Сяргей Егарэйчанка - Дэманы доктара Глінскага

– Чаму?

– Іх ўклад не перавышаў дзесяці працэнтаў ад агульнай сумы ў рэальных грошах. Такое рашэнне было прынята на перамовах з маім гаспадаром, і ўсе яны пагадзіліся з гэтай умовай, паколькі цалкам давяраюць яму.

– Наколькі я разумею, аб праекце ўжо ведае дастаткова вялікая колькасць людзей?

– Мы ў любым выпадку не змаглі б гэта схаваць. Зараз ва ўсе дэталі прысвечана парадку пяцідзесяці чалавек, яшчэ каля ста валодаюць абмежаванай інфармацыяй.

Якую колькасць вы плануеце прыцягнуць?

– Сотні, Якуб. А затым тысячы. Аднойчы членамі нашага праекта стануць дзясяткі тысяч разумнейшых людзей планеты, і гэта наша мэта.

– Рэжым сакрэтнасці, кажаце? – я хмыкнуў.

– Разумею вашу іронію. Калі сакрэт ведаюць трое – будуць ведаць усе. Наша таямніца – гэта сакрэт палішынеля. Прынамсі, яна стане такой ўжо хутка. Але мы не зможам вечна абмяжоўваць гэтую інфармацыю. Свет даведаецца аб нашым існаванні толькі тады, калі мы адкрыта заявім пра яго – гэта значыць яшчэ вельмі не хутка. Аднак карпарацыі, урады, спецслужбы будуць ведаць, як толькі мы пачнём актыўную працу, і мы нічога з гэтым не зможам зрабіць.

Увайшла Анна з двума падносамі ў руках.

– Доктар Глінскі, гэта вам.

– Дзякуй вам.

– А гэта вам, спадар Гор.

– Дзякуй, мая дарагая. Усё як я казаў вам?

– Усё ў адпаведнасці з вашымі пажаданнямі і пажаданнямі доктара.

Я здзіўлена паглядзеў на яе.

– Маімі пажаданнямі?

– Так, доктар, – дзяўчына нахіліла галаву з усмешкай на вуснах, павярнулася і пайшла да сябе. Я перавёў позірк на Гора. У яго вачах зіхацелі гарэзныя іскрынкі.

– Я ж казаў, Якуб, што мы шпіёнілі за вамі. Мы ведаем пра вас усё: які ваш распарадак дня, якім маркам электронікі вы аддаяце перавагу, якая музыка гучыць у вашай машыне і, зразумела, якія вашы гастранамічныя перавагі. Праверце, ці не памыліліся мы?

Я падняў клош, якім была накрыта адна са страў. Пад ім я ўбачыў бараніну ў журавінавай падліўцы з агароднінным гарнірам. Я хмыкнуў і падняў другі клош. Ён хаваў шарыкі далмы.

– Ну як, мы стрэлілі трапна?

– Я ўражаны.

– Дазвольце наліць вам яшчэ віскі.

– Дзякуй. Смачна есці, Тамім.

– Смачна есці, Якуб.

Хвілін дзесяць мы былі занятыя абедам. Я быў не супраць працягнуць размову і падчас прыняцця ежы, аднак Гор, мяркуючы па ўсім, вельмі сур’ёзна ставіўся да гэтай працэдуры.

Нарэшце араб падняў позірк ад талеркі і выклікаў Анну. Тая моўчкі забрала посуд.

– Я спадзяюся, што вы аднавілі сілы, Якуб, і мы можам вярнуцца да нашых пытанняў.

– З вялікім задавальненнем.

– Такім чынам, як я ўжо сказаў, інфармацыя аб нашай дзейнасці будзе вядомая ўсім і, у той жа час, нікому. Мы не чакаем сур’ёзных перашкод для нашай працы з боку дзяржаўных органаў розных краін і транснацыянальных карпарацый, аднак мы павінны быць гатовыя да таго, што нас будуць атачаць шпіёны. Магчыма, мы сутыкнёмся з процідзеяннем і нават агрэсіяй, хоць гэта і малаверагодна, і на гэты выпадак нам трэба мець сур’ёзную сістэму бяспекі. Мы абмежавалі магчымасці сувязі на архіпелагу з дапамогай эфектыўнай сістэмы радыёэлектроннай барацьбы. Усе сігналы з выспы і на яе будуць перадавацца пад нашым кантролем. Усе супрацоўнікі праекта будуць забяспечаныя адмысловымі сістэмамі сувязі, якія будуць працаваць у любым пункце зямнога шара. Для процідзеяння разведцы трэціх бакоў у нас будзе працаваць служба бяспекі, якая складаецца з вузкага кола найлепшых спецыялістаў з розных краін. Акрамя таго, мы не можам выключаць магчымасць узброенага ўварвання на архіпелаг. У нас ёсць сістэмы апавяшчэння, якія працуюць як у паветранай, так і ў падводнай прасторы, яны дазваляюць ідэнтыфікаваць нават самыя сучасныя «нябачныя» падводныя лодкі. Па зразумелых прычынах мы не можам трымаць вялікі ўзброены персанал на востраве Роса, аднак на архіпелагу пастаянна будуць прысутнічаць парадку пяцідзесяці прафесіяналаў, адданых майму гаспадару. Дзесяць з іх будуць несці службу на Роса. Усе яны падпарадкоўваюцца наўпрост мне, аднак вы будзеце для іх такім жа прамым камандзірам. Акрамя гэтага, мы можам у самыя кароткія тэрміны разгарнуць эшалонаваную сістэму абароны Роса, якая будзе ўключаць у сябе аўтаматычныя сістэмы кулямётных і тарпедных кропак, што дазваляюць весці агонь на адлегласці да некалькіх кіламетраў і трымаць у зоне паражэння прыбярэжныя воды на 360 градусаў вакол. Гэта максімальны ўзровень абароны, які мы можам сабе дазволіць, не прыцягваючы павышанай увагі да архіпелага. Аднак, я думаю, гэта нават больш чым нам можа спатрэбіцца, і я шчыра спадзяюся, што мае людзі будуць атрымліваць зарплату выключна за купанне ў акіяне, а турэлі будуць расчахляцца толькі для праверкі і чысткі.