Margit Sandemo: Więźniowie Czasu

Ale to, co paraliżowało Nataniela, było czymś więcej niż tylko strachem. Docierała do niego jakaś psychiczna siła, w wyniku której ogarniało go kompletne zobojętnienie.

Czy rzeczywiście jest o co robić tyle krzyku? Po co właściwie zabiegać o zdobycie tego jakiegoś garnka z wodą, który schował nasz przodek? zastanawiał się z niechęcią. Ostatecznie i tak wygra Tengel Zły i chyba tak naprawdę to on ma rację. Jak cudownie byłoby jeździć sobie po świecie, należeć do zwolenników siły panującej, utrzymywać nędzną ludzkość w posłuchu, widzieć, jak się wszyscy boją! Ludzie są przecież całkiem bezsilni wobec niego, wobec nas! Ludzie Lodu zapanują nad światem, my…

– Nie! – wrzasnął Nataniel. – Nie próbuj tych swoich sztuczek, u mnie niczego nie wskórasz! Bo, widzisz, ja wiem znacznie więcej o tobie niż ty o mnie. Ja znam tajemnicę twego pochodzenia, a ty mojej nie!

– Ty? – ryknęła śmiechem pokraka. – Ty pochodzisz z Ludzi Lodu, a ich ja znam bardzo dobrze!

Tylko ostrożnie, upominał sam siebie Nataniel. Nie wspominaj mu o swoim pochodzeniu! Och, dlaczego myśmy utracili alraunę? Teraz tak by się tu przydała!

Nie powiedział jednak tego głośno, tylko w dalszym ciągu rzucał Tengelowi obraźliwe słowa:

– Wiem teraz bardzo dobrze, że twoi rodzice mieli pewną okropną słabość. I że nigdy byś nie przeszedł przez groty, gdyby została ujawniona.

Tengel skulił się jak pod wpływem ciosu, lecz tym razem Nataniel się pomylił – mała pokraka szykowała się do skoku. I nie zamierzała żartować.

Nataniel skierował ku niemu odwrócone na zewnątrz dłonie, z których posypały się niebieskie iskry, oślepiając ponurego przodka. W odpowiedzi na Nataniela spadła śmierdząca chmura szarozielonego pyłu. Siła woli młodego człowieka była bliska wyczerpania. Ciężko chwytał powietrze, ale wciągał do płuc jedynie ten śmierdzący pył, pył, który wywoływał takie obezwładniające wizje.

On… On rzucił mnie teraz na kolana, myślał Nataniel zrozpaczony. Nigdy jednak nie uda mu się zdobyć nade mną władzy. Nie może mnie pokonać, ponieważ to ja jestem jedyną nadzieją Ludzi Lodu i świata.

To chyba właśnie w tym momencie Nataniel uświadomił sobie, że niebawem będzie musiał się przygotować do wypełnienia swego życiowego zadania i że ostateczna walka będzie znacznie trudniejsza niż ktokolwiek przypuszcza.

Tymczasem jednak był bliski przegranej, i to jeszcze zanim Tengel wrócił na ziemię, żeby przejąć władzę. Ogarnęła go nieludzka wściekłość. Co sobie wyobraża to monstrum, ten jego liczący setki lat pradziadek? Też jest się kogo bać!

Nowy obłok pyłu stłumił jego bunt, lecz Nataniel nie zamierzał się poddawać. Wyprostował się i ruszył w kierunku obrzydlistwa.

Starał się znowu rozdrażnić Tengela opowiadaniem o jego rodzicach, bo odkrył, że to słaby punkt tamtego. Tova, czy raczej Hanna, co do tego się nie myliła.

Trudno powiedzieć, jakby się sprawy dalej potoczyły, ale nagle, otoczony nieprzeniknionym mrokiem, poczuł na swojej ręce coś miękkiego.

To nie może być Tengel Zły, pomyślał, on znajduje się poza centrum śmierdzącej chmury.

Puszysta miękkość. Futro. Porusza się. Jakieś duże zwierzę dyszy mi w twarz… Jeszcze jedno zwierzę, po mojej drugiej stronie?

Wilki czarnych aniołów!

W takim razie sytuacja jest naprawdę groźna. One nie zjawiają się bez powodu!

Bez wahania wskoczył na najbliższą bestię. Obydwie niczym strzały rzuciły się do ucieczki.

Miał kłopoty z utrzymaniem się na grzbiecie swego wilka, słyszał tylko szum w uszach, a z bardzo daleka dochodził do niego wrzask wściekłości i rozczarowania:

– Niech ci się nie wydaje, że mi umkniesz, ty nędzniku! – wył Tengel Zły głosem tak piskliwym, że Nataniela przenikał dreszcz grozy.

Ktoś jeszcze wskoczył na grzbiet wilka, ale ramiona, które objęły Nataniela, były ciepłe i przyjazne, tak że się nie bał.

– Nie odwracaj się – szepnął mu do ucha męski głos. – Twoim współpracownikom w Oslo coś przeszkadza, nie bardzo mogą pomóc ci powrócić. Wobec tego twój przyjaciel, Linde-Lou prosił nas, byśmy cię stąd zabrali. Będzie ci teraz potrzebne nasze wsparcie.

– Czy on nas goni?

– On sam nie ma dość siły, ale wysyła innych.

Nie brzmiało to zbyt obiecująco.

– Domyślam się, że normalne kanały prowadzące do teraźniejszości zostały zamknięte – powiedział Nataniel, bowiem ten mężczyzna, który za nim siedział, był niezwykle uzdolniony, rozpoznawało się to bez trudu.

– Masz rację. Twój przyjaciel, doktor, akurat w tej chwili nie może cię wezwać, zatem postaramy się zatrzymać twoich wrogów w świecie pośrednim. W ziemskiej rachubie czasu są to tylko minuty. I żeby przyspieszyć powrót do domu, mkniemy teraz przez stulecia i przez obce kraje tą samą drogą, którą tu przybyłeś.

– Ale jakim sposobem się to wszystko dokonuje? Ja przecież jestem tylko wyobrażeniem, tę podróż odbywają jedynie moje myśli!

– A czy w snach odbierasz siebie jedynie jako wyobrażenie?

– Oczywiście, że nie! To wszystko jest jak we śnie, Dokładnie tak.

– Jesteś istotą znacznie bardziej materialną, niż sądzisz. Pochodzisz z Ludzi Lodu. Twój doktor nie jest przyzwyczajony do pracy z takimi jak Ludzie Lodu. Wiesz przecież, że wy żyjecie obok, niejako równolegle do życia zwyczajnych ludzi, choć wyglądacie i czujecie jak oni. Twój doktor nie zdawał sobie sprawy z tego, jaka przemiana zachodzi w Tovie i w tobie.

– No właśnie, a gdzie Tova?

– Jest bezpieczna. Teraz najważniejszy jesteś ty. Zły czarownik zobaczył cię dzisiaj po raz pierwszy, tak łatwo z ciebie nie zrezygnuje.

– Ale my nie jesteśmy w pełni materialni?

– Nie, nie, wasze ciała leżą tam, gdzie leżały. Macie jednak w sobie taką żywotną siłę, że jesteście tak samo widzialni jak Tengel Zły. Dlatego będzie to pościg na śmierć i życie. Gdyby cię teraz złapał, to w najlepszym razie zostaniesz uwięziony w kimś, tak jak uwięził Tovę w ciele Setsuko. W najgorszym razie…

– W najgorszym razie?

– Powiedzmy, w prawie najgorszym, zniszczy cię, unicestwi. A w najgorszym przeciągnie na swoją stronę.

– Nigdy!

– Nie zapomnij tej obietnicy! I spójrz teraz w górę! To pierwszy atak. Trzymaj się mocno!

W górze, z tych obłoków koloru indygo, które przez cały czas gnały za nimi w wielkim pędzie, wyłoniły się jakieś cienie. Małe, obrzydliwe figury, sinoblade, o nierównych, ogromnych zębach, ostrych i wyszczerzonych, jakby chciały gryźć.

Nataniel mimo woli cofnął się odrobinę.

– Co to za jedni? – zawołał do swego niewidocznego towarzysza, starając się przekrzyczeć zgiełk, jaki powstał, kiedy te małe potwory zaatakowały, a wilki cięły kłami na wszystkie strony.

– Ach, to tylko kilka jego demonów – odparł tamten spokojnie. – On ma ich mnóstwo. Pewnie słyszałeś o siedmiu grzechach śmiertelnych?

– Oczywiście.

– Tengel Zły ma władzę nad co najmniej pięcioma z nich. Nad pychą, chciwością, zazdrością, gniewem i lenistwem. To są demony zazdrości. Wilki poradzą sobie z nimi bez kłopotu.

Wokół panował piekielny jazgot. Wściekłe krzyki, wycie i piski demonów mieszały się z ciężkim, charczącym ujadaniem wilków.

Wilków było teraz co najmniej cztery. Nataniel nie zdążył ich policzyć, ponieważ przez cały czas zmieniały miejsce, biegały tam i z powrotem, żeby go ochraniać. To na niego polowały demony, ale postać za plecami Nataniela przerażała je najwyraźniej niezmiernie, ponieważ zatrzymywały się jakby w pół drogi, odskakiwały i wielokrotnie ataki kończyły się jedynie na pokazywaniu zębów. Trudno opisać ich brzydotę, a kiedy jeden z nich skoczył Natanielowi do gardła, ten spojrzał na moment w prawie białe, martwe oczy. Cofnął się gwałtownie i poczuł, że uścisk ramion towarzyszącego mu przyjaciela stał się mocniejszy.