Graham Masterton - Dom szkieletów

– Ci ludzie… którzy kupowali domy od pana Vane’a… i znikali… nie znałem ich nazwisk, ale to… Liam…

– Czy nieznajomość nazwisk cokolwiek zmienia? – spytał Courtney.

– Chyba nie powinna… – odparł pan Cleat, otarł oczy i głośno wydmuchał nos. – Chyba jednak zbyt się bałem…

– Wszyscy się boją – stwierdził Courtney. – Różnica między odwagą a tchórzostwem polega tylko na tym, czy umie się spojrzeć strachowi w oczy.

Pan Cleat pociągnął nosem i odwrócił się, ale John nie pozwolił mu odejść.

– Lepiej niech pan posłucha. Sądzę, że wiemy, co się tu dzieje.

– Chcesz powiedzieć, że istnieje jakieś logiczne wyjaśnienie tych wydarzeń?

– Wyjaśnienie istnieje, owszem, choć może niekoniecznie logiczne. Musimy jeszcze wiele rzeczy sprawdzić.

– Mam nadzieję, że wiesz, z czym chcesz się zmierzyć.

– Nie do końca, ale chyba jestem w trakcie dowiadywania się tego – odparł John.

Po południu zadzwonił od wuja Robina do ojca i poinformował go, że także i tę noc spędzi poza domem.

– Stało się coś, synu? Masz jakieś kłopoty?

– Nic mi nie jest, tato. Po prostu mam nowych przyjaciół.

– Ale jutro wrócisz? Mama tęskni za tobą.

– Powiedz jej, że ja też za nią tęsknię.

Do pokoju weszła Lucy.

– Wszystko w porządku? – spytała. John skinął głową.

– Jasne. Nic mi nie jest, dobrze się czuję. Nie rozumiem tylko jeszcze, co się dzisiaj tak naprawdę stało. Postawiłem się Cleaty’emu i rozleciał się jak paczka mokrych papierowych chusteczek.

– Cleaty jest w porządku… tylko po prostu się boi.

– A ty się nie boisz? Jeśli ta rzeźba nas znajdzie…

Zanim John zdążył skończyć, w zamku zachrzęścił klucz i po chwili do salonu wszedł wuj Robin. Miał pod pachą dwie wielkie księgi i plik papierów.

– Chyba odniosłem sukces – powiedział i uniósł w górę kciuk.

Po kolacji usiedli przy stole w kuchni, wuj Robin otworzył jedną z ksiąg i rozłożył przyniesione dokumenty.

– Pojechałem do jednego gościa w Croydon – autora programu dokumentalnego o druidach. Nie powiedziałem mu, o co dokładnie chodzi, okazało się jednak, że wie o wielu zniknięciach ludzi w Anglii i Walii w ostatnich stu latach. Całe rodziny znikały bez śladu… zawsze w domach stojących na liniach ley . Zjawisko jest znane, ale jak na razie wszyscy próbują tłumaczyć te zniknięcia przyczynami naturalnymi.

– Nikt nie dodał dwóch do dwóch? – zdziwiła się Lucy.

– Wielu takich było. Są dziesiątki książek i artykułów o liniach ley , w których przedstawiany jest ich związek z tajemniczymi zniknięciami ludzi, ale żadnej z tych publikacji nie potraktowano poważnie. Tak jak opowieści o porwaniach przez UFO.

– Ale ten człowiek z Croydon wierzy w to wszystko?

– Czy wierzy? To jego pasja. Twierdzi, że choć druidzi rozproszyli się i powymierali, ich dusze nie umarły i trwają na liniach ley , wywierając znaczący wpływ na rolnicze tereny Wielkiej Brytanii. Uważa, że wciąż panują nad magicznymi „autostradami”, łączącymi ze sobą święte miejsca, mają wpływ na pogodę, płodność ziemi i przeznaczenie. Dawnymi czasy w Anglii i Walii chowano ludzi wzdłuż linii ley , aby oddać ich egzystującym pod ziemią duchom druidów. Podobno rytuały pogrzebowe powstały właśnie dlatego, że dla uniknięcia zabijania żywych ludzi chciano dusze druidów „karmić” zmarłymi.

– Czy ten gość wymyślił, jak powstrzymać duchy druidów? – spytał John. – Może trzeba przeprowadzić jakieś egzorcyzmy albo coś w tym rodzaju?

– Jeśli linie ley to jakby drogi szybkiego ruchu, może da się zmienić ich przebieg, zrobić coś na kształt objazdu czy jakoś je zagrodzić… – dodała Lucy.

Wuj Robin pokręcił głową.

– To tak, jakby chcieć zatrzymać pływy morskie albo próbować odroczyć nadejście nocy. Linie ley to potężne siły natury, strumienie czystej, odwiecznej energii. Jest jednak pewna nadzieja… w klasztorze Saint Michel mnichom udało się pozbyć mieszkających w skałach pod klasztorem duchów druidów, choć raczej przez przypadek. Kiedy dla wzmocnienia fundamentów w miejscach, gdzie chciano odbudować zniszczone fragmenty klasztoru, zaczęto wbijać w skały stalowe trzpienie, w nocy nadeszła wielka burza. Przypadek sprawił, że piorun uderzył w jeden z trzpieni, co spowodowało przeniesienie w głąb skały potężnego ładunku elektrycznego. Nie wiadomo dokładnie, czy prąd zniszczył duchy, czyje tylko przegonił, ale od tego momentu w klasztorze nigdy więcej nie miały miejsca tajemnicze zniknięcia, nie pojawiały się w nim dziwne odgłosy i tak dalej. Rzymianie musieli znać wpływ uderzeń pioruna na linie ley . Popatrzcie… mam tu sprawozdanie Svetoniusa Paulinusa z sześćdziesiątego pierwszego roku naszej ery, sporządzone zaraz po dokonanej przez niego masakrze ostatnich druidów w Anglesey. „Nawet po śmierci druidzi zagrażali naszym osiedlom, wciągając do ziemi mężczyzn i kobiety, by czynić z nich ofiary. Przy użyciu tortur dowiedzieliśmy się od ostatnich żyjących druidów, że można ich dusze usuwać z podziemnych ścieżek, po których się poruszają, mocą niesioną przez błyskawicę”. Rzymianie robili to, wbijając w ziemię w miejscu przebiegu linii ley oszczepy i czekając, aż trafi w nie piorun.

– To już coś – oświadczył John. – Założę się, że można znaleźć jakiś sposób na skierowanie pioruna do któregoś z domów pana Vane’a.

– Prawdopodobnie tak, ale wcale nie wiadomo, czy to pewna metoda.

– No to co? Spróbować zawsze warto.

– Dowiedziałem się także co nieco o rzeźbie – powiedział wuj Robin. – Duch druida może wyrosnąć z ziemi, dostać się do korzeni dębu, a potem opanować pień i gałęzie. Dzięki temu może widzieć światło słoneczne, niezbędne mu do odnawiania siły fizycznej i magicznej mocy. Co prawda dąb nie jest w stanie się poruszać, ale w tysiąc czterysta pięćdziesiątym roku, po jakimś ważnym objawieniu, Zakon Druidów zatrudnił szesnastu rzemieślników, by wykonali rzeźbę. Podobno przedstawiała ona Aedda Mawra, człowieka, który założył zakon tysiąc lat przez Chrystusem. Rzeźbę wykonano z dębu, a twarz z kości słoniowej. To przypomina waszą rzeźbę, prawda?

– Zrobili tylko jedną? – spytała Lucy. – Widzieliśmy ją w różnych miejscach.

– Księgi wspominają o tylko jednej, wiadomo jednak, że dzięki niej duchy druidów mogą wychodzić z ziemi i udawać się wszędzie, dokąd zechcą. Mogą wnikać w dębową rzeźbę jak w żywy dąb, ale w odróżnieniu od drzewa rzeźba nie jest zakorzeniona w ziemi. Może się poruszać. Może was gonić. Więcej: może przemieszczać się wzdłuż linii ley jak głazy ze Stonehenge. Dzięki temu mogła się pojawić pod twoim domem, John, i niemal natychmiast przenieść się do domu Lucy. Pokonała odległość pół południowego Londynu najłatwiejszą drogą, po linii ley . Dlatego też nie potrzebowała klucza… weszła do budynku przez ziemię. – Wuj Robin przerwał, po czym dodał: – Jesteście w pewien sposób wybrańcami, ścigał was bowiem Aedd Mawr, najpotężniejszy ze wszystkich druidów, najbardziej mściwy. Może porozrywać człowieka na kawałki.

– Przyjemne wyróżnienie – stwierdził John. – Jak go powstrzymać?

– Pytałem o to specjalistów, ale żaden nie wiedział. Muszę przyznać, że sam też nie mam pojęcia. Może można porąbać rzeźbę toporem, może da się ją zatrzymać zaklęciem. Niestety nie istnieją żadne zapisy świadczące o tym, że ktokolwiek kiedyś z nią walczył, a jeśli tak nawet było, to nie przeżył i nie mógł o tym opowiedzieć. Przykro mi. Naprawdę.