Сяргей Егарэйчанка - Дэманы доктара Глінскага

– Добры дзень, Тамім. Я нават амаль выспаўся.

– Што ж, тады паедзем. На Провідэнс мы правядзём увесь дзень, таму лепш прыбыць туды крыху раней.

– Тамім, я хацеў бы задаць вам адно пытанне адносна дамовы.

– Слухаю вас.

– Даніял сапраўды гатовы плаціць такія велізарныя сумы супрацоўнікам праекта? І што гэта за трэція крыніцы, з якіх будзе выплачвацца зарплата?

– Я ж казаў вам, Якуб, што нашы людзі павінны быць самымі высокааплатнымі спецыялістамі ў сваіх галінах. Гэта адна з прынад, якія дазволяць не толькі перавабіць іх да нас з пачатымі праектамі, але і ўтрымаць тут. Нават нягледзячы на тое, што мы будзем асобна кампенсаваць ім ўсе выдаткі на жыццё і перамяшчэнні, людзі павінны мець трывалы матэрыяльны запас, які яны могуць адкладаць, траціць на сям’ю або укладаць у дабрачынныя праекты. Гэта абавязковая патрэба любога нармальнага чалавека – даваць сваёй сям’і самае лепшае і рабіць дабро іншым. Даніял гатовы плаціць гэтыя грошы як мінімум увесь перыяд, у якім ён будзе цалкам фінансаваць праект. Хачу сказаць яшчэ адну рэч. Ваша зарплата як кіраўніка праекта будзе вышэй, чым ва ўсіх астатніх, але ў цэлым вілка будзе не занадта шырокая. Да прыкладу, калі вам Даніял прапанаваў… колькі, калі не сакрэт?

– Мільён сто пяцьдзясят тысяч у год.

– Вось. Зарплата кіраўніка падраздзялення або лабараторыі будзе складаць каля мільёна, радавых супрацоўнікаў – ад сямісот да дзевяцісот тысяч долараў. Гэта, свайго роду, таксама дэмакратыя. Што тычыцца трэціх крыніц, то гэта спецыяльны фонд заработнай платы, які фармуецца, наколькі мне вядома, на аснове старога капіталу Даніяла.

– Старога капіталу?

– Так. Ён жа казаў вам, што быў вельмі нябедны яшчэ пры нараджэнні, а пасля значна павялічыў свай багацце. Дык вось, яго бацька валодаў капіталам у памеры некалькіх мільярдаў долараў у пераліку на сучасныя грошы. Даніял не хацеў марнаваць гэты запас раней, але цяпер ён вырашыў пусціць яго ў абарачэнне такім вось чынам.

Дагаварыўшы, араб спыніў машыну на прыстані і зрабіў запрашальны знак у бок лодкі. Я сеў у пасажырскае крэсла, і тут маю ўвагу прыцягнулі абрысы вялікага карабля, які з’яўляўся з-за адгор’я.

– Што гэта?

– На гэтай пасудзіне хутка прыбудзе будаўнічая тэхніка.

– Для чаго?

– Як для чаго? – адказаў Гор пытаннем на пытанне. – Вы ж далі сваю згоду. Як казаў Даніял, гэта аўтаматычна абазначае запуск праекта на поўную магутнасць. Цяпер нам трэба як мінімум выбудаваць усю інфраструктуру на паверхні выспы. Баюся, што некалькі месяцаў вам давядзецца змірыцца з шумам і крыкамі будаўнікоў. Зрэшты, не думаю, што гэта моцна перашкодзіць, яны будуць працаваць выключна днём, калі амаль усе будуць унізе. Акрамя таго, уся будаўнічая тэхніка таксама працуе на электрычнай цязе, так што, як мінімум, рову рухавікоў чуваць не будзе. Дарэчы, вы падпісалі дакументы?

– Так, яны ў мяне з сабой.

– Для чаго?

– Вы ж абяцалі пазнаёміць мяне з кіраўніком нашай школы. Мяркую, што яму таксама трэба будзе падпісаць Дэкларацыю.

– І дамову… Так, вы маеце рацыю. Праўда, дамовы з супрацоўнікамі пакуль не гатовыя, але гэта справа двух дзён. У вас будзе асабісты сакратар і свой архіў, дзе будзе захоўвацца ўся дакументацыя праекта за вашым подпісам. Нават нягледзячы на тое, што мы імкнёмся звесці папяровую працу да мінімуму, зусім без яе не абысціся, і дакументы будуць расці як снежны ком. Акрамя таго, мы не можам марнаваць ваш каштоўны час на самастойнае складанне дамоў і загадаў.

– Добра. Раскажыце мне пра чалавека, да якога мы накіроўваемся? Хто ён?

– Вы маеце на ўвазе кіраўніка адукацыйнага цэнтра? Гэта зусім не ён, а яна, – Гор шырока ўсміхнуўся. – Хай лепш яна сама раскажа вам пра сябе.

– Чорт вазьмі, навошта такая таямнічасць? Даніял у сваім лісце таксама не стаў нічога распавядаць пра яе, спаслаўшыся на тое, што я сам хутка пра ўсё даведаюся.

– Так і ёсць. Паверце, Якуб, ніякай таямнічасці на самой справе няма. Проста гэта невялікі сюрпрыз, які мы хацелі зрабіць вам. Я ўжо згадваў, што вы завочна знаёмыя, зараз прыйшоў час пазнаёміцца асабіста.

Я зразумеў, што больш нічога не даведаюся, і змоўк.

Зрэшты, сапраўды не было падобна, што Гор хацеў нешта хаваць ад мяне. Наогул сёння ён рабіў уражанне надзвычай задаволенага жыццём чалавека: з яго твару не сыходзіла шчаслівая, амаль дзіцячая ўсмешка, перыядычна ён прыўставаў з крэсла і прымушаў катэр падскокваць на хвалях, радасна ўскрыкваючы кожны раз, калі яму ўдавалася зрабіць асабліва добры скачок. Паступова гэты бесклапотны настрой перадалося і мне самому.