Сяргей Егарэйчанка - Дэманы доктара Глінскага

Мы цалкам стварылі інфраструктуру Кармэн і Провідэнс, аднак мы будзем працягваць будаваць на востраве Роса. Зараз на архіпелагу жыве амаль тысяча чалавек, пяць тысяч размяшчаліся там падчас будаўніцтва бункера. Максімальна мы можам пасяліць там з найбольшым камфортам (за выключэннем выспы Роса) чатыры тысячы чалавек, і па меры развіцця вашага праекта мы будзем наймаць новых супрацоўнікаў.

– Што ўжо ёсць на асноўным востраве?

– Як я ўжо казаў, мы пабудавалі там мінімальную колькасць жылых дамоў, надзвычай камфортных для пражывання, у якіх ёсць усё, каб не думаць аб надзённых праблемах і засяродзіцца выключна на працы. Што тычыцца бункера, – Гор уключыў слайд, які паказваў схему падземнага горада ў разрэзе, – то ён умоўна падзелены на некалькі частак. Галоўная частка – гэта, па сутнасці, і ёсць камандны цэнтр. Там размешчана маштабная зала для перамоў, па сваім інтэр’еры і структуры падобная да залы Генеральнай асамблеі ААН, толькі ў меншых маштабах і непараўнальна лепш абсталяваная з тэхнічнага пункту гледжання. Па перыметры яе атачаюць адміністрацыйныя памяшканні, кабінеты для працы, вузлы сувязі, якія дазваляюць усталяваць кантакт з любым удзельнікам праекта ў любой кропцы зямнога шара, пакоі адпачынку і многае іншае. Гэтая частка бункера займае самы высокі і прасторны ярус, усяго ж такіх ярусаў шэсць. Верхні – гэта жылыя памяшканні, дзе можна размясціць каля ста чалавек у камфортных пакоях, значна меншых па памеры, чым катэджы на паверхні, але не горш абсталяваных.

Ярус пад адміністрацыйнай часткай – гэта лабараторыі. У першую чаргу там будуць працаваць медыкі. Яны ж будуць абслугоўваць і супрацоўнікаў праекта. Для гэтага прызначана памяшканне шпіталя з усім неабходным абсталяваннем. Аднак большая частка памяшканняў, адведзеных для навуковых даследаванняў, зараз пустуе. Нам з вамі яшчэ трэба будзе вырашыць, якім спецыялістам аддаць іх і як абсталяваць.

Нарэшце, самы ніжні ярус – гэта тэхнічныя памяшканні, прызначаныя для забеспячэння бункера энергіяй, вадой і іншымі неабходнымі рэсурсамі. Акрамя таго, мы стварылі там станцыю па шматразовай ачыстцы прэснай вады, інавацыйную па сваім характары. Без гэтай станцыі нам не выжыць: крыніцы пітной вады на востраве Роса вельмі бедныя. Далейшыя даследаванні на гэтай станцыі дазволяць нам давесці працэс да дасканаласці і выпрацаваць мадэль дзеянняў, якія дазволяць забяспечыць пітной вадой велізарную колькасць чалавек. Гэта ж было адным з прыярытэтных пунктаў для даследавання ў вашай праграме, правільна?

– Так… Вельмі хутка прэсная вада стане значна больш каштоўным рэсурсам для чалавецтва, чым нафта.

– Да пытання пра нафту… Вы ж хацелі адысці ад таго, што называеце «вуглевадароднай іголкай». Дык вось, мы стварылі ўнікальную сістэму электразабеспячэння нашага комплексу, якой няма нідзе ў свеце. Зараз яна праходзіць выпрабаванні і адносна хутка можа быць запушчана на поўную магутнасць. І тады, калі нашы разлікі верныя, мы будзем забяспечваць энергіяй адной невялікай электрастанцыі ўвесь архіпелаг, не выкарыстоўваючы пры гэтым ані грама выкапнёвых энерганосьбітаў.

– Як?

– Энергія будучыні, Якуб. Абсалютна бяспечная для навакольнага асяроддзя, практычна невычэрпная і непрыстойна танная. Мара «зялёных» і кашмар краін-экспарцёраў газу і нафты. Мінус гэтай энергіі толькі ў тым, што пакуль ніхто не навучыўся кантраляваць яе на сто адсоткаў. Мы навучыліся. Праз дзесяць гадоў свет будзе зусім іншы, і гэта стане магчымым дзякуючы нам. Я не буду раскрываць вам падрабязнасцей, Якуб, я хачу, каб вы ўбачылі ўсё самі на свае вочы. Гэта ж ваша мара, ці не так? Мара ваша і майго гаспадара, якая атрымала агранку з дапамогай вашага праекта, ўвасабляецца ў жыццё, і я ніколі не паверу, што вам гэта не падабаецца.

– Я не разумею, навошта вам патрэбны я. Вы пабудавалі ўсё гэта самі, і, нават запазычыўшы частку маіх ідэй, вы можаце адмовіцца ад мяне і ніколькі не прайграеце.

– Вы памыляецеся. Уся структура завершанай ідэі належыць вам, і без вас мы не зможам наладзіць арганізацыю працэсу, каб атрымаць ад яго максімальную аддачу. У нас былі асобныя ідэі, але калі няма выразнага бачання ўсёй карцінкі, немагчыма зрабіць штосьці па-сапраўднаму вялікае. У вас гэтае бачанне ёсць. Вы патрэбны нам. Вы прадумалі ўсё ад пачатку і да канца, і вам увасабляць гэта ў жыццё. Давайце вып’ем кавы ці чаго-небудзь яшчэ і працягнем нашу гутарку?

– Па праўдзе сказаць, я вельмі прагаладаўся. Ці знойдзецца ў вас што-небудзь перакусіць? Вы, наколькі я памятаю, таксама нічога не елі ўжо вельмі даўно.