Joanne Rowling - Harry Potter en de vuurbeker

‘Zodra ik met Droebel heb gesproken kom ik terug, Harry,’ zei Perkamentus. ‘Ik wil graag dat je hier morgen ook blijft, tot ik de rest van de school heb ingelicht.’ Hij ging naar buiten.

Toen madame Plijster Harry naar een bed bracht, zag hij de echte Dolleman roerloos aan het eind van de zaal liggen. Zijn houten been en magische oog lagen op zijn nachtkastje.

‘Hoe is het met hem?’ vroeg Harry.

‘Alles komt goed,’ zei madame Plijster, die Harry een pyjama gaf en een scherm voor het bed zette. Harry deed zijn gewaad uit, trok de pyjama aan en stapte in bed. Ron, Hermelien, Bill, mevrouw Wemel en de zwarte hond kwamen om het scherm heen en gingen aan weerszijden van het bed zitten. Ron en Hermelien keken hem haast behoedzaam aan, alsof ze bang voor hem waren.

‘Maak je om mij geen zorgen,’ zei hij. ‘Ik ben alleen maar moe.’

Er sprongen tranen in mevrouw Wemels ogen terwijl ze geheel overbodig zijn dekens gladstreek.

Madame Plijster, die gauw naar haar kantoortje was gegaan, kwam terug met een beker en een klein flesje met een of andere paarse toverdrank.

‘Je moet het allemaal opdrinken, Harry,’ zei ze. ‘Het zorgt voor een droomloze slaap.’

Harry pakte de beker en nam een paar slokken. Meteen voelde hij zich doezelig. Alles om hem heen werd wazig; de lampen in de ziekenzaal leken vriendelijk naar hem te knipogen door het scherm rond zijn bed en het was alsof zijn lichaam dieper wegzonk in de warmte van de veren matras. Voor hij de rest kon opdrinken of nog een woord kon zeggen, viel hij van pure uitputting in slaap.

Harry werd wakker. Hij voelde zich zo warm en vreselijk slaperig dat hij zijn ogen niet opendeed, omdat hij verder wilde slapen. De zaal was schemerig verlicht; hij was ervan overtuigd dat het nog nacht was en hij had zo’n gevoel dat hij niet lang geslapen kon hebben.

Opeens hoorde hij gefluister om zich heen.

‘Als ze niet gauw hun mond houden, maken ze hem nog wakker!’

‘Wat is dat voor geschreeuw? Er kan toch niet nog iets gebeurd zijn?’

Slaapdronken deed Harry zijn ogen open. Iemand had zijn bril afgezet. Hij zag de wazige omtrekken van mevrouw Wemel en Bill naast zijn bed. Mevrouw Wemel was opgestaan.

‘Ik hoor Droebel,’ fluisterde ze. ‘En dat is toch Minerva Anderling? Maar waar hebben ze nou zo’n ruzie over?’

Nu hoorde Harry het ook; mensen die schreeuwend naar de ziekenzaal renden.

‘… betreurenswaardig, maar desondanks, Minerva —’ zei Cornelis Droebel luid.

‘Je had dat ding niet mogen meenemen!’ schreeuwde professor Anderling. ‘Als Perkamentus erachter komt —’

Harry hoorde de deur van de ziekenzaal openvliegen. Zonder dat de mensen rond zijn bed het merkten, omdat die allemaal naar de deur keken, ging Harry overeind zitten en zette zijn bril weer op.

Droebel kwam met grote passen aanlopen, op de voet gevolgd door Anderling en Sneep.

‘Waar is Perkamentus?’ vroeg Droebel op hoge toon aan mevrouw Wemel.

‘Die is er niet,’ zei mevrouw Wemel nijdig. ‘En dit is een ziekenzaal, Minister! Kunt u niet beter wat —’

Maar op dat moment ging de deur open en kwam Perkamentus binnen.

‘Wat is er aan de hand?’ vroeg Perkamentus scherp en zijn blik ging van Droebel naar professor Anderling. ‘Waarom storen jullie deze mensen? Minerva, je verbaast me — ik had je gevraagd om Barto Krenck te bewaken —’

‘Dat is niet meer nodig, Perkamentus!’ krijste ze. ‘Daar heeft de Minister wel voor gezorgd!’

Harry had professor Anderling nog nooit zo buiten zinnen gezien. Ze had een furieuze rode blos op haar wangen, haar handen waren tot vuisten gebald en ze trilde van woede.

‘Toen we de heer Droebel vertelden dat we de Dooddoener hadden opgepakt die verantwoordelijk was voor de gebeurtenissen van vanavond, scheen hij te denken dat zijn persoonlijke veiligheid in het geding was,’ zei Sneep zacht. ‘Hij wilde per se een Dementor oproepen, om hem te vergezellen naar het kasteel. Hij nam de Dementor mee naar het kantoor waar Barto Krenck —’

‘Ik zei dat je daar nooit mee in zou stemmen, Perkamentus!’ raasde professor Anderling. ‘Ik zei dat je absoluut niet wilde dat er Dementors in het kasteel kwamen, maar —’

‘M’n beste mevrouw,’ bulderde Droebel, die ook kwader was dan Harry hem ooit gezien had, ‘als Minister van Toverkunst mag ik zelf beslissen of ik een lijfwacht mee wil nemen tijdens het verhoor van een mogelijk gevaarlijke —’

Maar professor Anderling overschreeuwde Droebel.

‘Zodra dat — dat ding binnenkwam,’ gilde ze, terwijl ze trillend op Droebel wees, ‘stortte hij zich op Krenck en — en —’

Harry kreeg een ijskoud gevoel in zijn maag, terwijl professor Anderling woorden zocht om te beschrijven wat er gebeurd was. Ze hoefde de zin niet af te maken; hij wist wat de Dementor gedaan had. Hij had Barto Krenck zijn fatale kus toegediend en zijn ziel via zijn mond naar buiten gezogen. Krenck was erger dan dood.

‘Er is weinig aan hem verloren gegaan, als ik de verhalen mag geloven!’ tierde Droebel. ‘Blijkbaar is hij verantwoordelijk voor verscheidene moorden!’

‘Maar hij kan nu geen getuigenis meer afleggen, Cornelis,’ zei Perkamentus. Hij staarde Droebel doordringend aan, alsof hij hem voor het eerst echt zag. ‘Hij kan nu niet meer verklaren waarom hij die mensen vermoord heeft.’

‘Waarom? Dat is toch zo klaar als een klontje!’ raasde Droebel. ‘Hij was zo gek als een deur! Als ik Minerva en Severus mag geloven, dacht hij blijkbaar dat hij het in opdracht van Jeweetwel deed!’

‘Hij deed het ook in opdracht van Heer Voldemort, Cornelis,’ zei Perkamentus. ‘De dood van die mensen was in feite louter een bijkomstigheid. Hoofdzaak was een plan om Voldemort zijn oude kracht te laten herwinnen en dat plan is geslaagd. Voldemort heeft zijn lichaam terug.’

Het was alsof Droebel een klap met een zwaar gewicht had gehad en hij zijn oren niet geloven kon. Totaal overdonderd staarde hij met grote ogen naar Perkamentus en sputterde: ‘Jeweetwel… terug? Belachelijk! Kom nou, Perkamentus…’

‘Zoals Minerva en Severus je ongetwijfeld verteld hebben,’ zei Perkamentus, ‘hebben we Barto Krencks bekentenis gehoord. Onder de invloed van Veritaserum biechtte hij op hoe hij uit Azkaban is gesmokkeld en hoe Voldemort — die van Berta Kriel had gehoord dat Krenck nog leefde — hem bevrijdde uit de macht van zijn vader en hem gebruikte om Harry in handen te krijgen. Hun plan is geslaagd, zeg ik je. Krenck heeft Voldemort geholpen om te herrijzen.’

‘Hoor eens, Perkamentus,’ zei Droebel en tot zijn verbijstering zag Harry een flauwe glimlach op zijn gezicht verschijnen, ‘dat — dat geloof je toch niet echt? Jeweetwel — teruggekeerd? Kom, kom… misschien dacht Krenck dat hij in opdracht van Jeweetwel handelde — maar om zo’n gek op zijn woord te geloven…’

‘Toen Harry vanavond de Toverschool Trofee aanraakte, werd hij regelrecht naar Voldemort gevoerd,’ zei Perkamentus kalm. ‘Hij is getuige geweest van diens wedergeboorte. Als je meegaat naar mijn kantoor, zal ik het allemaal uitleggen.’

Perkamentus keek even naar Harry en zag dat hij wakker was, maar hij schudde zijn hoofd en zei: ‘Ik kan helaas niet toestaan dat je Harry vanavond vragen stelt.’

Droebels gelaat vertoonde nog steeds die merkwaardige glimlach. Hij keek eerst naar Harry, toen weer naar Perkamentus en zei: ‘En je bent — eh — bereid om Harry op zijn woord te geloven, Perkamentus?’

Er viel een stilte, die werd verbroken door het gegrom van Sirius. Zijn vacht stond overeind en hij ontblootte zijn tanden naar Droebel.

‘Ik geloof Harry,’ zei Perkamentus. Zijn ogen schoten vuur. ‘Ik heb de bekentenis van Krenck gehoord en Harry’s beschrijving van wat er gebeurde nadat hij de Toverschool Trofee aanraakte. Die twee verhalen sluiten perfect op elkaar aan; ze verklaren alles wat er gebeurd is sinds Berta Kriel afgelopen zomer verdween.’