Ewa Białołęcka: wiedźma.com.pl

W tejże chwili dawca połowy moich genów wepchnął mi się za plecy, robiąc niemożebny tłok w szczupłej przestrzeni komputerowej klitki. Zamachał mi przed oczami kartką papieru.

– No przecież mówię, że masz pocztę. To do ciebie!

Nadal wściekła na pisarza Dzierżańskiego (przez wszystkich z wydawnictwa zwanego Dzierżyńskim) odruchowo wzięłam papier, gdyż trudno się skupić, kiedy ktoś macha ci czymś przed nosem.

– Tato, to pomyłka, czego ode mnie może chcieć jakaś adwokatura? Nawet kanar mnie ostatnio nie spisał, tylko wziął dychę i się zmył… – powiedziałam z roztargnieniem, nie odrywając wzroku od monitora.

„Zacisnął palce na jej pulsującym źródle miłości, czując wzmożoną moc grawitacji ku ofierze swej chuci…” – przeczytałam, zgrzytając w duchu zębami.

A wtedy ojciec zrobił coś niesłychanego – wyciągnął rękę ponad moim ramieniem i wyłączył monitor. Dzień dobry, nazywam się Reszka, jestem anonimową netoholiczką. Zrób mi tak, albo włóż łapkę do basenu z krokodylami…

– Reszka, ocknij się na chwilę – rzekł tata łagodnie. – Dostałaś spadek.

Powiedzenie, że moje finanse nie wyglądały różowo, równałoby się stwierdzeniu, że Żydzi za okupacji byli trochę prześladowani. Żyliśmy z Młodym w permanentnym niedostatku, od jednego zlecenia do drugiego, balansując na linie między nieregularnymi wypłatami i gdyby nie pomoc rodziców, może skończyłabym pod mostem – w głębokiej wodzie, z kawałkiem betonu za pazuchą.

– Mama, my jesdeśmy biedni? – spytał kiedyś Młody spod biurka, na którym aktualnie robiłam jakąś korektę.

– Nie jesteśmy – odparłam zgodnie z prawdą. Pojęcie „biedny” w mojej prywatnej encyklopedii miało całkiem inną definicję niż ta oficjalna.

– Ale my nie mamy piniondzóf – ciągnął temat Młody, wówczas w poważnym wieku lat czterech i pół.

– Mówi się: pieniędzy – poprawiłam, jednocześnie wstawiając brakujący przecinek.

– Nie mamy piniędzy – zgodził się Młody. – Darek mówi, ze jesdeśmy biedni.

– Powiedz Darkowi, że masz w domu trzy tysiące pięćset dwadzieścia osiem książek i nie jesteś biedny. To on jest biedny, bo nie ma tyle.

Należało podbudować Młodemu poczucie wartości, a nic prócz książek nie wchodziło w rachubę. Jego zabawkowy majątek mieścił się w dwóch kartonach po piwie Tyskie, a moje zaplecze finansowe w pudełku od zapałek. Następnego dnia Młody z podwórka wrócił z rozbitym nosem.

– Powiedziałem – zawiadomił mnie urażonym tonem. – A on mi psywalił.

– A co ty na to?

– Tes mu psywaliłem!

Tamtego wieczora pokazałam Młodemu blok z krav magi, literę J jak Jeremi i zaczęliśmy po raz trzeci czytać „Harry’ego Pottera i Kamień Filozoficzny”.

Mój syn rósł na intelektualistę-twardziela.

– Spadek…? – powtórzyłam słabo. – Jaki spadek?

– A to już nie wiem – zafrasował się ojciec. – W każdym razie coś odziedziczyłaś i ta miła firma cię wzywa, żebyś przyjechała i podpisała jakieś papiery. O, tu patrz… – Popukał palcem w zadrukowaną kartkę.

W związku ze śmiercią pani Katarzyny Szyft-Kobielak, prosimy panią Krystynę Szyft, córkę Krystiana i Aldony, o przybycie do Kancelarii Notarialnej – tu wstawiono adres – w celu zapoznania się z dokumentacją spadkową. Z poważaniem, radca Zbigniew Kolasiński – tu z kolei następował gryzmoł mający być odręcznym podpisem i pieczątka. Dokument wyglądał na autentyczny, a do 1 kwietnia zostało jeszcze trzy tygodnie, więc nie podejrzewałam nikogo znajomego o tak wyrafinowany dowcip. Krystyna Szyft to byłam ja, stąd zresztą pomyłka – mieliśmy z ojcem identyczne inicjały.

– Tato, czy ty znałeś jakąś Katarzynę Szyft?

Ojciec wzruszył ramionami. Rodzina Szyftów była liczna i nader rozgałęziona. Z powodu germańsko brzmiącego nazwiska hitlerowcy ogólnie mało się jej czepiali podczas wojny, więc nie wyginęła; a z kolei pradziadek, zastrzelony przez esesmana na oczach żony i drobnych dziatek, pozwolił stworzyć rodzinną martyrologię, która częściowo ochroniła jego potomków przed szykanami ubecji. Całkiem możliwe, że gdzieś między licznym przychówkiem świętej pamięci Jana, Arnolda, Karla i Bartłomieja Szyftów plątała się jakaś Katarzyna. Natomiast skąd ona wiedziała o mojej skromnej osobie i dlaczego postanowiła uczynić mnie spadkobierczynią, było zagadką. Spadek zazwyczaj oznacza jakieś pieniądze. Niewątpliwie kasa by mnie urządzała. Jakakolwiek kasa, nie pogardziłabym nawet nadprogramową stówką, jednak niejasne przeczucie mówiło mi, że nie powinnam zanadto się podniecać. Kimkolwiek była Katarzyna Szyft, nie przypuszczałam, by okazała się milionerką.

Obejrzałam zawiadomienie jeszcze raz, ale nic nowego nie przyszło mi do głowy, więc schowałam je do notatnika i postanowiłam, jak Scarlett O’Hara, „pomyśleć o tym jutro”. Z głęboką niechęcią powróciłam do dzieła pana Dzierżyńskiego, który bezskutecznie usiłował mi udowodnić, że umie napisać kawałek pornograficzny. „Erotyką” nie nazwałabym tego nawet po czwartym piwie. Najchętniej spuściłabym fabułę pana Dzierżyńskiego w kiblu, ale jeść trzeba było, a poczciwiec z jego pornografią w Eurodisneylandzie miał mi zapewnić sześćset zeta.

Mojemu tacie jednak tajemnicza Katarzyna Szyft widać nie dawała spokoju, gdyż mniej więcej po pół godzinie usłyszałam, jak woła mnie ze swojego pokoju.

– Reszka, chodź no, znalazłem ją!

– Kogo?

– Twoją spadkodawczynię!

Zaintrygował mnie, muszę przyznać, więc przestałam się zastanawiać nad możliwością używania chwytów dżudo z makarowem w garści i potuptałam do salonu. Ojciec siedział na kanapie z opasłym albumem na kolanach.

– Wygląda na to, że to ona. – Pokazał mi starą sepiową fotografię. Na kremowym papierze pod zdjęciem ktoś napisał kaligraficznie piórem Kasieńka maj 1932. Kasieńka miała na oko trzy latka, błyszczące ciemne oczka i włoski uczesane na boczek. W sukieneczce z bufkami typu bobo i bucikach na guziczki stała na niskiej ławeczce, ściskając w garści mały koszyczek.

– Nie wygląda tu na kogoś, kto może kogokolwiek uspadkowić – mruknęłam. – Myślisz, że to ona?

Ojciec przewrócił stronicę starego albumu.

– Jest jeszcze tutaj.

Kolejna fotografia podpisana została Kasia czerwiec 1937, parafia św. Łukasza, a dziecko na niej było odziane w białą sukienkę komunijną, dzierżyło wielką świecę i z przejęcia trzymało się równie sztywno jak ona. Więcej zdjęć nie znaleźliśmy, zupełnie jakby Kasia Szyft rozpłynęła się w powietrzu. W dwa lata po zrobieniu tego zdjęcia, jak wiadomo, wybuchła wojna, więc być może tę część rodziny Szyftów, do której należała Kasieńka, los rzucił gdzieś dalej od reszty. Usiłowaliśmy odnaleźć ją na zbiorowych fotografiach z wesel i pogrzebów lub amatorskich zdjęciach powojennych, lecz były to wysiłki bezowocne. Nawet użycie lupy nic w tej kwestii nie zmieniło. Jakby Katarzyna Szyft zniknęła z rodzinnej geografii w roku 1937 na prawie siedemdziesiąt lat po to, by objawić się znienacka jako bezosobowa notka od jakiegoś paragrafa.

Zazgrzytał klucz w zamku, a chwilę później z przedpokoju doleciał łomot rzucanych byle gdzie adidasów i krzyk Młodego:

– Mamaaaaa! Dziadek! Popaczcie co ja mam!

– Ani słowa przy Jeremim, bo nie będzie spał w nocy – zdążyłam zapowiedzieć ojcu, a potem już musieliśmy oboje zająć się Młodym, wysłuchać z należytą uwagą sprawozdania z zajęć w przedszkolu i obejrzeć kolekcję kamyków zebranych w parku.