Сяргей Егарэйчанка - Дэманы доктара Глінскага

– Вы адчуваеце, Якуб?

– Што менавіта?

– Задавальненне жыццём. Задавальненне ўсім, што вас акаляе.

– Напэўна.

– У гэтым і быў сэнс. Людзям павінна быць добра тут, а калі людзям добра, то яны працуюць са значна большай аддачай і выніковасцю.

– Напэўна, вы маеце рацыю.

– Я больш чым упэўнены. Глядзіце, мы ўжо падыходзім да Провідэнс. Вы будзеце зачараваныя гарадком, гэта сапраўдная казка. Уяўляеце, Даніял пабудаваў і стварыў тут абсалютна ўсё, што трэба для камфортнага жыцця: зручныя дамы, крамы, у якіх ёсць абсалютна ўсё, што можа спатрэбіцца чалавеку, пральні, майстэрні, бары і рэстараны, нават канцэртную пляцоўку.

– Шчыра кажучы, я крыху баюся за паспяховасць такога праекта, слухаючы вас.

– Чаму?

– Колькі ўжо было ў гісторыі ідэальных гарадоў і ўтапічных грамадстваў, якія аказаліся нежыццяздольнымі?

Гор засмяяўся.

– Я разумею вашу боязь. Даніял лічыць, што ён ўлічыў ўсе памылкі і пралікі папярэднікаў. Глядзіце, вось вам просты прыклад. У трыццатыя гады Генры Форд пабудаваў у Бразіліі ідэальны, на яго думку, горад, у якім павінны былі жыць рабочыя, што здабывалі каўчук для шын яго аўтамабіляў. У гэтым горадзе было ўсё, што, згодна з уяўленнем амерыканца, павінна патрабавацца прыстойнаму чалавеку. Форд не ўлічыў толькі аднаго: рабочыя не былі амерыканцамі, яны жылі з вельмі далёкімі ад амерыканскіх уяўленнямі пра патрэбы нармальнага чалавека. У іх была свая культура, свая кухня, свая рэлігія. Іх жа шпігавалі амерыканскай ежай, прымушалі забаўляцца як амерыканцы. Гэта не кажучы ўжо пра поўную забарону на алкаголь. Усё гэта прывяло да таго, што аднойчы жыхары мястэчка ўзбунтаваліся супраць парадкаў, якія заседзелі ім упоперак горла. Зрэшты, правал гэтай задумы Форда быў звязаны нават не з бунтам, а з пралікамі пры выбары месца плантацыі каўчукавых дрэў, але гэта ўжо зусім іншая гісторыя. Перад намі стаяла яшчэ больш складаная задача: нягледзячы на тое, што большасць насельнікаў Провідэнс – астраўныя жыхары, там ёсць цэлыя абшчыны спецыялістаў з розных краін: еўрапейцы, кітайцы, амерыканцы, рускія. Для кожнага трэба было стварыць камфортнае асяроддзе. У выніку мы нават жыллё будавалі з аглядкай на нацыянальныя традыцыі – хоць гэта тычыцца толькі інтэр’еру: архітэктура фасадаў вытрыманая ў адзіным стылі, характэрным для Карыбскага рэгіёну і Лацінскай Амерыкі – малапавярховай забудовы каланіяльнага тыпу. Зразумела, усё гэта новабуд, але вы не адрозніце іх ад сапраўдных гістарычных будынкаў. Мы стварылі некалькі дзясяткаў кафэ і рэстаранаў з самай разнастайнай кухняй на любы густ, уладкавалі восем малельных дамоў для прадстаўнікоў розных рэлігій і канфесій, усяляк заахвочваем і падтрымліваем нацыянальнае самавыяўленне на востраве. Гэта вельмі спрыяе ўзаемнаму пранікненню культур і згуртаванасці грамадства, што, разам з агульнай інтэлігентнасцю жыхароў Провідэнс, дае выдатныя вынікі ў падтрыманні правапарадку і добразычлівасці. Мы ні ў якім разе не забараняем алкаголь і разумеем, што, калі чалавеку трэба расслабіцца нават такім чынам, трэба даць яму гэтую магчымасць. Зразумела, у нас ёсць некалькі чалавек службы бяспекі на востраве, гэта своеасаблівая паліцыя, плюс мае людзі, але ім яшчэ ні разу не давялося ўдзельнічаць ні ў якіх канфліктах, і, спадзяюся, гэтага не здарыцца надалей. Мы вельмі адказна падыходзім нават да падбору тэхнічнага персаналу і прымаем толькі сапраўды непраблемных і працавітых людзей. Для такіх праца – гэта свята, якое не абцяжарана праблемамі з заробкам, пошукам сябе і падатковай інспекцыяй. Пакуль што такі рэцэпт працуе спраўна, паглядзім, што будзе далей.

Мы падышлі да прыстані на малых абаротах. У адрозненне ад Роса і Кармэн, гэтая прыстань была куды больш маштабная: тут стаяла некалькі буйных транспартных караблёў, а на прывязі пагойдвалася парадку сотні невялікіх лодак. Было бачна, што гэта сапраўдны жывы гарадок, якіх шмат на бясконцых прасторах Ціхага акіяна.

Наколькі я памятаў, на спадарожнікавым здымку паласа пляжаў апярэзвала практычна ўвесь востраў. Пры іншых абставінах з яго можна было б зрабіць выдатны турыстычны курорт. Адразу за прыстанню былі відаць шматлікія будынкі, што танулі ў зеляніне. Так, яе тут было сапраўды шмат, горад быў вельмі зялёны і цяністы.

Мы сышлі на бераг, і Гор павёў мяне да машыны, якая ўжо чакала нас, мабыць, дастаўленая па ўказанні араба.

– Мы зробім невялікае кола па горадзе, не супраць?

– З задавальненнем.