Валянцін Грыцкевіч - Гісторыя і міфы

Нездарма Ленін, згодна з падвойнаю камуністычнай мараллю (хутчэй амаральнасцю), дакляраваўшы права нацый на самаазначэнне паняволеных царскаю Расеяй народаў, і не збіраўся даваць ім магчымасць самаакрэсліцца, намагаўся зберагчы ў новай імперыі межы старой. З Прыбалтыкай, Фінляндыяй, Польшчай гэта яму не ўдалося. Але з Беларуссю, Украінай, Закаўказзем — удалося. Фатальны збег акалічнасцяў, страх Заходняй Эўропы перад бальшавізмам (дарэчы, цалкам апраўданы) спрычыніўся да таго, што Антанта дзеля свайго спакою кінула яму костку — ахвяравала Беларуссю і некаторымі іншымі краямі. І тыя трапілі ва ўчэпістыя абдымкі новага імперыялістычнага збудавання. А яно, працягваючы шматгадовую традыцыю свайго папярэдніка, помсціла Беларусі за тое, што тая спрабавала захавацца як Беларусь.

Дачыненні Расеі і Беларусі ў асноўным складваліся так, як яны заўсёды складваюцца між метраполіяй і калоніяй, праўда, з дадаткам намагання «праглынуць», прыўлашчыць сабе не толькі зямлю і людзей на ёй, але і іх гісторыю.

Болей за семдзесят гадоў расейска-бальшавіцкі імперскі монстр, раздзьмуты ад вялізных прастораў і шматлікіх народаў з рознымі верамі, культурамі, звычаямі, традыцыямі, цяжка йшоў праз ХХ стагоддзе, наводзячы на свет жах — крок уперад, два, пяць, дзесяць крокаў назад ажно да сярэднявечча ў дэспатызме, тыраніі, жорсткасці (хто не верыць, хай прачытае пра раскапаныя рэшткі ахвяраў НКВД). А мы спявалі: «Наш паровоз, вперед лети, в неведомую даль, другого нет у нас пути…» Жартаўнікі дадавалі да гэтага радок:

— И это очень жаль.

Каб хутчэй паравоз ляцеў да камуны, правадыры імперыі кідалі ў топку паравоза тысячы і мільёны людскіх ахвяраў. Куды ж заляцеў той паравоз? У багну безгаспадарчасці, эканамічнага і палітычнага крызісу, у зону экалагічнай бяды, духоўнага спусташэння.

У духоўным спусташэнні Беларусі вялікую ролю адыграла пазбаўленне беларускай нацыянальнай гісторыі самастойнасці, падпарадкаванне яе расейскацэнтрычнай мадэлі гісторыі.

У асвятленні беларускай гісторыі за апошнія сто трыццаць гадоў ад часоў задушэння апошняга паўстання супраць імперскага прыгнёту паназапашвалася шмат расейскацэнтрычных міфаў і легендаў. Памеры кнігі не дазваляюць спыніць увагу на ўсіх гэтых міфах. Частку іх я разабраў у сваім артыкуле 1982 года «Каб ведалі факты». З прычыны ўмяшання пэўнага аддзела ЦК КПБ ён пабачыў свет са спазненнем на пяць гадоў і быў надрукаваны ў газеце «Літаратура і мастацтва» толькі 14 жніўня 1987 года, а ў поўным выглядзе змешчаны ў зборніку «З гісторыяй на «Вы» (вып. 1) у 1991 годзе пад іншым назовам («Пад знакам дня ўчарашняга»).

Але, перад тым як ахарактарызаваць асноўныя міфы, што нават дасюль укараняюць у галовы беларусаў, трэба высветліць, што такое міф.

Гэтаму і прысвечаны наступны раздзел.

Міф і гісторыя… Звычайна спалучэнне гэтых паняццяў выклікае асацыяцыі з міфамі ў антычным свеце ці з міфамі пра псеўдаманархаў або, наадварот, пра старца Фёдара Кузьміча з расейскай гісторыі. Але, абмежаваўшы сувязь гісторыі з міфамі гэтымі прыкладамі, мы замыкаемся ў тое кола поглядаў на мінулае, якое нам паслужліва падсоўваюць традыцыйныя гістарычная навука і адукацыя.

Аднак апрача гэтых дзвюх сфераў гістарычных поглядаў існуюць яшчэ іншыя, напрыклад гістарычная сведамасць (або наяўныя ў чалавечай свядомасці гістарычныя веды, што прасякнутыя каштоўнаснымі элементамі, якія прадвызначаны актуальнай сітуацыяй і акрэсленым бачаннем будучыні), гістарычная ідэалогія (або гістарычна-палітычная дактрыны, гістарычны змест палітычнай ідэалогіі), гістарычная традыцыя (або частка гістарычнай спадчыны, акрэсленай сацыяльнай групы — этнасу, класа, лакальнай групы, сям'і ды інш. — ацэньвае ацэнцы і выражае прынятую дадзенай групай сістэму каштоўнасцяў), гістарычныя міфы, гістарычны менталітэт (сукупнасць спосабаў і зместу мыслення і ўспрыняцця, характэрная для пэўнага калектыву ў пэўным часе, якая праяўляецца ў дзеяннях).

Усе памянёныя сферы, улучаючы гістарычную адукацыю і гістарычную навуку (вывучэннем апошняй абмяжоўвалі сябе савецкія гісторыкі), складаюць нешта больш агульнае — гістарычную культуру. Гістарычнай культурай можна было б назваць комплекс каштоўнасцяў, які замацаваўся ў пэўнай групе грамадства ў пэўны перыяд, а таксама твораў, звязаных з пазнаннем і перажываннем мінулага з дапамогаю атрыманых гэтай групай ведаў пра мінулае.