Margit Sandemo: Lód I Ogień

– Ale chcę zamieszkać w swoim domu!

– No to spróbuj – rzekł tamten.

Viljar zrozumiał, że sprawa jest beznadziejna. Z szarym ludkiem nie ma żartów.

Odwrócił się na pięcie i wyszedł. Zabrał ze sobą służbę i wrócił do Lipowej Alei.

Tam opowiedział pokrótce, co się stało, i poprosił ojca, żeby zajął się ludźmi z Grastensholm. Sam wziął Belindę, która właśnie była z wizytą u jego matki, do swego pokoju.

– Daj mi trochę twego ciepła – prosił. – Ty jesteś jedynym jasnym punktem w tym całym okropieństwie, które mnie zewsząd otacza! Ja marznę, Belindo! Moje ciało jest sztywne z zimna, moja dusza jest przemarznięta, czuję się lodowaty i martwy. Mam tylko ciebie. Jesteś moim największym skarbem!

Były to najpiękniejsze słowa, jakie Belinda kiedykolwiek słyszała. Przytuliła go do siebie, gotowa przelać na niego całe swoje ciepło, swój wewnętrzny żar ze szczodrobliwością, na jaką tylko ją było stać.

Wszystko zostało zorganizowane najlepiej jak można. Viljar i Belinda zamieszkali w Lipowej Alei ku wielkiej radości Solveig i w przyszłości mieli odziedziczyć dwór.

Dotychczasowym pracownikom Grastensholm Viljar znalazł nowe miejsca i zadbał, żeby mieli tam ludzkie warunki do życia. Cały inwentarz przeszedł do Lipowej Alei, podobnie najlepsze meble i urządzenie domu. Viljar nosił się z zamiarem parcelacji niektórych gruntów, ale nie po to, żeby je sprzedawać bogatym z Christianii, lecz by dawać w użytkowanie młodym ludziom z parafii Grastensholm, pochodzącym z wielodzietnych rodzin, którzy nie mogli liczyć na własny kawałek ziemi od rodziców. To ich uchroni przed koniecznością opuszczania kraju i emigrowania gdzieś na niepewny los.

Dawny pański dwór Grastensholm przemienił się wkrótce w budzącą grozę siedzibę duchów. Bezradni potomkowie Ludzi Lodu patrzyli, jak dwór niszczeje, słuchali, jak obluzowane drzwi skrzypią po nocach, jak wiatr trzaska oknami bez szyb, ze smutkiem spoglądali na czajki budujące gniazda w zapadłej wieżyczce. Rozebrać domu nikt się nie odważył. Podejmowano takie próby, ale trzeba ich było czym prędzej zaniechać. Nikt nie miał prawa niepokoić tych, którzy obrali sobie Grastensholm na swoją siedzibę!

Heike i Vinga odeszli. Tomas umarł, a jego śmierć pociągnęła za sobą upadek Tuli.

Elistrand, piękne, kochane Elistrand, przeszło w obce ręce, było stracone.

A teraz Grastensholm, samo serce rodu.

Mrok zapadł nad Ludźmi Lodu.