Andrzej Pilipiuk - Sowie Zwierciadło

– Pochwę ktoś ci nową skórą wieczorem obszyje i okucia jakieś stare damy, przez co innego wyglądu nabierze – powiedział Telemon do Staszka. – Teraz trzeba broń sprawdzić...

Krzysztof przyniósł z dworu starą ormiankę. Sługa ujął rękojeść pomarszczoną dłonią.

– Stawaj, waść – zakpił.

Mimo wieku ciął szybko i zręcznie. Choć Staszek wiedział, że to tylko trening, musiał wkładać naprawdę mnóstwo wysiłku, by parować grad ciosów. Po kilku minutach stary zasapał się i przekazał szablę Krzysztofowi.

– Twoja kolej, pokaż, czego cię dziedzic nauczył!

Łebek, choć młody, wywijał bronią przerażająco szybko. Okazał się jeszcze trudniejszym przeciwnikiem niż staruszek.

– Wyjdziecie na ludzi – ocenił stary sługa, gdy na jego znak skończyli pokaz.

– Krzyśka to stary dziedzic Korzecki uczył szablą robić – mruknął kowal. – A ten to był mistrzem nad mistrze. Pod Mohortem służył. I aż po Lublin nie było pewnie takiego, co by mu dorównał. Może tylko pan August z Chełma. Ale i nasz młody gość wywija orężem, jakby był do tego stworzony... Jeno czasy już nie te. Dziś w boju od sztuki szermierczej bardziej liczy się dalekosiężny karabin.

– Ano niestety – westchnął stary. – Ja wierzę jednak, że to nie koniec. Że jeszcze nie raz to właśnie szable i szarża konna przechylą szalę zwycięstwa na naszą korzyść. Jeszcze nie powiedzieliśmy ostatniego słowa.

Staszek pomyślał o czasach, które dopiero miały nadejść. O polach bitew wojny z bolszewikami, gdzie odrodzić się miała legenda polskiej szabli i polskiej kawalerii.

Hipopotam przyjął nas w gabinecie. Pomieszczenie było wąskie i długie. Jedną ścianę zajmował przeszklony regał zastawiony książkami oprawionymi w skórę. Pośrodku pokoju umieszczono biurko z monitorem. Za biurkiem postawiono fotel, akurat na tyle szeroki, by szef mógł wygodnie usadowić zad.

– Nie musimy podejmować żadnych nielegalnych działań, i tak mamy cię jak na widelcu – powiedział na wstępie. – Staszek zniknął. A w twoim kompie jest cała historia wyszukiwania. Zrobiliśmy sobie kopię, historię odwiedzanych stron ma też oczywiście operator. Ustalałeś, jak się nazywa mój syn, do której szkoły chodzi, grzebałeś po forach i społecznościach, skopiowałeś sobie fafnaście zdjęć, na których jest. To żelazny i niepodważalny dowód, że brałeś udział w jego porwaniu. Może nie wystarczy, żeby cię skazać, ale sam rozumiesz: zniknięcie nieletniego, w dodatku dziecka poważnego przedsiębiorcy, to nie w kij dmuchał. Żaden sąd nie zlekceważy takiej sprawy. Czeka cię na dzień dobry na przykład rok aresztu tymczasowego... Nie siedziałeś nigdy w więzieniu. Po prostu nie wiesz, jak tam jest. To naprawdę paskudne miejsce.

– Siedziałem w szesnastowiecznym areszcie śledczym pod ratuszem w Gdańsku i mogę pana zapewnić, że każdy dzisiejszy recydywista wymiękłby na widok tamtego lochu. Nie wspomnę o obecności sympatycznych narzędzi wówczas używanych. Moje palce u nóg nadal nie odzyskały czucia, że o wyglądzie nie wspomnę.

– Rok pierdla – powtórzył. – Oczywiście mógłbyś też opowiedzieć sędziemu prawdę. O ślimakach z innej galaktyki, gadających łasicach, kotach, podróżach w czasie i tak dalej. W badania wariograficzne czy szukanie implantów nikt się nie będzie bawił. Czeka cię zamknięty zakład psychiatryczny.

– Pan jednak wierzy w moją opowieść?

– Moi ludzie to fachowcy. Ich opinii mogę zaufać. Całą noc sprawdzali, co tylko się dało z twoich opowieści. Przyznam, brzmi to idiotycznie, ale dopuszczam hipotezę roboczą, że mówiłeś prawdę. Nie od dziś prowadzę interesy w tym dzikim kraju. Jestem szefem, bo zdołałem przetrwać najgorsze lata. Zdarzało się, że kontrahenci próbowali robić mnie w konia, ale w zasadzie każdemu byliśmy w stanie wyperswadować głupie pomysły. A przypadki nieuleczalne, no cóż, były i takie... – Wskazał kciukiem podłogę.

Wiedziałem, że nie żartuje. I mogłem się tylko domyślać, jak Hipopotam budował swoje imperium.

– Czego zatem pan oczekuje? Wczoraj sformułował pan...

– Dwu rzeczy – przerwał mi. – Chcę wiedzieć, co się stało z moim synem, to raz. A po drugie chcę, żeby w miarę możliwości wrócił do domu.

– OK. Pokazał mi pan bat, to teraz pewnie będzie marchewka? – zapytałem.

Rozłożył bezradnie ręce.

– Przykro mi, to nie jest film, tylko realne życie. Nie ma marchewki.

– Żadnej? – Naprawdę mnie zaskoczył.

– Po prostu zrobisz, o co szef prosi – Szczurogęby zaakcentował to „prosi”.

– Ale to, o co prosi, jest wedle mojej wiedzy niemożliwe.

– Zatem rozszerz zasób wiedzy.

– Przekażesz moim ludziom wszystkie informacje o tym kocie i innej menażerii, z którą miałeś styczność – odezwał się Hipopotam. – Podejmiemy próbę namierzenia i odłowienia takiego zwierzaka. A jeśli nie bywają w naszej epoce – skrzywił się – będziemy kombinowali inaczej.

– Naprawdę nie mam pojęcia, jak namierzyć kota – powiedziałem bezradnie.

– Adamie? – Popatrzył na mojego towarzysza.

– Przygotowaliśmy nocą dwadzieścia osiem artykułów dla kolorowych czasopism i portali miłośników zwierząt, ukażą się na przestrzeni najbliższego miesiąca. Wszystkie dotyczą przypadków rozmów z kotami. W odpowiedzi na teksty ukaże się czterdzieści osiem listów od czytelników przytaczających różne opowieści ze swego życia, rodzinne i zasłyszane. To sprowokuje zapewne ludzi, którzy przeżyli coś podobnego. Nadchodzące odpowiedzi zanalizujemy, choć bardziej liczę, że sprowokujemy tych „obserwatorów” i podejmą działania przeciw nam lub spróbują nas uciszyć.

Słuchałem oniemiały. Wczoraj zdobyli informacje. Wymyślili, jak je wykorzystać. W kilkanaście godzin opracowali strategię działania, przygotowali materiały...

– Co ty na to? – potentat zwrócił się do mnie.

– Bardzo sprytne. Myślę, że jest spora szansa, że koty zauważą wasze posunięcia. – Pokręciłem głową ze zdumieniem. – Kłopot w tym... Miałem do czynienia z mechaniczną łasicą. Biegała po wodzie. Była w stanie przepalić kamienny mur. Przetrwała zamrożenie. Umiała zabić wiązką lasera albo mikrofali. Przypuszczam, że kot posiada analogiczne zdolności... Albo jeszcze większe. Wystrzelił Staszka w przyszłość, nie dysponując żadną widoczną aparaturą poza tą, którą miał wbudowaną w ciało... Nie wygracie starcia z nim. Chyba.

– Młody człowieku – westchnął Hipopotam – nie jestem idiotą. Nie kopię się z koniem. Problemy, których nie mogę pokonać atakiem frontalnym, obchodzę bokiem. Jeśli kot się pojawi, zamierzam negocjować.

– Negocjować z istotą przybywającą z odległej przyszłości? I co mu pan zaproponuje? – parsknąłem.

Dźwignął się ciężko i podszedł do regału.

– Czy wiesz, co to są inkunabuły? – zagadnął.

– Starodruki sprzed roku tysiąc pięćsetnego...

Otworzył oszklone drzwiczki.

– Mam ich tu niemal sześćset – powiedział. – W tym jedna trzecia to unikaty. Zbieram je od piętnastu lat, kiedyś to była rewelacyjna lokata kapitału. Obecnie ich ceny znacznie wzrosły, ale nadal od czasu do czasu coś dokupuję.

– Myśli pan, że kota zainteresuje ta kolekcja?

– Ty mi to powiedz. Jeśli nie, musimy szybko wymyślić coś innego.

– Nie wiem – westchnąłem. – Rozmawiałem z nim bardzo krótko. Wspomniał, że przybywają, żeby badać, żeby ingerować. Wspomniał coś o setkach tysięcy lat i że nasze wojny to dla niego jak pojedynek hord neandertalczyków. Nie wiem, czy te woluminy zrobią na nim wrażenie, czy nie potraktuje ich tak, jak my byśmy potraktowali krzemienną siekierkę.