Barbara Cartland - Na całą wieczność

– Gdy zobaczyłem cię tu, w tym domu, wiedziałem, że to ty jesteś właśnie osobą, której szukałem. Pasowałaś tu w sposób, jakiego nie potrafię wytłumaczyć, wiem tylko, że jesteś jedyną znaną mi kobietą, która może zająć miejsce mej matki i zawładnąć tą częścią mnie, jakiej nigdy nikomu nie oddałem. Ajanta wydała cichy okrzyk szczęścia.

– Chciałam, abyś to właśnie powiedział. To właśnie czuli wobec siebie papa i mama, tego zawsze pragnęłam i o to się modliłam, ale, podobnie jak ty, sądziłam, że nigdy tego nie znajdę.

Mówiąc te słowa pomyślała, że mogłaby teraz powiedzieć markizowi, kim była jej matka, ale można było poczekać z tym wyjaśnieniem.

– Nie poznałaś wielu mężczyzn, moja najdroższa, mieszkając w cichej wiosce.

– To prawda, a jednak los zetknął nas ze sobą w sposób najmniej oczekiwany.

– Być może, mimo wszystko żadne z nas nie miało dostatecznie dużo ufności w nasze przeznaczenie – powiedział markiz. – Ale teraz, moja śliczna, znaleźliśmy to, co jak wiemy, jest najcenniejszą rzeczą na ziemi i nigdy tego nie utracimy.

– Nigdy! Nigdy! – zawołała Ajanta.

Markiz znowu pocałował ją. Czuła, jak gdyby ofiarowywała mu nie tylko usta i serce, lecz ciało i duszę. Była jego częścią i nigdy już nie będzie samotna i zalękniona, nieszczęśliwa ani przerażona. Tuliła się do niego coraz mocniej i mocniej, i czuła w jego pocałunku dziwny ogień. Rozpalał on w jej piersiach płomień, który wznosił się przez szyję, aż dotknął ust jej i markiza.

– Uwielbiam i pragnę cię! – powiedział ochrypłym głosem Quintus. – Nie mogę się doczekać, kiedy będziesz moja. Pojutrze weźmiemy ślub w tutejszym kościele.

– Czy ludzie nie uznają tego za… dziwne? – spytała Ajanta.

Całą swą istotą pogrążyła się w radości, zdumieniu i zachwycie, że markiz ją kocha.

– Czy to ważne, co sobie pomyślą?

– Nie.

– Jesteś tego pewna?

– Ważne jest tylko, że mnie kochasz! Czy naprawdę to mi się nie śni?

– Oboje śnimy – odpowiedział i znowu ją pocałował.

Kiedy przerwali, pokój pogrążył się niemal całkowicie w mroku i markiz przyciągnął Ajantę do okna. Gwiazdy odbijały się w stawie, a gdy księżyc wzniósł się na niebo, cienie stały się bardziej czarne, tajemnicze i emocjonujące.

– Stowe Hall jest… zaczarowany – wyszeptała dziewczyna.

– Zawsze taki będzie dla nas – rzekł markiz całując jej włosy.

Uniosła ku niemu twarz mówiąc:

– Muszę ci coś… powiedzieć.

– Co takiego?

– Twój dom jest zaczarowany, wszystko, co robisz, wydaje się częścią jakiejś bajki, ale… gdybyśmy musieli uciekać, jak papa i mama, żyć… w biedzie i zapomnieniu, poszłabym za tobą chętnie… ani przez chwilę nie uważałabym tego za… poświęcenie!

Powiedziała to w tak wzruszający sposób, że markiz objął ją mocniej. I gdy już myślała, że ją pocałuje, on przytulił policzek do jej twarzy i rzekł:

– Dlatego wiem, że mnie kochasz, a ponieważ jesteś gotowa tyle dla mnie poświęcić, chciałbym móc ofiarować ci wszystko, nawet zdjąć z nieba gwiazdy i księżyc, byś mogła trzymać je w ramionach.

– Ja nie mogę ofiarować ci niczego… poza swoją… miłością.

– Miłością, która wypełni cały świat – odparł. – Miłością, która nie tylko jest w nas teraz, moja ukochana, lecz będzie, jak wierzę, stawała się coraz gorętsza i wspanialsza z każdym rokiem, który wspólnie przeżyjemy.

Gdy w oczach Ajanty ukazały się łzy najgłębszego szczęścia, markiz ponownie ją ucałował. Obsypywał ją pocałunkami, aż poczuła, że naprawdę zdjął z niebios gwiazdy i księżyc, by mogła przytulić je do piersi.

Wiedziała, że ich miłość jest większa, niż mogliby to wyrazić, i że została im zesłana przez Boga, do Niego należała i pozostanie z nimi przez całą wieczność.