Andrzej Pilipiuk - Zaginiona

Sprzedawca przestal walic glowa i lypnal na nia spod oka.

- Jedno nasionko - powiedziala twardo.

- Tylko jedno? - upewnil sie.

- Tak jak panski dziadek obiecal… Zapadla cisza.

- Nie! Tak nie moze byc. Wy wyhodujecie rosline i nie zetniecie. Wy bedziecie miec duzo nasion. Nie wolno. To szarpanie strun wszechswiata - tym razem mówil juz zupelnie spokojnie. - Ta roslina lamie ograniczenia wynikajace z praw natury. To smiertelnie niebezpieczne. Tu trzeba dzialac niezwykle ostroznie.

- Mamy tylko jedno pytanie…

- Ech, wy! - Spojrzal na wciaz lezacy przed nim papier. Widac bylo, ze bije sie z myslami. Wreszcie ulegl.

- Bóg mnie przez was pokarze… - powiedzial wreszcie. - Ale nasion nie dostaniecie. Mam dojrzaly szczaw. Do innej waznej sprawy to bylo szykowane, ale tamto moze jeszcze poczekac. Mus to mus.

Tylko ze musze wyznaczyc cene.

- Niby za co? - zirytowala sie Stanislawa. - Alchemicy nie placa alchemikom.

- No to wtopa, bo nie jestem alchemikiem. - Usmiechnal sie krzywo. - Oplata za trudy hodowli.

Wiecie, czym to trzeba podlewac?

- Twoje prawo - parsknela. - Ile?

- Normalnie od Zyda zazadalbym trzydziesci uncji zlota. Dla was oddam za jedna uncje.

Przez wzglad na dawne czasy. - Lypnal z niechecia na papier. - Po kosztach!

- Nadal troche drogo - skrzywila sie.

- Mówimy o naprawde niezwyklej roslinie. A w tej czesci swiata tylko ja ja uprawiam.

- Wiem… Nie mam zlota.

- Dla uczennicy mistrza Sedziwoja to nie powinien byc problem. - Usmiechnal sie jakby kpiaco.

Osadzila go jednym wladczym spojrzeniem.

- Potrzebuje tygielka, palnika gazowego i oczywiscie odpowiedniej ilosci olowiu.

- Z drugiej strony moze darujmy sobie lanie metali? Chyba wolalbym kilka krysztalków kamienia filozoficznego, czyli czerwonej tynktury. Tak tyci-tyci, tyle, ile pójdzie na zmarnowanie, zeby zrobic zloto.

- A po co? - nastroszyla sie.

- Zastosowania zasadniczo sa dwa. Mozna wrzucic do tygla z olowiem albo do szklanki z woda i pozyc troche dluzej niz inni.

- Co wie pan na temat kamienia?

- To, co wszyscy. Westchnela ciezko.

- To tak nie dziala. Zycie przedluza tylko ta tynktura, która samodzielnie sie uwarzy w procesie wielkiego dziela. Nawet wówczas prawdopodobienstwo natychmiastowej smierci po spozyciu roztworu wynosi piecdziesiat procent. To jak rosyjska ruletka, gdy w bebenku mamy zaladowane trzy kule.

Mozna umrzec zaraz albo przedluzyc zycie o okolo szescdziesiat lat. Potem kolejna porcja i kolejne ryzyko. Mozna tez nie lykac i pozwolic, zeby biologia zrobila swoje.

- To znaczy?

- Wtedy te szesc dekad wraca w ciagu kilku tygodni. Albo wraca… kilka razy po szesc dekad.

- Pani…

- Zazywalam kamien filozoficzny siedem razy. Wracajac do analogii z rewolwerem, jak do tej pory siedem razy iglica uderzyla w próznie. Prosze sobie policzyc prawdopodobienstwo, ze uda mi sie jeszcze raz…

- Hmmm… Smierc natychmiast…

- Sam pan powiedzial. Natura bardzo nie lubi, gdy ktos lamie jej odwieczne prawa. Taka jest cena.

Ryzyko dzis, a kiedys odplata… Sama statystyka eliminuje tych, którzy chca oszukac przeznaczenie.

I jeszcze jedno: trzeba znacznie wiekszych ilosci tynktury.

- To ja zapraszam na zaplecze.

Przeszli. Jak sie okazalo, bylo tu cos w rodzaju pracowni, w której sprzedawca dopieszczal zabytki przed wystawieniem ich w sklepiku. Na palniku gazowym stal czajnik z woda. Mezczyzna zdjal go.

Znalazl blaszany kubek, obcazki i kilka olowianych kulek szrapnelowych z pierwszej wojny swiatowej.

Stanislawa wrzucila je do kubka. Zdjela z szyi srebrny krzyzyk. Odkrecila jedno z ramion i wytrzasnela z wnetrza trzy malenkie czerwone krysztalki. Postawila kubek na gazie i wrzucila do srodka kule. Po niespelna kwadransie stopily sie. Dodala tynkture. Uzywajac kombinerek, wymieszala zawartosc.

Srebrzystoszara powierzchnia metalu pokryla sie jasnozlotymi cetkami, które po chwili rozlaly sie w zylki. Nie minely trzy minuty i cala zawartosc zaimprowizowanego tygielka stala sie jednolicie zlota.

Alchemiczka zdjela tygiel z gazu, schlodzila zawartosc pod kranem i wyjela krazek wielkosci duzej monety. Mezczyzna wydobyl z szuflady wage jubilerska. Polozyla odlany kruszec. Cyferki zatanczyly na wyswietlaczu.

- Lacznie trzydziesci piec gramów - powiedziala. - Wydaje mi sie, ze powinnam dostac reszte.

Kochajmy sie jak bracia, a liczmy jak Zy… - urwala skonfundowana niezrecznoscia swojej wypowiedzi.

- Reszte? - westchnal. - No wiadomo, nalezy sie, to sie nalezy. Tylko pilki nie mam.

Chyba ze w zlotówkach wylicze po kursie…

- To dawaj pan tasak, przerabiemy - zaproponowala.

Mezczyzna znikl i po chwili faktycznie wrócil z tasakiem i deska do krojenia. Stanislawa rzucila krazek na deske i uderzyla tasaczkiem tak szybkim i zdecydowanym ruchem, ze sprzedawca az podskoczyl.

- Sprawdzimy?

Umiescil wiekszy kawalek na wadze i cmoknal z zachwytem.

- Ma pani oko. Pól grama pomylki, ale na moja korzysc, to moze zaokraglimy?

- Yhym… - burknela.

Znów znikl i wrócil z doniczka. Roslina wygladala jak zwykly szczaw. Katarzyna nie dostrzegla na lisciach zadnych liter. Spojrzala z powatpiewaniem na kuzynke.

- Poprosze nozyk - polecila Stanislawa.

Mezczyzna podal jej dziwacznie wygladajace ostrze z brazu.

Pewnie do obrzezywania napletków, pomyslala Katarzyna, ale zaraz zawstydzila sie glupiej mysli.

Nóz byl znacznie za duzy do tak precyzyjnych prac…

- Obmyty siedem razy w biezacej wodzie. Choc skoro uzyje go kobieta, to i tak bez znaczenia. Musi pani wyglosic inwokacje i zadac pytanie… Jedno pytanie!

- Wiem.

- Od razu zaznacze, ze nie wiem, czy to zadziala. Wiekszosc naszych rytualów zarezerwowana byla dla mezczyzn!

Stanislawa wyglosila modlitwe po hebrajsku.

- Jak wyleczyc urok zeslany przez czarne skrzypce? - zapytala i sciela kepke szczawiu sierpowatym ostrzem.

Rozrzucila liscie na blacie. Przez chwile nic sie nie dzialo, potem pokryly je ciemniejsze plamy i plamki. Dziewczyny patrzyly, jak z wolna rozlewaja sie w kreski, jakby jakas sila rysowala na powierzchni ksztalty hebrajskich liter.

- Slabo znam hebrajski i jidysz, ale z tego, co widze, one nie tworza zadnego sensownego slowa… -

mruknela zawiedziona Stanislawa.

- Nigdy nie tworza. Trzeba je poukladac. Jak przy grze w scrabble - wyjasnil mezczyzna. -

Przekladaj, az pojawia sie slowa i zdania.

- Spróbuje…

Bez przekonania zaczela przesuwac liscie. Marszczyla brwi. Widac bylo, ze nic nie wychodzi.

- Dwie sefirioty…

- Nie ukladaj na sile. Otwórz umysl. Odrzuc oczekiwania - polecil. Znowu suwala liscmi. Znowu bez efektu.

- Mozliwych kombinacji z pewnoscia sa setki - mruknela Katarzyna. - W zyciu nie ulozymy z tego nic sensownego.

- Faktycznie, nie wychodzi… - westchnela Stanislawa.

- Pozwólcie mnie. - Mezczyzna odsunal ja gestem. - Moze nie wychodzi, bo jestes kobieta. Pismo to meska rzecz! A moze dlatego, ze to nasza wrózba, nie dla gojów, nawet takich, którzy sa przyjaciólmi!

Zlozyl liscie jak talie kart, przelozyl kilka razy i rozrzucil na blacie niczym pasjans.

Widac bylo, ze ma spora wprawe.

- Dusza odepchnieta nie znajduje drogi - odczytal na glos. - Wróci przez skrzypce z pomoca trzeciej reki.

- Trzecia reka? Jak niby mamy jej uzyc? - zdziwila sie Katarzyna. - I co to ma do rzeczy?

Liscie na jej oczach zaczely zólknac i wiednac.

- A to juz bylo drugie pytanie i trzecie nawet. - Sklepikarz rozlozyl rece. - Zaspokoilas ciekawosc? - zwrócil sie do Stanislawy.

- Troche drogo to wyszlo - mruknela alchemiczka. - Ale cóz… Nie, nie zaspokoilam.

Jednak to ciekawy i chyba dobry trop.

- Jestesmy zatem kwita?

Ujela kartke z wypisanymi znakami i bez slowa przedarla ja na pól.