Margit Sandemo - Więźniowie Czasu

Nareszcie Nataniel dowiedział się, gdzie jest Tova. To jednak za mało. Musiał zbliżyć się do niej na wyciągnięcie ręki.

Na najbliższym okręcie aż się roiło od wrogów.

Nagle Nii z małym cesarzem w objęciach rzuciła się do wody.

Damy dworu krzyczały z przerażenia i rozpaczy. Nataniel odczuwał straszliwy żal wojownika, palił go niczym rozżarzony metal. Wiedział też, że w niepohamowanej wściekłości pragnie on tylko jednego: ciąć mieczem nacierających wrogów, wybić ich tylu, ilu tylko zdoła, zanim sam padnie.

Nie wolno do tego dopuścić. Jeszcze nie teraz. Nataniel widział, że przerażone damy dworu stoją bezradnie przy relingu. Nii powiedziała, że te, które chcą, mogą podążyć za nią.

One się jednak wahały. Za kilka sekund nie będą już miały wyboru…

Nataniel musiał ponownie skierować myśli wojownika na Setsuko. Ten człowiek powinien… Tak, powinien zapłonąć gwałtownym uczuciem do tej dziewczyny.

Jak to zrobić…?

Ellen. Nataniel pomyślał o Ellen, wyobrażał sobie, że wojownik jest nim, a Setsuko to Ellen. Tym sposobem zdołał przywołać prawdziwe, gorące uczucie.

Kochasz ją, nie przestawał powtarzać w duchu Nataniel. Kochasz ją równie mocno, jak ja kocham Ellen. Pragniesz umrzeć razem z Setsuko. Pragniesz tego! Pragniesz!

Miecz wojownika powoli opadał. Wzrok szukał Setsuko.

Tova nie mogła pojąć, co się stało, kiedy w jej życiu jako Setsuko nastąpiła gwałtowna przemiana.

Chodziła po pełnym smutku pałacu w Kyoto i drżała na myśl o czekających ją czterech latach.

I nagle jakby znalazła się w oku cyklonu, czas pędził jak szalony i zatrzymał się dopiero pewnego dnia o zachodzie słońca na pokładzie wojennego okrętu.

Była starsza, nie miała co do tego wątpliwości. Ona – Setsuko – doświadczyła tak wiele.

Okręt, myślała w panice i to była myśl Tovy, a nie Setsuko. Znowu okręt. Nie chcę być na żadnym pokładzie. Dość przeżyłam na tej łajbie pełnej upiorów, jaką okazała się „Stella”. Zostałam całkowicie wyleczona z chęci odbywania morskich podróży.

Chcę na ląd!

Ale to nie było możliwe.

Co ja tu robię? Wszędzie wokół martwi wojownicy pływają w wodzie, grupa kapłanów siedzi na mostku i modli się. Na głowach mają jakieś wysokie, czarne nakrycia, siedzą wyprostowani, ze skrzyżowanymi nogami i rękami złożonymi na kolanach. Co chwila pochylają głowy i czołami dotykają pokładu.

I nagle sobie przypomniała.

Ja jestem Setsuko i dzisiaj mam umrzeć. To jest bitwa nad Dan-no-ura. Nataniel obiecał przenieść mnie cztery lata naprzód w czasie. I zrobił to! Miał mnie uratować, ale gdzie on jest?

Nataniel! Gdzie jesteś? Ja nie chcę umierać! Damy dworu wokół mnie są takie przerażone, a ja jestem po części Tovą, a po części Setsuko, i obie boją się tak samo. Muszę postarać się być jedną z nich, taki stan rozdwojenia jest zbyt męczący, ale jakże trudno mu się przeciwstawić. Ja, Setsuko, muszę być lojalna wobec czcigodnej pani Nii i małego cesarza, a ja, Tova, szukam Nataniela, który powinien tu być, ale którego, niestety, nie ma. Niełatwo jest zjednoczyć myśli dwóch osób w jednym ciele, to w ogóle nie jest możliwe, skąd mi to przyszło do głowy, nigdy nie wyjdę z tego żywa, ja, Tova, umrę jako Setsuko…

Cztery lata? Co to się stało? Tengel Zły miał się przecież obudzić – w czasie teraźniejszym – ale nie pamiętam niczego z tych czterech lat. Setstuko zrobiła się o cztery lata starsza, ale co ze mną, Tovą?

Nic z tego nie rozumiem!

Chcę wydostać się z tego okrętu…

Popłynąć wpław do brzegu?

Za daleko, nie dopłynę. Natychmiast dostanę strzałę w plecy. I nie mogę opuścić cesarza. Moje miejsce jest przy nim. Muszę podążać wszędzie, gdzie on się skieruje.

Nadchodzą! Wrogowie zbliżają się coraz bardziej. Ilu naszych ludzi już poległo! Boję się, boję, jestem tylko małą japońską dziewczyną, która dopiero co weszła w życie, ja…

Ktoś zawołał ją po imieniu.

Setsuko, tak właśnie krzyknął. Męski głos. Nie znam tutaj żadnych mężczyzn. Znam tylko panów na dworze, a ich nie ma na naszym pokładzie. Znajdują się na innym okręcie.

Kto to wołał?

Ten wysoki wojownik na dziobie! Ten, który obiecał własnym ciałem osłaniać cesarza. To on wołał.

Mimo woli pobiegła w jego stronę. Patrzył na nią.

Czego od niej chce? Skąd zna jej imię?

Ale wojownik odwrócił się, Setsuko odeszła na swoje miejsce. Nie rozumiała, o co chodzi.

Damy dworu krzyczały w śmiertelnym, szalonym przerażeniu.

Wdowa po Kiyomoro, Nii, wyskoczyła za burtę. Z małym cesarzem Antoku!

O, bogowie, co robić? Ona prosiła, byśmy poszły w jej ślady!

Wrogowie… Już przedostają się na pokład. Nie możemy tu dłużej zostać!

Nataniel! Pomóż mi!

Damy dworu wahały się. Krzyczały przerażone, zbite z tropu. Po czym jedna za drugą zaczęły skakać za burtę jak najdalej od wrogów, którzy już zapełniali okręt. Wszystko pogrążało się w chaosie.

Dokładnie w momencie, kiedy Setsuko skoczyła, Tova zdążyła spostrzec, że wielki wojownik Heike biegnie w jej stronę. Wołał jej imię, musiał mieczem torować sobie drogę do niej, ciął wrogów z prawa i z lewa, po czym rzucił się za nią w dół, do wody.

Wołał imię Setsuko, ale Tova natychmiast zrozumiała. Poprzez krzyk docierały do niej myśli wojownika, a one zawierały imię Tovy!

Damy dworu nie miały tyle odwagi co Nii. Widziała, że zrozpaczone pływają w zakrwawionej wodzie, ogarnięte paniką, a wojownicy Genji chwytali je i wyciągali na ląd. Setsuko jednak myślała o swoim cesarzu, o chłopcu, który nie zdążył nawet zakosztować życia, przełykała łzy, aż poczuła ból w gardle i poszła na dno.

A wojownik za nią. Zobaczyła, że woda wokół niego jest jeszcze bardziej czerwona niż gdzie indziej i zrozumiała, że został śmiertelnie zraniony. Jego ramiona zdążyły ją jednak objąć, przyciskał ją mocno do siebie, a do umysłu Tovy docierały myśli Nataniela. Docierały za pośrednictwem wojownika…

„Jestem przy tobie, Tova. Wszystko będzie dobrze. Staraj się, by twoje myśli docierały do mnie. Daj mi znać, gdy Setsuko wyda ostatnie tchnienie, a wtedy ja cię uwolnię”.

„Och, Natanielu” – skarżyła się w myślach. – „Więc przyszedłeś mimo wszystko! Przyszedłeś, przyszedłeś!”

I właśnie wtedy, gdy odczuwała taką ogromną ulgę, Tova została wciągnięta w śmiertelną walkę Setsuko, podzielała przerażenie i panikę tamtej. Wierność dla cesarza mieszała się w jej duszy ze zwątpieniem i instynktownym pragnieniem wydostania się na powierzchnię i zaczerpnięcia powietrza! Ale uścisk konającego wojownika był bardzo silny i Setsuko nie miała wyboru.

Mała Setsuko, myślała Tova. Biedna dziewczyna! Ale musisz zrozumieć, że w moich czasach ty już od dawna nie żyłaś. Zmarłaś osiemset lat przed moim urodzeniem. Muszę się stąd wydostać, zanim on skona, myślał Nataniel. Ryzykujemy, że ona go przeżyje. I co się wtedy stanie? Wtedy po prostu nie zdołam uwolnić Tovy.

Setsuko musiała się poddać. Bąbelki powietrza unosiły się ku powierzchni. Współczucie Tovy było tak wielkie, że prawie zaczęła się dusić, kiedy odczuła, jak woda dławi Setsuko.

Krew wojownika w dalszym ciągu barwiła wodę.

„Czy my w ten sposób zmienimy bieg czasu?” – zastanawiała się Tova.

„Nie wierzę” – odpowiedziały jej myśli Nataniela. – „Chodzi ci o to, że wpłynąłem na wojownika, by poszedł za Setsuko? To właściwie wszystko jedno, czy on skona w falach, czy na pokładzie okrętu. O Boże, zdaje mi się, że on jeszcze trochę wytrzyma!”