім, Які ў нябёсах” (Мацьв. 10, 32). „Хто страціць душу сваю дзеля Мяне, той знойдзе яе” (Мацьв. 16, 25), — сказана ў Евангельлі. Тыя, што мелі няшчасьце жыць пад бязбожнымі рэжымамі, добра ведаюць, што такое прасьлед за веру ў школе, на працы, у сваім асяродзьдзі. Гэты прасьлед неабавязкова мусіць мець крайнія формы ў выглядзе расстрэлаў, гулагаў або гэтак званых „псыхушак”. Не заўсёды таксама зыходзіць ён ад бязбожнай дзяржавы. Само асяродзьдзе, грамадзтва неаднойчы варожа ставіцца да ўсялякіх меншасьцяў. З другога боку, для патрабавальнага ў дачыненьні да сябе верніка важна таксама ведаць ці зласловяць яго сапраўды за Хрыста, за Ягоны вобраз у ім, ці за яго скажэньне, карыкатуру, якую, магчыма, ён паказвае атачэньню. Бывае, што абсьмейваюць нашу веру і звычаі не таму, што яны хрысьціянскія, але таму, што яны замала хрысьціянскія. Аб такіх людзях у Лісьце Апостала Паўла сказана: „Праз вас зьневажаецца Божае Імя сярод паганцаў” (Рым. 2, 24).