Margit Sandemo - Córka Hycla

Powiodło mu się! Nic mu nie dolegało! Może nie było to najbardziej udane zbliżenie w historii; po prawdzie zaliczyć je trzeba do tych najmniej udanych: pełne niezgrabnych ruchów, przeszkadzającej pościeli, niecierpliwości, bólu, nerwów i przerażenia – ale doszło do skutku!

Mattias leżał jak wycieńczony gladiator na arenie i był bardzo, bardzo szczęśliwy, a Hilda delikatnie gładziła go po włosach, pragnąc, by niedługo się podniósł, gdyż chciała doprowadzić do porządku swą piękną nocną koszulę.

Nie miała jednak serca, by mu to powiedzieć, w tak świętej chwili nie mogła brutalnie ściągnąć go na ziemię.

Na pewno była cokolwiek zawiedziona, ale też dumna i szczęśliwa. Nie można od nikogo żądać rzeczy niemożliwej, myślała, nie wiedząc, że przed nimi jest wiele cudownych chwil, które nadejdą po długim okresie trudnych i często bolesnych przygotowań.

Ale jeśli o to chodziło, nie byli jedyną parą na świecie.

Jesperowi wyprawiono wielkie wesele i został statecznym ojcem rodziny. Zrezygnował na jakiś czas z „kwiatków”, dziecko więc było już w drodze. Był dumny jak paw i przestał uganiać się za dziewkami.

Następnie rozpoczęły się przygotowania do wesel w czterech dworach. Weseliska miały odbyć się na Grastensholm i Elistrand zaraz po Bożym Narodzeniu, ale zaangażowane były także Lipowa Aleja i Eikeby. Ani Eli, ani Hilda nie miały żadnych krewnych, ale teraz wchodziły obie do wielkiej i kochającej rodziny. Oczywiście przybyć miała także duńska gałąź rodu, dlatego właśnie zdecydowano się połączyć wesela. Ale nie chciano, by obie uroczystości odbyły się jednocześnie, każda para miała mieć swój własny dzień. Rzecz jasna, nikt się nie sprzeciwiał, by naprawdę wystawnie uczcić oba śluby.

Zanim jednak to nastąpiło, wydarzyło się coś nieoczekiwanego.

Pewnego dnia późną jesienią Are wezwał na spotkanie całą norweską gałąź rodu.

Zebrali się w starej części Lipowej Alei, gdzie ostatnie promienie zachodzącego słońca przez witraż Benedykta Malarza wpadały do środka w postaci kolorowych smug i gdzie portrety czwórki dzieci: Liv, Sol, Daga i Arego, przypominały o minionych czasach.

Od dawna już nie było żadnego dziecka ani w Lipowej Alei, ani na Grastensholm. A i w Elistrand musiano „pożyczać” dzieci od innych, by dom tętnił śmiechem i zabawą. Najstarsi w rodzie mieli jednak nadzieję, że wkrótce będzie inaczej.

Nikt, nawet najbliższa rodzina, nie wiedział, co Are ma do zakomunikowania.

Kiedy wszyscy już nadeszli, Are wstał i drżącym głosem zaczął mówić:

– Dostałem dzisiaj list. Od twego brata Tancreda, Gabriello.

– Od Tancreda? – zdziwiła się margrabianka.- Do ciebie, wuju Are? Czy on nie jest w Holsztynie?

– Tak. Ale teraz był w domu.

Are przerwał na chwilę. Musiał wyjąć chusteczkę i wytrzeć oczy, by móc mówić dalej.

– Och, chyba nie stało się nic złego – wystraszyła się Liv. – Czy to zaraza?

– Złego? – roześmiał się Are i otarł łzy. – Nie, nie bój się – chrząknął. – Tancred spotkał Mikaela! Mikaela syna Tarjeia, mojego zaginionego wnuka!

Podniosła się wrzawa. Wszyscy byli głęboko poruszeni i uradowani nowiną.

– Przeczytaj nam ten list! – Liv udało się przekrzyczeć pozostałych.

W końcu zapadła cisza i Are zaczął czytać:

Drogi wuju Are!

Piszę do Ciebie, byś nie musiał otrzymywać wiadomości z drugiej ręki. Spotkałem Mikaela Linda z Ludzi Lodu! To było niezwykle dziwne spotkanie, które zaraz opiszę.

List był bardzo długi. Are odczytał opis, jak to jeden z kolegów Tancreda natknął się na jego sobowtóra w „kraju wroga” i jak krewniacy spotkali się we mgle nad brzegiem Łaby.

Potem następowało zakończenie:

Był naprawdę niezwykle do mnie podobny, wuju Are. Bardzo przystojny – to chyba oczywiste! W wyglądzie różniły nas tylko brwi i uśmiech. Ale ja okazałem się idiotą, wujrr Are! Dopiero gdy na powrót znalazłem się po mojej stronie rzeki, przyszły mi do głowy wszystkie pytania, które powinienem był mu zadać. To on głównie dowiadywał się o swoją rodzinę w Norwegii i Danii.

Czasu mieliśmy mało, nieustannie odzywał się głos rogu, a ja byłem bardzo poruszony spotkaniem. I właściwie nie wiem, jak teraz możemy go odnaleźć!

W hallu rozległo się westchnienie zawodu.

– Tak, to bardzo niemądre ze strony chłopaka – powiedział Are. – Ale musimy mu wybaczyć, to była przecież całkiem nieoczekiwana sytuacja. Ale mamy kilka śladów.

Kiedy wieczorem wróciłem do obozu, zapisałem to, co wiem o Mikaelu.

1. Szwecja zbroi się do wojny przeciwko Rosjanom i Polakom, a więc Mikael, który ma stopień korneta, miał być przeniesiony do Ingermanlandii.

– O, to daleko – powiedział Brand zamyślony.

– Tak, od dwóch lat nie ma żadnego stałego adresu, wysyłają go do różnych szwedzkich posiadłości.

2. Pojechał do Szwecji wraz z Marką Christianą, kiedy ona wyszła za mąż za syna ich opiekuna. A wiemy, że opiekunem był szwagier Johana Banera. Mikael mieszkał z Marką Christianą po jej ślubie, do czasu gdy stał się dorosły.

3. Mąż Marki Christiany jest bardzo znaczącą osobą, zarówno w wojsku, jak i na królewskim dworze.

4. Na imię ma Gabriel. I tu właśnie powinienem był zapytać o nazwisko, dureń. Ale w tym rodzie wszyscy pierworodni synowie mają na imię Gabriel z powodu jego praprababki, która straciła dwanaścioro dzieci, po czym przyśnił się jej anioł, nakazujący, by następne dziecko ochrzciła imieniem Gabriel, i to właśnie dziecko przeżyło.

To prawie wszystko, co wiem na temat Mikaela, wuju Are, poza tym, że cieszył się dobrym zdrowiem, wydawał się bardzo inteligentny i wykształcony i że chciał przyjechać do Lipowej Alei i Grastensholm, gdy tylko będzie to możliwe. To jednak może potrwać. Stosunki między Szwecją a Norwegią nie są obecnie najlepsze, a wygląda na to, że mogą się jeszcze pogorszyć. Karol X Gustaw to wojowniczy król. Maszyna wojenna! Oczywiście zaprosiłem także Mikaela do Gabrielshus, jeśli kiedykolwiek znalazłby się w Danii.

To wszystko. Mam nadzieję, że z radością przyjmiesz tę nowinę, jestem pewien, że tak będzie. Pozdrowienia dla wszystkich członków rodziny, zwłaszcza dla mojej siostry Gabrielli i jej mężulka Kaleba, i kochanej małej Eli! Pomyśleć, że ona wybiera się za mąż! To dziecko! I za Andreasa! Człowiek czuje się stary i dostojny, kiedy już od trzech lat jest żonaty. Naprawdę miło było usłyszeć, że komuś wreszcie udało się zaciągnąć da ołtarza także Mattiasa. Dla nas był on idealnym wizerunkiem starego kawalera. Dziewczyna, której udała się ta sztuka, musi być bardzo wyjątkowa!

– I tak jest – ze śmiechem stwierdził Mattias.

Ojciec i matka czują się wyśmienicie i bardzo się cieszą na wielkie wesele w Norwegii, choć matka trochę narzeka. Czy ciągle musicie się żenić w samym środku zimy? Skagerraku w tym czasie jest naprawdę bardzo nieprzyjemny. Jessica przesyła gorące pozdrowienia, nie, babciu Liv, nie spodziewa się znów, dziecka, wydaje się, że pod tym względem podtrzymujemy tradycje rodzinne i mamy jedno, ale za to jakie…

– Skąd wiedział, że o tym myślę? – Liv była bardzo zaskoczona, ale wszyscy tylko się roześmiali.

… Lena jest cudownym dzieckiem. We wszystkim podobna jest do mnie, gada jak najęta, rozrzuca wszystko tam, gdzie jej się żywnie podoba. Ojciec straszliwie ją rozpieszcza, ale jest trochę zaniepokojony, bo jeśli nie będziemy mieć więcej dzieci, ród Paladinów wygaśnie. Ojciec zastanawia się nad przeforsowaniem nowej klauzuli, tak by przyszłe dzieci Leny także mogły nosić nazwisko Paladin. Ja uważam to za całkiem nierealne. Jedynym rozwiązaniem wydaje się, że Lena nie wyjdzie za mąż, ale będzie miała syna, tak jak było w przypadku mojej prababki ze strony matki, Charlotty Meiden. Oczywiście nie uważam tego wyjścia za najlepsze i chyba nie polecałbym go mojej córce.