Andrzej Pilipiuk - Zaginiona

- Jestesmy kwita - potwierdzila.

*

Opuszczajac Wroclaw, trafily na spore, niezmiernie irytujace korki.

- Nie brzmi to szczególnie sensownie - westchnela Katarzyna.

- Przepowiednie z reguly wymagaja interpretacji. - Starsza kuzynka wzruszyla ramionami. - Na przyklad slynne centurie Nostradamusa to kompletny belkot, aczkolwiek skrywaja ciekawe informacje.

- Tylko ze zazwyczaj dopasowywane sa do wydarzen, które juz nastapily… W druga strone dzialaja zdecydowanie gorzej.

- Moze dlatego, ze nie umiemy ich wlasciwie odczytac?

- A slyszalas o synu Nostradamusa?

- Nie? Kim byl? - zaciekawila sie Stanislawa.

- W tym problem, ze nikim waznym. Strasznie chcial dorównac ojcu i zaczal wyglaszac wlasne przepowiednie. Miedzy innymi zapowiedzial, ze konkretnego dnia nastapi pozar jego rodzinnego miasta. Wieczorem przylapano go szalejacego z pochodnia na strychach kamienic… Próbowal nagiac rzeczywistosc do wlasnego proroctwa. Zostal powieszony.

- Fascynujace. Innymi slowy, jestes sceptyczna…

- Tego nie powiedzialam - westchnela eks-agentka. - Kumplujac sie z toba, widzialam rzeczy, które wstrzasnelyby najwiekszymi sceptykami.

- No cóz - westchnela Stanislawa. - Nasza rzeczywistosc jest jak zamarzniety staw. Wiekszosci ludzi wystarczy slizganie sie po powierzchni. Czasem jednak lód troche nadpeknie.

Katarzyna zjechala na chodnik i zatrzymala auto.

- Zaraz wracam - powiedziala i zanurkowala w sklepie dla modelarzy. Wrócila po chwili z pudelkiem w rece.

- Co tam masz? - zaciekawila sie kuzynka.

- Trzecia reke.

- Co?!

- Taki chwytak z lupa, którego uzywaja jubilerzy i elektronicy przy lutowaniu drobnych elementów -

wyjasnila Katarzyna.

- Hmm… Czy to nie byloby zbyt proste? I jak niby mamy tego uzyc? Do skrzypiec przykrecic?

- Tego to juz nie wiem. Ale jak juz wymyslimy sposób, lepiej miec to w bagazniku, niz fatygowac sie kolejny raz do miasta.

*

Na miejsce dotarly wczesnym popoludniem. Zdzislaw wyszedl im na powitanie.

- Mialbym prosbe - powiedzial. - Gdybyscie mogly posiedziec dwie godziny z Zuzanna… Strzelil mi termostat w kotlowni, musze wymienic, a zona jeszcze nie wrócila. Niby siostry nie trzeba pilnowac, ale same wiecie, jak to jest…

- Oczywiscie, dotrzymamy jej towarzystwa - zgodzila sie Stanislawa. - Gdzie jest?

- W swoim pokoju.

Powedrowaly na góre. Dziewczyna faktycznie siedziala w fotelu, nieruchoma jak manekin. Stanislawa pochylila sie, popatrzyla jej w oczy, potem przywolala kuzynke gestem i wyjela z kieszeni lusterko.

- Popatrz na jej zrenice - powiedziala.

- Jak glówki szpilek…

- A nasze szerokie, bo tu ciemnawo dosyc… Ona jest gdzie indziej. W jasnym, mocno oswietlonym miejscu.

Katarzyna poczula dreszcz na plecach.

- Co robimy? - spytala. - To znaczy mialam na mysli, czy wiedza zdobyta we Wroclawiu podsuwa ci jakas idee…

- Gdy bylam mloda, stosowano zasade, ze podobne leczy podobne. Na przyklad na zóltaczke ordynowano chorym cytryny i rosól z kanarków.

- Ble…

- A choroby sercowe leczono wywarami z roslin, które mialy liscie lub kwiaty ksztaltu serca.

- Genialne w swojej prostocie. Tylko nie wiem, jakich lisci szukac w tym przypadku.

Jak wyglada dusza?

- Hmmm… - rozwazala alchemiczka. - Obraz do niej nie dociera. Komunikaty werbalne tez najwyrazniej nie. Moze zatem nie slowa, tylko dzwieki?

- To znaczy?

- Moze trzeba jej zagrac na skrzypcach? - zastanawiala sie na glos Stanislawa.

- Gra na skrzypcach ewidentnie jej zaszkodzila… - zglosila obiekcje mlodsza kuzynka. - Niby jest tez powiedzonko: „Lecz sie tym, co ci zaszkodzilo”, ale jakos nie jestem przekonana co do jego uzytecznosci.

- Przynies instrumenty.

- Oba?

- Tak. I nuty. I moze tez pulpit.

Katarzyna uwinela sie w pare minut. Potem pochylila sie i spojrzala w twarz Zuzanny. Dziewczyna siedziala nieporuszona. Jej oczy wpatrywaly sie w jeden punkt, gdzies daleko poza rzeczywistoscia.

Eks-agentka siegnela po zwykle skrzypce i pociagnela po strunach. Zrenice dziewczyny nawet nie drgnely. Zmienila melodie. Znów bez efektu.

Alchemiczka ujela skrzypce Groblicza. Zagraly w duecie. Ale na Zuzannie nie wywarlo to najmniejszego wrazenia. Nadal siedziala nieruchomo jak manekin.

- Do chrzanu… - mruknela Stanislawa. - A moze ona?

- Co ona?

- Ona niech zagra.

- Przeciez ona siedzi…

- No wlasnie. Siedzi i nic nie robi, a my sie meczymy.

- Co masz na mysli?

- Pomóz mi przesadzic ja na podloge. Tu, na srodek dywanu.

Zuzanna nie stawiala oporu. Alchemiczka otworzyla laptop dziewczyny, uruchomila historie przegladania. Znalazla najczesciej odtwarzany koncert. Poplynely dzwieki.

Wyjela czarne skrzypce z rak kuzynki. Uklekla za siedzaca, objela ja. Katarzyna w mig domyslila sie, o co chodzi. Oparla zeberko na ramieniu dziewczyny, wlozyla jej skrzypce w reke, zacisnela palce na gryfie. W druga dlon wetknela smyczek. Stanislawa siegnela od tylu i poprowadzila jej reke. Struny wydaly dzwiek jak zawiasy dawno nieotwieranej obory. Poprawila uchwyt, naciskajac na palce Zuzanny.

- Daj nuty - polecila. - Otwórz na zalozonej stronie.

- Dasz rade zagrac na skrzypcach tak niejako na cztery rece?

- Nie bardzo. Ale moze choc kawalek ja poprowadze…

- Uzyc trzeciej reki! To by sie zgadzalo!

- No wlasnie…

Katarzyna pospiesznie opuscila pulpit maksymalnie nisko. Otworzyla nuty i raz jeszcze puscila nagranie z laptopa.

Stanislawa odczekala do konca taktu i poprowadzila smyczek dlonia Zuzanny, dociskajac jej palce swoimi. Nagle zaskoczylo. Dlonie ozyly. Alchemiczka puscila dziewczyne i odsunela sie. Zuzanna grala. Twarz pozostala bez wyrazu, rece poruszaly sie jakby zupelnie niezaleznie.

- Przebilysmy sie! - ucieszyla sie Katarzyna. - Bodziec zewnetrzny dotarl do niej…

Chyba.

- Tylko nic nam to nie daje… Przewróc strone! - Stasia spostrzegla, ze skrzypaczka gra juz ostatnia linijke.

- Ona nie patrzy przeciez w nuty.

- Ona moze nie, ale niewykluczone, ze jej mózg tak. Jak przy slepowidzeniu, gdy oczy pracuja, tylko swiadomosc nie wie, ze mózg przetwarza obrazy.

Alchemiczka patrzyla na grajaca Zuzanne.

- Niezle nam idzie. Czy masz jakis kolejny pomysl? - zapytala ostroznie Katarzyna.

- Nie. Ale moze obudzi sie, gdy dojdzie do konca.

- Albo i nie.

- Owszem. To cos da albo nic nie da - zakpila Stasia. - A gdyby tak w duecie? - zadumala sie.

Wziela drugie skrzypce i usiadla naprzeciwko. Zagraly razem. Laptop ucichl. W tym samym momencie Zuzanna doszla do konca melodii. Katarzyna polapala sie w mig. Przewrócila strone. Teraz Stanislawa zaczela pierwsza, dziewczyna wyczekala do konca taktu i przylaczyla sie.

- Skombinuj jakies inne nuty - polecila alchemiczka, nie przerywajac gry.

- Vivaldi?

- Moze byc. Ja to znam, nie wiem, czy ona tez. Ale skoro tu leza, to chyba cwiczyla…

Trzeba cos, czego nie zna.

- Tu sa jedne jeszcze zafoliowane!

- To rewelacyjnie! Odpakuj i rozstaw jej przed nosem.

- Ona nadal chyba nie patrzy.

Melodia dobiegla konca. Reka Zuzanny uniosla smyczek, chciala grac cos swojego, ale Stanislawa znowu ja ubiegla. Dziewczyna drgnela i spojrzala w nuty, po czym gdy takt dobiegl konca, dolaczyla. Wzrok wodzil po linijkach, zrenice rozszerzyly sie. Katarzyna przewrócila strone.

Dograly wspólnie do konca. Kolejna melodia… Stanislawa nawiazala kontakt wzrokowy z dziewczyna i skinela glowa na znak, kiedy wchodza. Graly w duecie. Skonczyly po kilku minutach. Zuzanna opuscila skrzypce i nagle rozejrzala sie wokolo, jakby obudzona z glebokiego snu.

- Kim jestescie? - zapytala.

- Twoimi przyjaciólkami - mruknela alchemiczka. - Tak mi sie przynajmniej wydaje…

- Nie znam was…