Сяргей Егарэйчанка - Дэманы доктара Глінскага

Тут адсутнічалі панэлі для ідэнтыфікацыі адбіткаў пальцаў, і Гор не прамінуў растлумачыць гэта, як быццам апераджаючы маё пытанне.

– Зала Асамблеі – адзінае месца бункера, дзе няма ніякіх сакрэтаў. У яго арганізаваны свабодны доступ, і нават калі хтосьці з тэхнічнага персаналу увойдзе ўнутр без патрэбы на гэта, ён не вынесе нічога, акрамя здзіўлення, выкліканага гэтым памяшканнем. Заходзьце, Якуб, – і араб штурхнуў дзверы наперад.

Гор не хлусіў мне, калі казаў, што зала пасяджэнняў у бункеры нагадвала залу Генасамблеі ААН. Іх планіроўка была практычна ідэнтычная: шэрагі крэслаў для дэлегатаў, прэзідыум на ўзвышшы, простая драўляная трыбуна для выступоўцаў і велізарны увагнуты экран (які часам ўсталёўваўся ў ААН для ўрачыстых мерапрыемстваў), што займаў усю сцяну за прэзідыумам – усё гэта было выканана так жа, як і ў Нью-Ёрку.

Аднак, акрамя планіроўкі і напаўнення ў гэтых двух залаў не было нічога агульнага. Усе бачныя часткі інтэр’еру былі аздобленыя асляпляльна белым мармурам, насуперак звыкламу для залы ААН зялёным. Высокая столь уяўляла сабой майстэрскую імітацыю яснага неба, якое асвятляла прастору мяккім і прыемным дзённым святлом.

На тым месцы, дзе ў Нью-Ёрку вісела эмблема Аб’яднаных Нацый, у выступе, урэзаным ў экран, дэманстратыўна красавалася пустое месца.

– Чаму там нічога няма? – у непаразуменні спытаў я Гора.

– Таму што мы пакуль не прыдумалі эмблему нашага праекта, – прагучаў цалкам відавочны адказ. – Аднак, калі яна будзе распрацавана, то адразу ж зойме сваё месца там, дзе і належыць. З эстэтычнага пункту гледжання, гэтая зала яшчэ пустая. Мы планавалі расставіць тут скульптуры па перыметры і спадзяемся на вашу дапамогу ў іх падборы.

– Шчыра кажучы, я досыць слаба разбіраюся ў мастацтве, – прамармытаў я. – Колькі чалавек можа змясціць гэта памяшканне?

– Да трохсот. Зала амаль у два разы менш нью-йоркскай, а вось вольнай прасторы ў ёй насупраць куды больш, паколькі ў зале Генасамблеі можа размясціцца амаль тысяча восемсот чалавек. Нам трэба больш прасторы. Тут не павінна быць напружання і нервовасці, а свабоднае светлае памяшканне, як мне здаецца, спрыяе разрадцы атмасферы.

– Вы казалі пра адмысловае тэхнічнае аснашчэнне гэтай залы? У чым яно заключаецца?

– Па-першае, у гэтым экране, на якім можа дэманстравацца малюнак выступоўцы, калі яго няма ў зале, альбо прэзентацыі прадстаўленых праектаў у такім разрозненні, каб кожны мог разглядзець іх у самых дробных дэталях.

– Гэта не цуд тэхнічнай думкі, я бачыў такі экран на сусветным гуманітарным дні ў ААН.

– Так, там было нешта падобнае, аднак наш значна больш якасны ў плане разрознення і колераперадачы, акрамя таго, мы не плануем яго ўсталёўваць толькі на асобныя мерапрыемствы, ён тут назаўсёды. Кожнае працоўнае месца дэлегата абсталявана спецыяльнай сэнсарнай панэллю, з дапамогай якой можна выконваць любыя дзеянні: ад галасавання ў час прыняцця рашэнняў, да кіравання масажнай сістэмай. Пры жаданні чалавек можа далучыцца да свайго працоўнага кампутара і працягваць працу з матэрыяламі прама тут, ці ж наадварот – вывесці патрэбны малюнак са свайго жорсткага дыска на вялікі экран, з дазволу мадэратара. Але галоўная вартасць гэтай залы ў тым, што сюды выведзена ўся наша сістэма сувязі. Калі праект будзе сфарміраваны, ён будзе налічваць значна больш удзельнікаў, чым можа ў сябе змясціць гэта памяшканне. Аднак кожны супрацоўнік можа віртуальна прысутнічаць на пасяджэннях з дапамогай свайго планшэта і пратаколу перадачы дадзеных, які працуе праз спадарожнікавую сістэму. Па сутнасці, гэта бесправадная сетка, якая будзе стабільна дзейнічаць як у цэнтры Еўропы, так і ў глыбіні джунглей Амазонкі, калі каго-небудзь з нашых туды занясе.

Гор зірнуў на гадзіннік.

– Якуб, калі вы не супраць, я пакажу вам, як пачаць сеанс сувязі з Даніялам. Ён прасіў зрабіць гэта як мага хутчэй.

– Канешне. Куды мне можна прысесці?

– Куды захочаце. Вядома, ваша месца на пасяджэннях за сталом прэзідыума, аднак цяпер вы можаце выбраць любое крэсла ў зале, гэта не мае ніякага значэння.

– Я ўбачу яго?

– Канешне, не. Але вы будзеце выдатна яго чуць.

– Добра. Тады не будзем хадзіць далёка, – я спыніўся каля аднаго са сталоў у цэнтры залы. – Давайце застанёмся тут.

– Вы застанецеся, Якуб.

– Прабачце?

– Гэта выключна ваша размова. Я не з’яўляюся ў поўнай меры супрацоўнікам праекта, таму не буду прысутнічаць нават на пасяджэннях і, тым больш, мець права голасу. Такая воля майго гаспадара. Я змагу назіраць за тым, што адбываецца, але за межамі залы, не больш за тое.