Сяргей Егарэйчанка - Дэманы доктара Глінскага

– Хадзем купацца.

Араб зрабіў збянтэжаны твар.

– Я не магу.

– Чаму?

– Як жа я буду купацца? У штанах і кашулі?

– Здымі, – Ліза была ўвасабленнем дзіцячай непасрэднасці.

– Праўда, Тамім, схадзі пагуляй з Лізай. Вопратка ў тваім пакоі некранутая, пераапраніся, калі трэба. Мы з Якубам пакуль пагаворым удваіх. Усё роўна сёння мой бенефіс, так што твая прысутнасць зусім неабавязковая.

Гор спачатку скрывіў знарочыста пакрыўджаную грымасу, каб у наступную секунду хітра ўсміхнуцца дзяўчынцы. Тая завішчала і пацягнула яго да дома, падскокваючы на кожным кроку і цягнучы араба за сабой, нібы конь, які цягне плуг.

Элі праводзіла іх позіркам.

– Ліза гэта проста маленькі цуд. Каб вы толькі ведалі, Якуб, якой забітай і спалоханай малюткай яна была, калі я падабрала яе, і чаго мне каштавала зноў вярнуць ёй жыццярадаснасць. У яе не засталося нікога ў выніку баёў у ваколіцах Дэбальцава на ўсходзе Украіны. Яна была галодная, напалоханая і абарваная, калі я выпадкова знайшла яе, схаваную ў руінах. Спачатку яна баялася абсалютна ўсіх, нават мяне, але ўжо праз пару тыдняў я зноў прымусіла яе нясмела ўсміхнуцца. Я не магла пакінуць яе, не магла нават перадаць ваенным; вы б бачылі той жах, які яна адчувала пры выглядзе людзей у форме – няважна, чыя форма была на іх апранута. Дзіцяці ўсё роўна на бакі канфлікту, яно хоча цеплыні матчыных рук. Сказаць па праўдзе, першы час пасля таго, як я прытуліла яе, я сама рыдала па начах – так мне было шкада малую. Цяпер яна для мяне амаль як дачка. Спачатку яна зусім не разумела нічога па-англійску і, тым больш, па-французску, а я ведала па-руску толькі некалькі слоў. Але, як бачыце, яна хутка вучыцца і зараз умее размаўляць з англамоўнымі людзей не горш за іншых. Яна называе мяне доктар Элі, і я проста ў захапленні ад такога звароту.

– Яна не пацярпела ў выніку абстрэлаў?

– Калі не лічыць шматлікіх драпін, якія яна сама наставіла сабе, тулячыся ў руінах, можна сказаць, што яна была абсалютна цэлая. Але яе раны былі іншага паходжання. Яна страціла бацькоў і сястру, жыла некалькі дзён у панічным страху пад грукат выбухаў і стрэлаў, нічога не ела, ляжала цэлымі суткамі, звярнуўшыся абаранкам і ціхенька скуголіла. Такое лечыцца часам куды павольней, чым сапраўдныя фізічныя траўмы. Мы рэдка прымаем да сябе сірот, якія не маюць патрэбы ў медычным умяшанні, але часам мы вымушаны рабіць выключэнні.

– Эллi, раскажыце мне пра сябе. Я ведаю толькі тое, што казаў ваш бацька, але мне хацелася б большага.

– Шчыра кажучы, я нават не ведаю, што сказаць вам. Мая біяграфія досыць звычайная, за выключэннем некалькіх момантаў. Мне дваццаць дзевяць гадоў, па адукацыі я ўрач-педыятр, але амаль ніколі не працавала ў звычайных клініках. Затое шмат гадоў правяла ў валанцёрскіх місіях ААН і розных дабрачынных арганізацый па ўсім свеце. Гады тры таму я пазнаёмілася з Тамімам, і ён прапанаваў мне супрацоўнічаць з рэабілітацыйным цэнтрам Даніяла. Так я трапіла ў каманду, якая адбірае дзяцей, пацярпелых ва ўзброеных канфліктах. Яшчэ праз паўтара года я стала кіраўніком пошукавай групы, а некалькі месяцаў таму мне было прапанавана пачаць праект па стварэнні школы для дзяцей, якіх мы ўжо можам спакойна адпусціць за межы цэнтра. Я апынулася тут і занялася арганізацыяй працы гэтага пансіяната. Месяц таму мы прынялі з Дохі першых дзяцей. Вось, уласна, і ўсё.

– «Звычайная» біяграфія, кажаце? Сам я пражыў не такое насычанае жыццё.

– Не прыбядняйцеся, Якуб. Я ведаю, што вы таксама досыць пабачылі. У рэшце рэшт, мы абодва апынуліся тут, і гэта галоўнае. Я спадзяюся, што мы зможам зрабіць вельмі многае. Прынамсі, будзем старацца зрабіць.

– Якая ваша стратэгія? Вы ўжо, напэўна, прадумвалі дзеянні на бліжэйшую будучыню?

– Што менавіта вас цікавіць? – пытаннем на пытанне адказала яна.

– Усё. З чаго вы пачнеце, колькіх дзяцей вы гатовыя прыняць на Провідэнс, чаму будзеце іх вучыць і якую будучыню вы задумалі для іх?

– Ведаеце, Даніял бачыць вельмі вялікі патэнцыял у гэтай школе. Праз нейкі час яна павінна стаць амаль настолькі ж значнай часткай праекта, як і даследчая галіна. Дзеці, якіх мы бяром на навучанне, яшчэ зусім малыя, як правіла, ім ад чатырох да сямі гадоў. У Досе, у сваю чаргу, праходзяць лячэнне як маладзейшыя, так і больш дарослыя. Як з першымі, так і з другімі наша школа пакуль працаваць не можа – хаця б да таго часу, пакуль у нас не будзе напрацаваны пэўны вопыт. Такія, як Ліза, – яшчэ мяккія і падатлівыя, нібы пластылін. Мы можам ляпіць з іх тое, што нам трэба.