Joanne Rowling - Harry Potter en de vuurbeker

Oom Herman legde zijn krant met een diep gesnuif van afkeuring neer en keek naar zijn eigen kwart grapefruit.

‘Is dat alles?’ vroeg hij nors aan tante Petunia.

Die keek hem streng aan en knikte nadrukkelijk in de richting van Dirk, die zijn eigen portie al op had en met een zure blik in zijn kleine varkensoogjes naar het stuk van Harry zat te staren.

Oom Herman slaakte een diepe zucht, zodat zijn grote, borstelige snor heen en weer wapperde, en pakte zijn lepel.

De bel ging. Oom Herman hees zichzelf uit zijn stoel en liep naar de hal. Bliksemsnel, terwijl zijn moeder bezig was water op te zetten voor thee, gapte Dirk de rest van zijn vaders grapefruit.

Harry hoorde gepraat bij de deur. Er lachte iemand en oom Herman gaf kortaf antwoord. Toen ging de voordeur weer dicht en klonk in de hal het geluid van scheurend papier.

Tante Petunia zette de theepot op tafel en keek nieuwsgierig waar oom Herman was gebleven. Daar kwam ze al gauw achter; nog geen minuut later stormde hij de keuken weer binnen. Hij zag bleek van woede.

‘Jij daar,’ blafte hij tegen Harry. ‘Mee naar de woonkamer. Nu!’

Terwijl hij zich verbijsterd afvroeg wat hij nu weer misdaan had, stond Harry op en volgde oom Herman naar de andere kamer. Oom Herman deed de deur met een klap dicht.

‘Dacht ik het niet?’ zei hij, terwijl hij met nijdige passen naar de haard liep, zich omdraaide en Harry aankeek alsof hij op het punt stond hem te arresteren. ‘Dacht ik het niet?’

Harry had dolgraag: ‘Waarschijnlijk niet, nee,’ willen zeggen, maar het leek hem niet verstandig oom Hermans humeur zo vroeg op de ochtend al op de proef te stellen, vooral nu dat toch al zo te lijden had onder het strenge dieet. Hij koos daarom voor een uitdrukking van beleefde verbazing.

‘Dit is net gekomen,’ zei oom Herman. Hij zwaaide met een vel paars briefpapier onder Harry’s neus. ‘Een brief. Over jou.’

Nu begreep Harry er helemaal niets meer van. Wie zou oom Herman in vredesnaam schrijven over hem? Kende hij iemand die brieven verstuurde over de post?

Oom Herman staarde Harry woedend aan, keek toen naar de brief en las hardop voor:

‘Beste meneer en mevrouw Duffeling,

We hebben elkaar nog nooit ontmoet, maar Harry heeft u vast veel verteld over mijn zoon Ron.

Zoals Harry misschien gezegd heeft, vindt aanstaande maandag de finale van het Wereldkampioenschap Zwerkbal plaats en mijn man Arthur is erin geslaagd goede kaartjes te bemachtigen, via zijn connecties op het Departement van Magische Sport en Recreatie.

Ik hoop echt dat u ons de gelegenheid wilt geven om met Harry naar de wedstrijd te gaan, want dit is een kans die zich maar zelden voordoet; het is voor het eerst sinds dertig jaar dat het WK in dit land wordt gehouden en het is een hels karwei om aan kaartjes te komen. We zouden het uiteraard ook fijn vinden als Harry de rest van de zomervakantie bij ons bleef logeren en wij zouden hem dan veilig en wel op de trein naar school zetten.

Het zou het beste zijn als Harry ons uw antwoord op de normale manier toestuurt en liefst zo snel mogelijk, want de Dreuzelpostbode heeft nog nooit een brief bij ons bezorgd en volgens mij weet hij niet eens waar het is.

Ik hoop dat we Harry binnenkort kunnen begroeten.

Met vriendelijke groeten,

P.S. Ik hoop dat ik voldoende postzegels op de brief heb gedaan.’

Oom Herman hield op met lezen, stak zijn hand in zijn borstzak en haalde iets anders tevoorschijn.

‘Moet je dit zien,’ gromde hij.

Hij hield de envelop waarin de brief van mevrouw Wemel had gezeten omhoog en Harry moest zijn best doen om niet in lachen uit te barsten. De hele envelop was volgeplakt met postzegels, behalve een stukje van zo’n twee vierkante centimeter op de voorkant, waarin mevrouw Wemel nog net het adres van de Duffelingen had kunnen persen, in een heel priegelig handschrift.

‘Nou, ze heeft er inderdaad voldoende zegels op gedaan,’ zei Harry, die probeerde te doen alsof mevrouw Wemel een doodnormale vergissing had gemaakt. De ogen van zijn oom schoten vuur.

‘Dat was de postbode ook al opgevallen,’ zei hij tandenknarsend. ‘Hij wilde heel graag weten wie die brief had gestuurd. Daarom belde hij aan. Blijkbaar vond hij het grappig.’

Harry deed er het zwijgen toe. Iemand anders zou misschien niet begrijpen waarom oom Herman zich zo druk maakte over een paar extra zegeltjes, maar Harry woonde al zo lang bij de Duffelingen dat hij maar al te goed wist hoe panisch ze werden als ze werden geconfronteerd met iets wat ook maar enigszins ongewoon was. Hun grootste angst was dat iemand te weten zou komen dat ze mensen kenden (al was dat nog zo op afstand) als mevrouw Wemel.

Oom Herman staarde Harry nog steeds woedend aan en die deed zijn best om zijn gelaatsuitdrukking neutraal te houden. Als hij geen stomme dingen deed of zei, stond hem heel misschien een van de mooiste ervaringen van zijn leven te wachten. Hij keek of oom Herman iets zou zeggen, maar die bleef hem alleen maar woest aankijken. Harry besloot de stilte te verbreken.

‘Nou — mag ik er naar toe?’ vroeg hij.

Oom Hermans grote, paarse gezicht vertrok een beetje en zijn snor werd nog borsteliger. Harry wist wat zich achter die snor afspeelde: een heftig conflict tussen twee van oom Hermans meest fundamentele gevoelens. Als hij toestemming gaf, zou hij Harry blij maken, iets wat oom Herman al dertien jaar lang uit alle macht had proberen te voorkomen. Daar stond tegenover dat, als Harry voor de rest van de vakantie opkraste naar de Wemels, hij twee weken eerder van hem af zou zijn dan hij had durven hopen en als er iets was wat oom Herman vreselijk vond, was het om Harry in huis te hebben. Blijkbaar om zichzelf wat bedenktijd te gunnen, keek hij opnieuw naar de brief van mevrouw Wemel.

‘Wie is dat mens?’ vroeg hij en hij staarde vol afkeer naar haar handtekening.

‘U hebt haar wel eens ontmoet,’ zei Harry. ‘De moeder van m’n vriend Ron. Ze haalde hem dit jaar af van de Zwein… van de schooltrein.’

Hij had bijna ‘Zweinsteinexpres’ gezegd, maar dat was de manier om zijn oom kwaad te maken. In huize Duffeling waagde niemand het om de naam van Harry’s school hardop uit te spreken.

Er verscheen een diepe frons op het lage voorhoofd van oom Herman, alsof hij zich iets buitengewoon onaangenaams probeerde te herinneren.

‘Een klein, dik vrouwtje?’ gromde hij uiteindelijk. ‘En een hele rits kinderen met rood haar?’

Harry keek hem boos aan. Dat oom Herman het lef had om iemand dik te noemen, terwijl zijn eigen zoon erin was geslaagd iets te doen wat vanaf zijn derde onvermijdelijk had geleken, namelijk breder worden dan hij lang was.

Oom Herman keek weer naar de brief.

‘Zwerkbal,’ mompelde hij. ‘Zwerkbal — wat is dat voor flauwekul?’

Harry voelde opnieuw een vlaag van ergernis.

‘Dat is een sport,’ zei hij kortaf. ‘Gespeeld op bezem —’

‘Ja, oké, oké!’ zei oom Herman luid. Harry zag tot zijn tevredenheid dat zijn oom lichtelijk paniekerig begon te worden. Blijkbaar konden zijn zenuwen het niet verdragen dat in zijn eigen woonkamer het woord ‘bezemsteel’ werd uitgesproken. Hij zocht gauw zijn toevlucht tot de brief, die hij opnieuw doorlas. Harry zag zijn lippen de woorden ‘op de normale manier toestuurt’ vormen. Hij fronste nijdig zijn voorhoofd.

‘Hoe bedoelt ze, op de normale manier?’ beet hij Harry toe.

‘Normaal voor ons,’ zei Harry, en voor zijn oom hem de mond kon snoeren voegde hij eraan toe: ‘U weet wel, per uilenpost. Dat is normaal voor tovenaars.’

Oom Herman keek hem furieus aan, alsof Harry de smerigste taal had uitgeslagen. Sputterend van woede wierp hij een zenuwachtige blik op het raam, blijkbaar uit vrees dat de buren met hun oren tegen het glas gedrukt zouden staan.