Сяргей Егарэйчанка - Дэманы доктара Глінскага

Гор падышоў да манаблока на стале і набраў нейкую камбінацыю на клавіятуры. Памяшканне плаўна зацямнілася, знік нават акварыум на столі, а ў свабоднай частцы пакоя раптам з’явілася трохмерная галаграфічная праекцыя, якая заняла практычна ўсю вольную прастору.

Я толькі выдыхнуў і, стараючыся не дыхаць, дайшоў па стеначцы да крэсла, пасля чаго асеў у яго.

Перада мной проста ў паветры гарэлі мірыяды зорак, яны блішчэлі ў рознакаляровым тумане газавых аблокаў, і гэта было так рэалістычна, быццам я назіраў гэтую карціну ў адкрытым космасе на адлегласці, якая дазваляе разглядзець гэтую прыгажосць без тэлескопа. Галаграма плаўна круцілася, даючы ўбачыцьусё з розных ракурсаў.

– Гэта ж імглістасць Тарантул, праўда? – ціха спытаў я.

– Яна самая, Якуб. Ваша любімая, так? Зрэшты, калі захочаце, вы заўсёды зможаце замяніць гэтую галаграму на іншую: цяпер даступна больш за дзвесце трохмерных малюнкаў нябесных аб’ектаў. Калі вы захочаце, будуць змадэляваныя і іншыя. Гэта надзвычай складаная і карпатлівая праца, не кажучы ўжо пра яе кошт, але мы палічылі апраўданым зрабіць вам такі падарунак, ведаючы ваша захапленне зорным небам.

– Божа, як прыгожа… Гэта зусім не падобна да таго, што можна назіраць нават на вялікім экране. Яна быццам жывая.

– Я рады, што вы ацанілі. Значыць, мы пастараліся нездарма. Не хочаце прайсці ў пакой адпачынку?

– Не, дзякуй. Не думаю, што там ёсць нешта больш годнае увагі, чым гэтае відовішча.

– Вы маеце рацыю. Там усё проста і функцыянальна. Тады пойдзем далей?

– Я, вядома, рады быў бы застацца тут каб паглядзець яшчэ…

– У вас будзе на гэты час, Якуб. Нас чакаюць іншыя справы.

Я са шкадаваннем выбраўся з крэсла і выйшаў назад у калідор, паварочваючыся назад так, што шыя захрабусцела. Гор зачыніў дзверы, і чароўная карціна знікла, нібы рассеялася таямнічае чараўніцтва, якое магло перанесці мяне туды, дзе не бываў яшчэ ніводзін чалавек у гісторыі.

– Дзякуй, Тамім. Гэта сапраўды зачароўвае.

Араб зноў задаволена ўсміхнуўся.

– Гэта ўсяго толькі цацка, Якуб. Я спадзяюся, што вы будзеце значна больш уражаны нашымі сапраўднымі распрацоўкамі.

– Вы ўжо здзівілі мяне звыш меры.

– Мы ж толькі пачалі. Уяўляеце, што будзе потым? Якуб, прапаную вам сёння альбо падняцца на верхні жылы ўзровень, альбо апусціцца ўніз у лабараторыі.

– Вы прывезлі мяне сюды не для таго, каб я любаваўся гасцінічнымі апартаментамі, Тамім. Мяркую, вы ўладкавалі там усё не горш, чым у катэджах наверсе. Давайце апускацца ўніз.

– Добра. У такім выпадку, мы адразу накіруемся ў прыстанак прафесара Клаўса, а далей будзем дзейнічаць па сітуацыі.

– Дамовіліся.

Мы вярнуліся ў прасторную ўваходную зону бункера.

– Для таго, каб увайсці ў кабіну ліфта вам трэба прыкласці далонь да гэтай панэлі, як у вашым пакоі. Вы бачыце, створкі ледзь прыкметна разыходзяцца ў бакі і вам застаецца толькі ступіць на платформу.

– І што далей? Тут няма ніякіх кнопак.

– Яны і не патрэбныя вам. Галасавое кіраванне, якое ідэнтыфікуе пасажыра. Тут дзейнічаюць дадатковыя сістэмы бяспекі – да прыкладу, неаўтарызаваныя тэхнічныя работнікі не змогуць спусціцца да рэактара. Інтэлектуальная сістэма здольная не толькі распазнаць імітацыю галаса супрацоўніка з доступам, але нават зразумець, што выкарыстоўваецца аўдыёзапіс сапраўднага чалавека, прайграны вельмі якаснай аўдыёсістэмай. Мы страхуем сябе ад шпіянажу і дыверсій настолькі, наколькі гэта магчыма. Прашу вас, Якуб, скажыце выразна слова «рэактар».

Я падпарадкаваўся.

Сценкі кабіны раптам страцілі празрыстасць, стаўшы матава-белымі, а затым платформа з намі рушыла ўніз, прычым зразумеў я гэта выключна гэтак жа, як адчуваў змены вышыні самалёта. Не было ніякіх гукаў, роўна як і рыўкоў, уласцівых старым ліфтам.

– Да чаго гэты атракцыён са зменай святлапрапускальнасці шкла?

– Ніякіх атракцыёнаў. Усё, што вы бачыце ў бункеры, мае свой сэнс, нават калі на першы погляд у вас не атрымліваецца яго зразумець. У дадзеным выпадку гэта ўсё тыя ж пытанні бяспекі. Работнікі, якія маюць няпоўны доступ, павінны бачыць толькі тое, што ім дазволена ўбачыць на сваім участку працы. Астатнія ўзроўні для іх зачыненыя, гэта датычыцца нават таго, што відаць толькі з кабіны ліфта. Акрамя таго, павінен вам прызнацца, міжузроўневыя перакрыцці не адрозніваюцца асаблівай эстэтычнасцю, і я сумняюся, што камусьці хацелася б назіраць іх кожны дзень.

– Рэактар размешчаны на самым ніжнім узроўні?