Joanne Rowling - Harry Potter en de vuurbeker

‘Harry,’ zei George zwakjes en hij woog de geldzak op zijn hand, ‘hier zitten minstens duizend Galjoenen in.’

‘Ja,’ zei Harry grijnzend. ‘Moet je nagaan hoeveel Kanariekano’s je daarvoor kunt maken.’

De tweeling staarde hem aan.

‘Zeg alleen niet tegen je moeder hoe jullie eraan gekomen zijn, oké?… al wil ze nu misschien niet meer zo graag dat jullie ook op het Ministerie gaan werken…’

‘Harry…’ begon Fred, maar Harry trok zijn toverstok.

‘Hoor eens,’ zei hij kortaf, ‘neem dat geld, of ik vervloek jullie. Ik ken inmiddels een paar goeie vervloekingen. Doe me alleen een lol. Koop een nieuw galagewaad voor Ron en zeg dat het van jullie is.’

Voor de tweeling nog iets kon zeggen, ging Harry naar buiten en stapte over Malfidus, Korzel en Kwast heen, die nog steeds op de grond lagen en duidelijk de sporen van de diverse vervloekingen droegen.

Oom Herman wachtte hem op achter het dranghek. Mevrouw Wemel stond vlak naast hem. Ze omhelsde Harry heel hartelijk en fluisterde in zijn oor: ‘Ik denk dat je later deze zomer wel bij ons mag komen logeren van Perkamentus. Schrijf ons, Harry.’

‘Tot ziens, Harry!’ zei Hermelien en ze deed iets wat ze nog nooit eerder had gedaan: ze kuste hem op zijn wang.

‘Harry — bedankt,’ mompelde George en Fred knikte met nadruk.

Harry knipoogde tegen hen, liep naar oom Herman en volgde hem zwijgend naar buiten. Het had geen zin om je nu al zorgen te maken, dacht hij terwijl hij achter in de auto van de Duffelingen stapte.

Zoals Hagrid gezegd had: wat komen moest, kwam toch… en dat zou hij het hoofd bieden als het zover was.