Andrzej Pilipiuk - Sowie Zwierciadło

– Nie dam rady stworzyć tak zaawansowanego sprzętu elektronicznego. Nie mam też drukarki, choć chyba dałbym radę wypalić mapę, o którą prosisz, w drzwiach szafy, bo posiadam w jednej z łap wbudowany ploter laserowy. Tylko co potem? Weźmiesz drzwi pod pachę i pojedziesz z nimi do USA? – drwił kot.

– Mogę to przerysować – odgryzł się chłopak.

– Darujemy sobie popisy frezowania. Zamiast tego powierzę ci tajemnicę. Sekret, którego nie pozna nikt poza tobą. Największą tajemnicę naszych wspólnych dziejów. To pomoże ci zrozumieć, co właściwie zrobiłeś. Do czego poza zabiciem Skrata byłeś mi potrzebny. Słyszałeś o DNA mitochondrialnym? O teorii Ewy?

– Tak. Kobiety mają je identyczne, z czego wywodzi się teorię o istnieniu wspólnej pramatki, od której pochodzą wszyscy ludzie na świecie. Przypuszcza się, że żyła około osiemdziesięciu tysięcy lat temu w Afryce.

– Coś zapamiętałeś z tego kółka biologicznego – pochwalił kot. – A znasz tę drugą teorię, którą sformułował Bryan Sykes?

– Tę o tak zwanych siedmiu córkach Ewy? Że wszystkie kobiety żyjące w Europie wywodzą się od zaledwie siedmiu kobiet żyjących na tym terenie w paleolicie. A wszystkie narody, plemiona, społeczności świata od zaledwie trzydziestu trzech... Tak. Słyszałem o tym.

– U nas jest bardzo podobnie. My wszyscy, mam na myśli moją rasę, wywodzimy się od jednej samicy. W dodatku jesteśmy waszymi potomkami. Także dlatego religia jest wspólna. A mówiąc konkretnie, pochodzimy od Heli. To nasza pramatka.

Staszek z wrażenia usiadł na łóżku.

– Że niby co?! Jak to?!

Czuł, że zwierzę mówi prawdę, ale nie mieściło mu się to w głowie.

– W niej zderzyły się dwie bardzo stare i bardzo mocne linie genetyczne, tworząc nowy charakterystyczny haplotyp. Nową linię żeńską. Stała się dla Europy ósmą córką Ewy.

– No bez jaj! – Chory wytrzeszczył oczy. – Nie obraź się, ale ty jesteś kotem! Jak niby możesz być jej potomkiem?! Ta mutacja była taka, że zamiast dzieci kocięta urodziła?!

– Przecież nie ona. – Kot uśmiechnął się. – Jej potomkini, która urodziła się kilka pokoleń później, dostarczyła materiał genetyczny do eksperymentów, w wyniku których powstali moi przodkowie. Przyjąłem to ciało i wspomogłem się częściową cyborgizacją. Tak czynimy, żeby łatwiej badać różne przeszłości. Na bezpańskiego kota nikt nie zwraca uwagi. Ale masz rację, niewiele różnię się od takiego zwierzęcia, zagrało tu trochę zmian ewolucyjnych i trochę nieewolucyjnych.

– Tam, u siebie, w twojej epoce, też przypominasz kota?

– Tak z grubsza. – Najwyraźniej nie chciał wdawać się w szczegóły.

– Ina była mechanizmem... Jej inteligencja została wgrana na scalak.

– Też częściowo jestem maszyną, ale wiem, do czego zmierzasz. Koty mają małe głowy i co za tym idzie, niewielki mózg. Zastanawiasz się nad problemem inteligencji.

– Tak.

– Kwestia gęstości upakowania zwojów. Zamiast fałd wypustki. Gęsto, mózg jak ukwiał...

– Ale Helena jest człowiekiem. Nie może być twoim przodkiem!

– Może. I jest. W nieodległej przyszłości dojdzie do straszliwej klęski moralnej na polu bioetyki. W waszych laboratoriach powstaną hybrydy ludzko-zwierzęce. Z początku kalekie, potem coraz doskonalsze. Ludzkość potem wyginie. Pozostaną jednak na ziemi gatunki sztucznie powołanych do istnienia istot rozumnych, okaleczone lub udoskonalone, wytopione w alchemicznych tyglach prometejskim ogniem aroganckiej ludzkiej nauki.

– Nasza planeta... Skrat ją zniszczył, ale dzięki wam, no, ewentualnie z moją małą pomocą, lecz ta zagłada została cofnięta. Zatem nie możesz przybywać z naszej rzeczywistości, z mojej przyszłości, bo tu potomkowie Heli nie przeżyli. Jesteś ze świata równoległego? Ona żyje też w innych?

– Owszem. Zbadaliśmy dziesiątki rzeczywistości równoległych. Teraz, w połowie dziewiętnastego wieku, Hela istnieje w postaci siedmiu kopii. To znaczy o tylu wiemy.

Wyświetlił w powietrzu hologramy siedmiu dziewczęcych główek, każda wielkości dorodnej pomarańczy. Kopie nie były identyczne. Dziewczyny wyglądały raczej jak siostry. Różniły się minimalnie rysami twarzy, trochę układem brwi, fryzurami, jedna nawet była blondynką. Staszek patrzył zafascynowany. Twarz ostatniej otaczała burza kręconych brązowych loków. Najładniejsza wydawała mu się ta w eleganckim kapelusiku ze wstążką. Kot poruszył łapką i obraz zgasł.

– Ale zależało ci, żebym ją uratował. Zatem chronisz ją tutaj, bo...? – zaczął chłopak.

– Rytuał, obyczaj, tradycja takich jak ja wędrowców... Tak postępujemy, ilekroć gdziekolwiek spotkamy ją albo jej nielicznych potomków. Być może, te siedem światów, w których żyła, to te siedem, które pozostaną przy końcu dziejów.

– Czy w jakimkolwiek świecie...

– Nie. Spotkaliście się tylko w tym strumieniu rzeczywistości. Nigdy i nigdzie nie pozostaliście razem. Prawdopodobieństwo waszego spotkania jest niemal równe zeru. Nie mogę cię umieścić też w świecie równoległym.

– Ile jest tych światów równoległych?

– Dużo. Znacznie więcej, niż jesteśmy w stanie ogarnąć. Dokładnie zbadaliśmy kilkadziesiąt. Wiele jest już bezludnych. Prostowanie ścieżek nie jest łatwe. Ale na końcu czasów przed apokalipsą zostanie tylko siedem. Liczba kopii Heli zdaje się to potwierdzać. Nie mamy dowodów weryfikujących prawdziwość naszej religii, ale wierzymy, że czasami otrzymujemy znaki. Tak samo jak wy.

– Hela i Fryderyk...

– Nie wiem, czy w tym świecie bez twojej pomocy przeżyliby oboje – powiedział kot. – Ale w przyszłości tego strumienia nie ma istot podobnych do mnie. Mogła się uratować. Zabiła obu oprawców. Potem wyrwała bagnet i uwolniła się. Miała dwa rewolwery. Do pokonania strome stopnie. I tych kilku buszujących na dole. Na odgłos strzałów mogli wejść na schody, ciasna przestrzeń, miała ich jak na widelcu, tylko pociągać za spust. Krzysztof przybył na tyle szybko, że mógł jej pomóc wybić pozostałych maruderów. Silny organizm mógł pokonać tak ciężką ranę. Fryderyk mógł zostać zesłany na Sybir. Mogła tam z nim pojechać. Mógł też samodzielnie uciec z konwoju i spotkaliby się za kilka lat, na przykład we Lwowie czy w Paryżu. Mógł nawet zostać zwolniony lub wykupiony za pieniądze generała Kruka. A jeśli się nie udało, mogła popełnić mezalians i poślubić Krzysztofa. Nie wiem. Nie sprawdzałem.

– Hmmm... To chyba wiem już wszystko – westchnął Staszek. – Ta wiedza była moją nagrodą. Obiektywnie patrząc, to faktycznie fascynujące, choć zarazem rodzi kolejne pytania... Zaraz, miałem dostać dwie nagrody?

Kot uśmiechnął się.

– Owszem. Skok do przyszłości jest, jak już mówiłem, niemożliwy. No, może źle się wyraziłem. Jest możliwy, ale ryzyko totalnej dewastacji planety wydaje się zbyt poważne. Jednak popełniłem więcej błędów, niż sądziłem. Nie doceniłem cię. Jesteś zbyt bystry, zbyt rzutki, no i zawsze byłeś ciekawski, więc wiesz po prostu za dużo. Zanalizowałem trzysta możliwych wariantów zdarzeń. Ryzyko przekracza dziewięćdziesiąt pięć procent. Jeśli tu pozostaniesz, nawet ze swoją dość szczątkową wiedzą nadmiernie namieszasz w historii i tym samym utrudnisz naszą robotę. Prostowanie ścieżek Pana i bez tego czasem bywa wręcz ponad nasze siły. Pora zatem na drugą nagrodę.

Staszek poczuł znajome dotknięcie chłodu na karku. Ostatnim razem czuł coś takiego, gdy w chaszczach za Biblioteką Narodową zabił go Skrat. Próbował szarpnąć głową, ale już nie panował nad swoim ciałem. Poczuł ohydne lodowate zimno rozlewające mu się wzdłuż rdzenia kręgowego. Obraz przed oczyma rozjechał się. Kot nadal siedział nieruchomo, a potem uniósł łapę i pomachał mu jakby na pożegnanie.