Joanne Rowling - Harry Potter en de vuurbeker

‘De enige die ik wil tegenwerken is Heer Voldemort,’ zei Perkamentus. ‘Als jij dat ook wilt, staan we nog steeds aan dezelfde kant, Cornelis.’

Het was alsof Droebel daar geen antwoord op had. Hij wiegde een paar tellen heen en weer op zijn kleine voeten en liet zijn bolhoed ronddraaien in zijn handen.

Ten slotte zei hij, met een lichte, smekende ondertoon in zijn stem: ‘Hij kan gewoon niet terug zijn, Perkamentus, dat kan niet…’

Sneep liep langs Perkamentus, stapte naar Droebel en stroopte de linkermouw van zijn gewaad op. Hij stak zijn onderarm uit en liet hem aan Droebel zien, die terugdeinsde.

‘Kijk,’ zei Sneep bruusk. ‘Kijk. Het Duistere Teken. Het is niet meer zo duidelijk als een uur geleden, toen het zwart verschroeid was, maar je kunt het nog steeds zien. Elke Dooddoener werd gebrandmerkt met het Teken door de Heer van het Duister. Daar herkenden we elkaar aan en hij gebruikte het om ons op te roepen. Als hij het teken van een Dooddoener aanraakte, het gaf niet welke, moesten we ogenblikkelijk Verdwijnselen en weer Verschijnselen aan zijn zijde. Mijn Teken werd het hele jaar al langzaam duidelijker. Dat van Karkarov idem dito. Waarom denk je dat Karkarov vanavond gevlucht is? We voelden allebei het Teken branden. We wisten beiden dat hij was teruggekeerd. Karkarov vreest de wraak van de Heer van het Duister. Hij heeft te veel andere Dooddoeners verraden om er zeker van te kunnen zijn dat hij weer verwelkomd zal worden in de groep.’

Droebel stapte snel bij Sneep vandaan. Hij schudde zijn hoofd en het was alsof Sneeps woorden totaal niet tot hem waren doorgedrongen. Vol afkeer staarde hij naar de lelijke, donkere vlek op Sneeps arm, keek toen naar Perkamentus en fluisterde: ‘Ik weet niet wat jij en je leraren in je schild voeren, Perkamentus, maar ik heb genoeg gehoord. Ik heb niets meer te zeggen. Morgen neem ik contact met je op, om de manier waarop je leiding geeft aan deze school te bespreken. Nu moet ik terug naar het Ministerie.’

Hij was bijna bij de deur toen hij bleef staan. Hij draaide zich om en liep terug naar Harry’s bed.

‘Je beloning,’ zei hij kortaf. Hij haalde een grote zak goud uit zijn gewaad en gooide die op Harry’s nachtkastje. ‘Duizend Galjoenen. Eigenlijk had er een feestelijke uitreiking moeten plaatsvinden, maar gezien de omstandigheden…’

Hij zette nijdig zijn bolhoed op, ging naar buiten en trok de deur met een klap achter zich dicht. Zodra hij was verdwenen, keek Perkamentus naar het groepje rond Harry’s bed.

‘Er is werk aan de winkel,’ zei hij. ‘Molly… klopt het dat ik op jou en Arthur kan rekenen?’

‘Ja, natuurlijk,’ zei mevrouw Wemel. Ze was doodsbleek, maar resoluut. ‘Arthur weet wat hij aan Droebel heeft. Alleen omdat Arthur zoveel om Dreuzels geeft, heeft hij nooit echt promotie gemaakt op het Ministerie. Droebel denkt dat hij onvoldoende tovenaarstrots bezit.’

‘Dan moet ik hem een boodschap sturen,’ zei Perkamentus. ‘Iedereen die we kunnen overtuigen van de waarheid, moet zo snel mogelijk worden ingelicht en Arthur verkeert in een goede positie om mensen op het Ministerie die minder kortzichtig zijn dan Cornelis op de hoogte te brengen.’

‘Ik praat wel met pa,’ zei Bill, die opstond. ‘Ik ga meteen.’

‘Uitstekend,’ zei Perkamentus. ‘Vertel wat er gebeurd is en dat ik binnenkort persoonlijk contact met hem opneem. Hij moet wel discreet te werk gaan. Als Droebel denkt dat ik me bemoei met het reilen en zeilen op het Ministerie —’

‘Laat maar aan mij over,’ zei Bill.

Hij gaf Harry een klap op zijn schouder, kuste zijn moeder op haar wang, trok zijn mantel aan en verliet de ziekenzaal.

‘Minerva,’ zei Perkamentus, die zich tot professor Anderling wendde, ‘ik wil Hagrid zo snel mogelijk spreken op mijn kantoor. En ook — als ze bereid is om te komen — madame Mallemour.’

Professor Anderling knikte en vertrok, zonder een woord te zeggen.

‘Poppy,’ zei Perkamentus tegen madame Plijster, ‘zou je me een heel groot plezier willen doen en naar het kantoortje van professor Dolleman willen gaan? Je zult daar een huis-elf aantreffen, Winky, die erg over haar toeren is. Doe voor haar wat je kunt, en breng haar dan terug naar de keukens. Ik denk dat Dobby wel voor haar zal zorgen.’

‘Ja — ja, goed,’ zei madame Plijster verbouwereerd en ze ging ook weg.

Perkamentus vergewiste zich ervan dat de deur dicht was en dat de voetstappen van madame Plijster waren weggestorven voor hij zei:

‘En nu wordt het tijd dat twee leden van ons groepje elkaars ware aard leren kennen. Sirius… zou jij je gebruikelijke gedaante willen aannemen?’

De grote zwarte hond keek Perkamentus even aan en veranderde toen in een oogwenk in een mens.

Mevrouw Wemel slaakte een kreet en sprong bij het bed weg.

‘Sirius Zwarts!’ krijste ze wijzend.

‘Ma, hou je mond!’ schreeuwde Ron. ‘Hij hoort bij ons!’

Sneep had geen kreet geslaakt en was niet weggesprongen, maar zijn gezicht straalde een mengeling van afschuw en woede uit.

‘Hij!’ snauwde hij, en staarde naar Sirius, die Sneep met evenveel afkeer aankeek. ‘Wat doet hij hier?’

‘Ik heb hem gevraagd om hier te komen,’ zei Perkamentus, die van de een naar de ander keek. ‘Net als jij, Severus. Ik vertrouw jullie allebei. Het is tijd dat jullie je oude meningsverschillen vergeten en elkaar vertrouwen.’

Harry dacht dat Perkamentus bijna om een wonder vroeg. Sirius en Sneep staarden elkaar met de grootst mogelijke walging aan.

‘Op korte termijn neem ik genoegen met een staakt-het-vuren,’ zei Perkamentus ongeduldig. ‘Geef elkaar een hand. Jullie staan nu aan dezelfde kant. We hebben niet veel tijd en als de weinigen die de waarheid kennen niet eensgezind zijn, is alle hoop vervlogen.’

Heel langzaam en met nog steeds een blik vol walging, alsof ze elkaar alleen het allerslechtste toewensten, gaven Sirius en Sneep elkaar een hand. Ze lieten buitengewoon snel weer los.

‘Dat is voorlopig voldoende,’ zei Perkamentus, die weer tussen hen in ging staan. ‘En nu heb ik werk voor jullie. De houding van Droebel is weliswaar niet onverwacht, maar verandert toch alles. Sirius, ik wil dat je meteen vertrekt. Breng Remus Lupos op de hoogte, Arabella Vaals, Levenius Lorrebos — de oude garde. Duik een tijdje onder bij Lupos. Ik neem daar wel contact met je op.’

‘Maar —’ zei Harry.

Hij wilde dat Sirius bleef. Hij wilde niet zo snel weer afscheid nemen.

‘Je zult me gauw terugzien, Harry,’ zei Sirius. ‘Dat beloof ik. Maar ik moet doen wat ik kan. Dat begrijp je toch, hè?’

‘Ja,’ zei Harry. ‘Ja… natuurlijk.’

Sirius gaf hem vlug een hand, knikte naar Perkamentus, veranderde weer in een zwarte hond en rende naar de deur. Hij trok de kruk met zijn voorpoot omlaag en ging naar buiten.

‘Severus,’ zei Perkamentus, die zich tot Sneep wendde, ‘je weet wat ik wil vragen. Als je er klaar voor bent… als je bereid bent…’

‘Dat ben ik,’ zei Sneep.

Hij was iets bleker dan normaal en zijn kille, donkere ogen fonkelden ongewoon.

‘Dan wens ik je veel succes,’ zei Perkamentus en hij keek Sneep een tikkeltje ongerust na terwijl die de zaal verliet, in het voetspoor van Sirius.

Perkamentus deed er verscheidene minuten het zwijgen toe.

‘Ik moet weer naar beneden,’ zei hij uiteindelijk. ‘Ik moet de Kannewassers spreken. Harry — neem de rest van je slaapdrank in. Ik zie jullie later wel.’

Harry liet zich op zijn kussen terugvallen toen Perkamentus verdween. Hermelien, Ron en mevrouw Wemel keken hem aan en het bleef heel lang stil.

‘Je moet de rest van je drankje innemen, Harry,’ zei mevrouw Wemel ten slotte. Haar hand raakte de zak met goud op zijn nachtkastje toen ze het flesje en de beker pakte. ‘Slaap maar eens lekker uit. Probeer ergens anders aan te denken… wat je met die geldprijs gaat doen, bijvoorbeeld!’