Joanne Rowling - Harry Potter en de vuurbeker

De deur van hun coupe gleed open.

‘Heel slim van je, Griffel,’ zei Draco Malfidus.

Korzel en Kwast stonden achter hem. Ze zagen er alledrie zelfvoldaner, arroganter en dreigender uit dan Harry hen ooit had gezien.

‘Zo,’ zei Malfidus langzaam. Hij kwam een paar stappen de coupe in en keek om zich heen. Een grijns trilde op zijn lippen. ‘Dus jij hebt een of ander armzalig verslaggeefstertje gevangen en Potter is weer het lievelingetje van Perkamentus. Nou, geweldig, hoor!’

Zijn zelfvoldane glimlach werd breder en Korzel en Kwast grijnsden.

‘Proberen we er niet aan te denken?’ zei Malfidus zacht en hij keek Harry, Ron en Hermelien aan. ‘Doen we liever alsof er niets aan de hand is?’

‘Donder op,’ zei Harry.

Hij was niet meer in de buurt van Malfidus geweest sinds hij hem tijdens de toespraak van Perkamentus tegen Korzel en Kwast had zien mompelen. Het suisde in zijn oren en onder zijn gewaad greep hij zijn toverstok beet.

‘Je hebt de verliezende partij gekozen, Potter! Ik heb je gewaarschuwd! Ik heb nog gezegd dat je je vrienden beter moest uitkiezen, weet je nog wel? Toen we elkaar ontmoetten in de trein, op onze eerste dag op Zweinstein? Toen zei ik nog dat je niet met dat soort uitschot moest omgaan!’ Hij knikte naar Ron en Hermelien. ‘En nu is het te laat! Zij gaan er als eersten aan, nu de Heer van het Duister is herrezen! Modderbloedjes en Dreuzelvrienden eerst! Nou — eigenlijk als tweede — Kannewasser was de eer —’

Het was alsof iemand een doos vol vuurwerk had afgestoken in de coupe. Verblind door de storm van spreuken die van alle kanten werden afgevuurd, en verdoofd door een reeks donderende knallen, knipperde Harry met zijn ogen en keek toen naar de grond.

Malfidus, Korzel en Kwast lagen bewusteloos bij de deur. Harry, Ron en Hermelien waren overeind gesprongen en hadden alledrie een verschillende vervloeking gebruikt. Bovendien waren zij niet de enigen.

‘Ik dacht, laten we maar eens kijken wat die drie in hun schild voeren,’ zei Fred Wemel nuchter terwijl hij op Kwast ging staan en zo de coupe binnenkwam. Hij had zijn toverstok in zijn hand, net als George, die zorgvuldig op Malfidus stapte toen hij Fred volgde.

‘Interessant effect,’ zei George, die naar Korzel keek. ‘Wie heeft de Furnunculus-vloek gebruikt?’

‘Ik,’ zei Harry.

‘Vreemd,’ zei George luchtig. ‘En ik Bibberbenen. Blijkbaar moet je die niet door elkaar gebruiken. Z’n gezicht zit onder de kleine tentakeltjes. Nou, laten we ze eruit gooien. Ze maken de coupe er niet mooier op.’

Ron, Harry en George schopten, rolden en duwden de bewusteloze Malfidus, Korzel en Kwast — die behoorlijk gehavend waren door de combinatie van vervloekingen waarmee ze waren bestookt — het gangpad op, gingen de coupe weer binnen en deden de deur dicht.

‘Iemand zin in een potje Knalpoker?’ zei Fred, die een spel kaarten pakte.

Ze waren halverwege hun vijfde potje toen Harry besloot het te vragen.

‘Krijgen we het nou eindelijk te horen?’ vroeg hij aan George. ‘Wie jullie chanteerden?’

‘O,’ zei George duister. ‘Dat.’

‘Doet er niet meer toe,’ zei Fred, die ongeduldig zijn hoofd schudde. ‘Het was niet belangrijk. Zeker nu niet meer.’

‘We hebben het maar opgegeven,’ zei George schouderophalend.

Maar Harry, Ron en Hermelien bleven doorvragen en uiteindelijk zei Fred: ‘Goed, goed, als jullie het dan zo nodig weten moeten… Ludo Bazuyn.’

‘Bazuyn?’ zei Harry op scherpe toon. ‘Bedoel je dat hij betrokken was bij —’

‘Welnee,’ zei George somber. ‘Niks daarvan. Die stommeling. Daar heeft hij de hersens niet voor.’

‘Wat dan wel?’ zei Ron.

Fred aarzelde even en zei toen: ‘Weet je nog, die weddenschap die we met hem afsloten tijdens het WK Zwerkbal? Dat Ierland zou winnen, maar dat Kruml de Snaai zou bemachtigen?’

‘Ja,’ zeiden Harry en Ron langzaam.

‘Nou, die idioot heeft ons uitbetaald in kaboutergoud, dat hij had opgevangen van die Ierse mascottes.’

‘En?’

‘En dus loste dat op, nietwaar?’ zei Fred ongeduldig. ‘De volgende ochtend was het verdwenen!’

‘Maar- dat moet toch een vergissing zijn geweest?’ zei Hermelien.

George lachte verbitterd. ‘Ja, dat dachten wij ook in het begin. We dachten dat hij wel over de brug zou komen met de poen, als we hem gewoon netjes schreven dat hij een foutje had gemaakt. Nou, mooi niet. Hij negeerde onze brief. We hebben zo vaak geprobeerd om erover te praten als hij op Zweinstein was, maar hij had altijd wel een smoes klaar om er gauw tussenuit te kunnen knijpen.’

‘Uiteindelijk werd hij echt vervelend,’ zei Fred. ‘Hij zei dat we te jong waren om te gokken en dat we naar onze winst konden fluiten.’

‘En dus vroegen we het geld terug dat we oorspronkelijk hadden ingezet,’ zei George met een nijdige frons.

‘Dat weigerde hij toch niet terug te geven?’ vroeg Hermelien verbaasd.

‘Goed gezien,’ zei Fred.

‘Maar dat was al jullie spaargeld!’ zei Ron.

‘Alsof ik dat niet weet!’ zei George. ‘Natuurlijk kwamen we er uiteindelijk achter wat er werkelijk aan de hand was. Het had de vader van Leo Jordaan ook een hoop moeite gekost om geld los te krijgen van Bazuyn. Het bleek dat hij diep in de schulden zat bij de kobolden. Hij had hele zakken goud van ze geleend. Een groepje kobolden had hem na het WK in het nauw gedreven in het bos en al zijn goud afgepakt, maar dat was nog niet voldoende om zijn schulden af te betalen. Ze volgden hem helemaal naar Zweinstein, om hem in de gaten te houden. Hij heeft al z’n geld vergokt en heeft geen Knoet meer om z’n gat te krabben. En weet je hoe die halvegare de kobolden probeerde terug te betalen?’

‘Hoe dan?’ vroeg Harry.

‘Door op jou te wedden, jongen,’ zei Fred. ‘Hij had er een hele hoop geld op gezet dat jij het Toernooi zou winnen. Een weddenschap tegen die kobolden.’

‘Dus daarom probeerde hij me steeds te helpen met die opdrachten!’ zei Harry. ‘Maar goed — ik heb ook gewonnen, of niet? Dus kan hij jullie terugbetalen!’

‘Helaas,’ zei George hoofdschuddend. ‘Die kobolden speelden net zo’n vuil spelletje als hij. Ze beweerden dat het gelijk was tussen jou en Kannewasser en dat Bazuyn had gewed dat jij de enige winnaar zou zijn. En dus moest Bazuyn de benen nemen. Meteen na die derde opdracht is hij gevlucht.’

George zuchtte diep en begon de kaarten opnieuw te schudden.

De rest van de reis verliep heel aangenaam; Harry wenste zelfs dat ze de hele zomer zo door konden rijden en nooit op het station hoefden te arriveren… maar zoals hij aan den lijve had ondervonden, gaat de tijd niet langzamer als je iets vervelends te wachten staat, en veel te gauw minderde de Zweinsteinexpres vaart en stopte aan perron negendriekwart. In de gangpaden was het even chaotisch en lawaaierig als gewoonlijk terwijl de leerlingen uitstapten. Ron en Hermelien zeulden hun hutkoffer langs Malfidus, Korzel en Kwast en gingen naar buiten.

Harry bleef echter zitten. ‘Fred — George — wacht even.’

De tweeling draaide zich om. Harry maakte zijn hutkoffer open en haalde daar het geld van het Toverschool Toernooi uit.

‘Alsjeblieft,’ zei hij en hij duwde de zak in de handen van George.

‘Wat?’ zei Fred, volslagen verbijsterd.

‘Alsjeblieft,’ herhaalde Harry resoluut. ‘Ik wil het niet.’

‘Je bent gestoord!’ zei George, die het geld probeerde terug te geven.

‘Nee, dat ben ik niet,’ zei Harry. ‘Nemen jullie het en ga lekker wat uitvinden. Dat is voor jullie fopshop.’

‘Hij is echt gestoord,’ zei Fred, met haast iets van ontzag in zijn stem.

‘Hoor eens,’ zei Harry vastbesloten, ‘als jullie dat geld niet aannemen, gooi ik het in de goot. Ik wil het niet en ik heb het ook niet nodig. Maar ik zou graag weer eens lekker willen lachen. Veel mensen willen graag eens lachen. Ik heb zo’n idee dat we binnenkort nog meer behoefte zullen hebben aan humor dan gewoonlijk.’