Margit Sandemo - Zemsta

Tamci na górze spoglądali w dół. Klęli ponuro i siarczyście, także ze strachu, co wójt na to powie. W końcu jednak poszli sobie. Cóż mogli zrobić? Nikt nie byłby w stanie zejść na dół. Zresztą po co?

– Niech tam leży, dopóki nie zgnije! – rzekł któryś i z uczuciem zawodu ruszyli do domu.

Villemo do późna w noc stała uczepiona palisady.

– A więc coś jeszcze zostało na dnie kielicha – szepnęła w pewnym momencie.

Dominik nie zrozumiał, co ma na myśli.

– Wpadłaś w łapy prawdziwych diabłów, Villemo – powiedział.

– Co oni ci zrobili?

– Mną się nie przejmuj!

– Owszem, bardzo się przejmuję!

– Oni… mnie bili.

Villemo zaskomlała jak młody psiak.

– Och, Dominiku! Ciebie też?

– Też? Czy oni i ciebie bili, Villemo?

– Nie, nie. Nie to chciałam powiedzieć, chociaż i wobec mnie byli bardzo pomysłowi. Nie, myślałam o wszystkich innych. Dominiku, oni zabili we mnie całą chęć życia! Pomordowali najdroższych mi ludzi. Mamę, ojca, starego kochanego wuja Branda i tych nieszczęśników, którzy znaleźli u nas schronienie.

Dominik słuchał przerażony. Słyszał zdławiony szloch, utrudniający jej mówienie.

– Villemo, kochanie, nikt nie umarł. To prawda, że wielu znalazło się w niebezpieczeństwie, ale twoi prześladowcy nie zadali sobie nawet trudu, by sprawdzić, czy ich zamiary się powiodły, czy nie. Bo też i nie o to im chodziło. Oni chcieli dręczyć ciebie.

Palce Villemo wczepione w drewniane paliki zbielały. Szukała w ciemnościach jego spojrzenia, lecz dostrzegała tylko twarz – jasnoszarą plamę na tle ciemnej ściany. W końcu dała za wygraną.

– Czy to prawda? – wyszeptała.

– Nie byłbym aż taki okrutny, by dawać ci nadzieję, której nie ma. Jedyną poszkodowaną jest twoja matka, lecz i ona niezbyt groźnie. Wkrótce wróci do zdrowia.

Dochodził do niego szept Villemo:

– Boże, Boże, bądź miłościw! Nie okłamuj mnie! Dzięki ci, mój Boże, dzięki!

Dominik nigdy przedtem nie słyszał, by Villemo się modliła.

– To prawda, zapewniam cię.

Villemo osunęła się na kolana, trzymając się wciąż drewnianej ściany, jakby to mogło ją zbliżyć do Dominika. Długo klęczała bez ruchu i tylko od czasu do czasu wstrząsał nią stłumiony szloch.

W końcu znowu się podniosła.

– Dominiku, musimy się stąd wydostać. Zanim oni zrobią coś jeszcze gorszego.

– Tak – powiedział łagodnie. – Tylko jak?

– Muszę przejść się do ciebie. Uwolnić cię z więzów. Oni zbudowali twoje więzienie dzisiaj, a może wczoraj, już sama nie wiem, czy to ranek, czy wieczór. Zrobili to z myślą o tobie, teraz rozumiem. A zatem nie zamierzają jeszcze cię zabić.

– Nie, najpierw wycisną ze mnie ostatnią iskierkę życia, a ty będziesz na to patrzeć.

– Nie wolno im, nie wolno, och, nie ciebie, Dominiku! Muszę iść tam, być przy tobie…

Słyszał, że gorączkowo biega wzdłuż palisady, że szarpie z całych sił, rozdrapuje ziemię rękami, by wyrwać któryś z kołków. Kaszlała przy tym strasznie.

W końcu dała za wygraną.

– Ziemia jest za mocno ubita – skarżyła się. – Twarda jak kamień.

Dominik nie odpowiadał. Znowu przysunęła się najbliżej jak mogła.

– Czy coś cię boli, Dominiku?

– Niezbyt dotkliwie. Do bólu też można się przyzwyczaić. Tylko sznur obciera mi nadgarstki, akurat teraz to jest najbardziej dokuczliwe. Ale nie przejmuj się mną? Opowiedz mi, co się działo z tobą!

Opowiedziała mu więc o podstępie, o tym, że wójt jest we wszystko zamieszany i że Skaktavl stanowił dla niej wielkie oparcie, więc bardzo cierpiała, gdy go utraciła. I o samotności. O tamtym współwięźniu, który się na nią rzucił i który maltretował Skaktavla.

Podświadomie wyprostowała się z dumą.

– Dominiku, potrafiłam powstrzymać tę bestię wyłącznie siłą woli! Dokładnie tak jak Sol. Moja tajemna zdolność zwiększa się za każdym razem, gdy znajdę się w trudnej sytuacji.

Dominik uśmiechnął się:

– Zawsze wiedziałem, że jest w tobie tajemnicza siła.

Potem opowiedział jej o swoim niepokoju, że przeczuwał, iż ona jest w niebezpieczeństwie. Jaki był głupi, jadąc do Wollera w nadziei, że można się z nim układać, Mówił o swoim instynktownym przekonaniu, że to Woller jest sprawcą zła…

– Ale to coś więcej. Wiesz przecież, że ja wiele potrafię zrozumieć z nastroju człowieka, i mówię ci, on ma też inne kłopoty. Złość to nie jedyne uczucie, jakie nim włada.

Villemo słuchała w milczeniu. A później rzekła cicho:

– Rozpacz po śmierci syna?

– Nie, ta rozpacz już dawno przemieniła się w żądzę zemsty. Nie, to coś innego. Strach? Coś nie cierpiącego zwłoki. Coś, z czym nawet jego przebiegłość nie może sobie poradzić. Nie wiem.

Dominik mówił z wysiłkiem, jakby ból go dławił.

– Chciałbyś się przespać? – zapytała Villemo cicho.

– Przespać? – roześmiał się. – Niedługo pewno zasnę na stojąco z wyczerpania, ale pozycja, w której się znajduję, naprawdę nie nastraja do snu. Nie! Chcę z tobą rozmawiać. W końcu dlatego tu jestem…

– Taka ci jestem wdzięczna, że możemy rozmawiać. I bardzo nieszczęśliwa, że sprawy przybrały taki zły obrót.

– To moja wina. Ale tobie potrzeba snu.

– Nie, nie. Nie chcę spać, skoro ty tu jesteś. Och, Dominiku, w ostatnich dniach wielokrotnie myślałam, by odebrać sobie życie. Żeby moja rodzina mogła odzyskać spokój. Ale nie znalazłam tu niczego, czym mogłabym się posłużyć.

– Nie wolno ci tak mówić! – zawołał gwałtownie. – Co by się wtedy stało ze mną?

– To było przedtem, zanim się dowiedziałam o twojej doli.

Dominik nie odpowiadał, ona także długo milczała.

– Chyba nasza rodzina cię szuka?

– Nigdy nas tu nie znajdą.

– Niestety, a gdzie my właściwie jesteśmy?

– W każdym razie nie jest to parafia Eng, ale gdzieś niedaleko od niej. Było ciemno, gdy mnie tu wieźli, a poza tym bili mnie, tak że traciłem świadomość. Nie wiem, naprawdę nie wiem, gdzie jesteśmy.

– I taki los… to wszystko ja ci zgotowałam… tylko z powodu mojej nieszczęsnej słabości do tego nędznika – szlochała Villemo.

Dominik milczał przez chwilę.

– Wygląda na to, że sprawę z nim masz już za sobą.

– Tak.

– Jak do tego doszło?

Villemo opowiedziała więc o tamtym dniu, gdy została zepchnięta w otchłań nad Głębią Marty. Wspominała mu o tym już wcześniej, ale teraz mówiła przede wszystkim o spotkaniu z rodzicami Marty, o krzyżu upamiętniającym jej śmierć i o pogłoskach, że to Eldar był przyczyną śmierci łatwowiernej dziewczyny.

– Robiło mi się niedobrze na wspomnienie, że byłam w nim tak nierozumnie zakochana. Pragnęłam, żeby żył i żebym mogła mu powiedzieć parę słów prawdy. I dać mu odczuć, że znaczy dla mnie mniej niż… niż krowi ogon!

Dominik powstrzymał uśmiech.

– To są mściwe myśli, kochanie. I niezbyt piękne. Ale brzmią w moich uszach jak muzyka, więc ja też wcale nie jestem lepszy.

Villemo słuchała jednym uchem.

– Myślę, że tak naprawdę, to wyzbyłam się uczuć do Eldara na długo przed jego śmiercią. Czasami byłam na niego po prostu wściekła, był taki wulgarny, miał takie prymitywne poglądy. I wiesz, co myślę? Otóż zdaje mi się, że tę chorobę, ten katar, wiesz, to ja sama wywołałam, żeby on mnie wtedy, tam na górze, nie mógł dotknąć. Rozumiesz, o co mi chodzi?

– Rozumiem, chociaż nie uważam, że wywołałaś chorobę. Mogłaś jednak pogorszyć swój stan. Tak czasami bywa. O, Villemo, nigdy nie zapomnę tej podróży z Tobronn do domu! Tej długiej podróży w przejmującym zimnie, kiedy siedziałaś pomiędzy mną i Niklasem, a twoi podopieczni w tyle wozu. Kuliłaś się z bólu, byłaś sinoblada na twarzy, ale nie skarżyłaś się ani słowem. Pozwalałaś, bym cię obejmował, ogrzewał i pocieszał. Tyle miałem ci wtedy do powiedzenia, ale ty byłaś jak nieobecna, pogrążona w swoim świecie i pewno nie bardzo zdawałaś sobie sprawę z tego, kim jestem, ani że w ogóle tam jestem.