Margit Sandemo - Fatalny Dzień

Czterej czarownicy na wzgórzu stali oszołomieni, gdy motocykl z hukiem mknął w ich stronę. Gabriel przez moment dostrzegł panikę w oczach Runego, a potem chłopak-alrauna przejechał wprost przez ognisko. Przewrócił Stracha, który pociągnął za sobą Kat-ghila, Zimowy Smutek, zamroczony, stoczył się po zboczu i tylko Oko Zła stał nadal, ale to dlatego, że skamieniał ze strachu i zdumienia.

Gabriel zacisnął powieki i otworzył usta, jakby chciał wykrzyczeć ostrzeżenie. Gdy usłyszał, jak motocykl z hukiem przewraca się po drugiej stronie szczytu, zatkał palcami uszy. Halkatla twierdziła później, że widziała, jak Rune, zanim wylądował na ziemi, ze świstem frunął w powietrzu.

Ale Ulvhedin, który już wcześniej oglądał motocykl i na którym pojazd nie zrobił takiego wrażenia jak na Taran-gaiczykach, postanowił wykorzystać szansę. Grzmiącym głosem zaczął odmawiać zaklęcia skierowane przeciwko czterem okrutnym szamanom. Po pewnej chwili jego towarzysze ocknęli się z osłupienia i przyłączyli do niego. Wspięli się na wierzchołek pagórka i otoczyli złe duchy, wykrzykując zaklęcia tak głośno, że przeciwnikom nie udało się dojść do słowa.

– Panie! – Wycie Kat-ghila rozniosło się po okolicy. – Potężny panie! Przybądź i zabierz ich do Wielkiej Otchłani!

Ale jego głos utonął w chórze zaklinaczy. Cichł coraz bardziej, podczas gdy on sam rozpływał się we mgle. Oko Zła tchórzliwie próbował się wymknąć, Zimowy Smutek wił się w bezsilnej złości, a Strach, potrącony przez Runego, nie mógł się nawet podnieść z ziemi. Zimowy Smutek najdłużej opierał się zaklęciom, widzieli go jeszcze długo po tym, jak jego towarzysze zmienili się w rozwiewaną przez wiatr mgłę. Ale on przecież był synem Tan-ghila.

Do tego, aby jego los się dopełnił, przyczyniły się ostatecznie dwie kobiety. On, który porywał niewiasty, wykorzystywał je, a potem składał z nich okrutną ofiarę, doświadczył teraz srogiego odwetu. Bezlitosne oczy Tun-sij i Gwiazdy niczym płomienie przepaliły mu najpierw odzienie ze skór dzikich zwierząt, potem jego własną skórę, a na koniec ciało aż do kości. Później i kości rozsypały się w pył i z okrutnego Zimowego Smutku, złego czarownika o pięknym imieniu, nie zostało już absolutnie nic. Zniknął ze świata duchów tak jak jego syn, wnuk i dalsi potomkowie, Kat, Kat-ghil, Strach i Oko Zła.

Ulvhedin powiedział uroczyście:

– Szamani z Taran-gai! Doskonale wypełniliście swe zadanie! Usunęliście przeszkody z drogi naszych przyjaciół z Zachodu, umożliwiając im dalszą wędrówkę. Ten bohaterski czyn nigdy nie pójdzie w zapomnienie, zatroszczy się o to Gabriel. – Uśmiech Ulvhedina stał się jeszcze cieplejszy. – Dokonaliście tego wy i ten łapserdak, który kulejąc zbliża się do nas.

Odwrócił się i otoczył przyjaciela ramieniem. Taran-gaiczycy śmiali się, uradowani własnymi osiągnięciami i pomysłem Runego. Po wymianie uścisków mężczyźni koniecznie chcieli dokładnie obejrzeć czarodziejską maszynę.

Na wzgórzu została niewielka grupka.

Mar zapatrzył się na płaskowyż. Słabe światło świadczyło o tym, że za zasłoną mgły wstało już słońce.

– Dzień dobrze nam się zaczął – westchnął zadowolony.

W oczach Tun-sij błysnęło coś wizjonerskiego.

– Fatalny dzień – szepnęła.

Sarmik nie odezwał się ani słowem. Miał wszelkie powody, by zgodzić się z tym, co powiedziała Tun-sij. To był fatalny dzień.

Targenor i cała jego armia, składająca się z żywych ludzi, duchów i demonów, ruszyła na płaskowyż. Targenor zwrócił się do Marca i Nataniela:

– Początkowy odcinek możecie przebyć z nami, kiedy jednak się zorientujecie, że nadszedł czas, pójdziecie inną drogą. Nikt z naszych wrogów nie może się dowiedzieć, że wasza piątka podąża do Doliny.

Dida pokiwała głową.

– Podczas gdy my rozprawiać się będziemy z ewentualnymi przeciwnikami, wy przemkniecie się inną drogą do Doliny Ludzi Lodu. Nie możemy tam wejść, dopóki nie oczyścicie tego miejsca i nie utorujecie nam dostępu. Wtedy wkroczymy. Zobaczymy, czy uda nam się nawiązać kontakt z duchem Tiili.

Nataniel potwierdził, że zrozumieli, o co chodzi. Było ich teraz znów pięcioro, Nataniel, Marco, Tova, Gabriel i Ian. Czworo z nich miało przy sobie buteleczki, Gabriel – swoje notatniki.

– Jak długo będą nam towarzyszyć nasi opiekunowie? – spytała Tova.

– Linde-Lou, Halkatla, Ulvhedin, Sol i Tengel Dobry pójdą z wami aż do wejścia do Doliny – odparł Targenor. – Rune także. Potem już sami będziecie musieli sobie radzić.

– Rozumiemy.

Targenor zwrócił się do oczekujących w napięciu Taran-gaiczyków. Twarz złagodniała mu w uśmiechu.

– Dokonaliście dzisiaj czegoś wyjątkowego. Jeśli sobie życzycie, możecie zostać zwolnieni z kolejnych zadań.

Sarmik wystąpił o krok w przód.

– Łaskawy królu Ludzi Lodu… Ja w każdym razie pragnę dalej brać udział w walce. Sądzę, że wy, królu, i wasza dostojna matka, Dida, rozumiecie moje życzenie.

– Rzeczywiście, Sarmiku, dobrze cię rozumiemy – odparł Targenor z powagą, kładąc dłoń na ramieniu zrozpaczonego ojca. – Wiemy, jaką stratę poniosłeś.

– Ja także pragnę uczestniczyć w boju, jeśli będzie mi wolno – powiedział Mar.

– Ależ to oczywiste! – zgodził się Targenor. – Zawsze byłeś związany z zachodnią gałęzią rodu Ludzi Lodu.

Taran-gaiczycy zaczęli coś między sobą poszeptywać, wreszcie Inu wystąpił z gromady.

– Nasza dzisiejsza bitwa ukoronowana została powodzeniem. Nikt z nas nie pragnie się wycofać.

– Bardzo się cieszę – odpowiedział mu wzruszony Targenor. – Sarmiku, czy znów przejmiesz dowodzenie nad oddziałami Taran-gai?

– Oczywiście! Jesteśmy na twoje rozkazy, królu.

Targenor rozejrzał się wśród swoich wojowników.

– Trond, ty obejmiesz dowództwo nad bezpańskimi demonami, które od tej chwili będą się nazywały armią demonów Tronda. Czy to jasne dla wszystkich?

Tova naburmuszona wmieszała się do rozmowy.

– Wszystko to pewnie bardzo ładnie i pięknie dla was, duchów, ale ja jestem żywa i okropnie głodna!

Halkatla z politowaniem pokiwała głową.

– Nie mogłaś tego załatwić, kiedy na nas czekaliście?

– Jak niby miałam to zrobić? – prychnęła Tova. – Dookoła ciągle kręcili się ludzie i zwierzęta i bez końca jeszcze ich przybywało.

– Tovie chodzi o to, że gromadzili się nasi sprzymierzeńcy – łagodził Nataniel. – Znam Tovę nie od dziś, wiem, że kiedy jest głodna, zawsze traci humor.

– Tak, to bardzo ludzka cecha – przyznał Targenor. – Wobec tego zrobimy postój, by nasi żyjący przyjaciele mogli się posilić.

Zapatrzył się przez mgłę w stronę, gdzie musiało znajdować się wejście do Doliny Ludzi Lodu. Gdy znowu się odezwał, w jego głosie brzmiała rozpacz pomieszana z fanatycznym wprost uporem:

– Ale potem wejdę do Doliny. Nie poddam się, dopóki się nie dowiem, jaki los spotkał moją siostrę Tiili.

Targenor, Nataniel i Sarmik – wszyscy trzej – zareagowali w podobny sposób: główny cel wyprawy, ocalenie świata przed Tengelem Złym, zszedł na drugi plan. Przyświecało im teraz jedno: odnaleźć najbliższych i zemścić się na straszliwym przodku.

Przyłączył się do nich jeszcze ktoś. Niezwykły mężczyzna… Ale to chyba złe określenie, lepiej było powiedzieć: istota, stworzenie. Nikt jednak nie miał wątpliwości, że jest to osobnik płci męskiej. Kiedyś był Demonem Nocy, teraz – kimś jedynym w swoim rodzaju. Tamlin, bardziej człowiek niż demon, mieszkał wśród czarnych aniołów w Czarnych Salach, co z pewnością także wywarło na niego wpływ. On również musiał kogoś pomścić. Tajfun był jego ojcem, a Demony Wichru krewniakami po mieczu.