Сяргей Грахоўскі - Дзве аповесці

З шэрых сталёвых вагонаў вылазяць трое легіянераў з белымі нашыўкамі на каўнярах. Наставіўшы карабіны, яны асцярожна ідуць к мосту.

— Эх, лупянуць бы па ix, каб пэтлахі паляцелі,— шэпча Якаў Гошка, сціскаючы вінтоўку.

— Не чхні! — злосна шыпіць Салавей.

Легіянеры ідуць асцярожна, відаць, адчуваюць, што нехта сочыць за імі, што на тым баку не так пуста, як здаецца. Яны нагінаюцца, аглядаюць мост, бо, напэўна, не вераць качагару. Ніхто з ix не адважваецца спаўзці на лёд. Яны боязка азіраюцца i, не апускаючы зброі, задам ідуць к цягніку, хапаюцца за парэнчы i ўжо з вагона махаюць машыністу ў той бок, адкуль прыехалі.

Запыхкаў, залапатаў паравоз, уздрыгнулі, заскрыгаталі жалезныя скрыні вагонаў i падаліся назад. З шчылін i люкаў бліснула полымя, праз нейкую долю хвіліны пракаціўся гулкі залп, затахкацеў кулямёт, ссякаючы дубцы ракітніку i асыпаючы іней з голых алешын.

Хлопцам хацелася адказаць дружным стрэлам. Камандзіры ледзьве стрымлівалі ix.

Цягнік нехаця, павольна пасунуўся назад. Салавей загадаў атраду адпаўзці ў лагчыну i ўсім устаць. Хлопцы атрасалі снег, ляпалі адзін аднаго рукавіцамі, тупалі. i скакалі на месцы.

— Ну ж i свярбела стрэльнуць,— прызнаўся Амяльян.

— Я ix, гадаў, на мушцы трымаў, пакуль у вагон не пахаваліся, так i карцела хоць аднаго ўлажыць,— клацнуў затворам Якаў Гошка.

— А што з таго? Ну забіў бы аднаго, другога, а колькі ix там было, ведаеш? У ix жа кулямёты, гарматы, патронаў цэлыя скрынкі. А ты з дубальтоўкамі ды карабінамі хацеў на браніраваны цягнік ісці. Палузалі б нас, як Пракопіха квасолю,— тлумачыў Салавей.— А так i сена цэла, i козы сыты. Дзе мала сілы, розумам бяры.

— Цікава, што яшчэ прыдумае генерал? — запытаў Ляўкоў.

— Так не пакіне, нешта прыдумае,— адказаў Салавей,— а тут i без яго клопатаў па самыя вушы.

Партызаны, радыя, што так усё абышлося, разыходзіліся i раз'язджаліся, хто на пасты ў Ратміравічы i ў Оземлю, а хто па сваіх вёсках i хутарах. Некаторыя шкадавалі, што нават i пастраляць не прыйшлося. Салавей даволі змрочна гаварыў ім:

— Усё толькі пачынаецца. Яшчэ агоркне страляніна. Біцца будзем да апошняга, a ніякай погані i блізка не пусцім.

Члены рэўкома зайшлі да Пракопа Малаковіча. У печы было ўжо выпалена, у хаце падмецена i прыбрана. Пракопіха паставіла на стол ладны чыгунок бульбы i гліняную місу кіслага малака.

— Ешце, мужчынкі, намерзліся ж i нагаладаліся.

Мужчыны селі, пачалі браць зверху гарэлікі, аскрабаць ix i ca смакам есці. Першы загаварыў Салавей:

— Сілы ў нас невялікія, патронаў i вінтовак яшчэ меней, а генерал прэ i прэ. Чым будзем адбівацца, таварышы? Як будзем бараніць Савецкую ўладу?

— Я думаю паслаць нашых людзей у Мінск да таварыша Мяснікова. Няхай дадуць трохі зброі, патронаў, а можа, i на кулямёт разжывёмся,— прапанаваў Малаковіч.

— Хоць бы невялічкую гарматку далі, мы б ім тады паказалі, як трэба ваяваць,— усхапіўся Драпеза.

— От i збірайся ў дарогу, Анупрэй. Падбяры сабе хлопцаў, напішам паперу, возьмеце пару добрых коней, пад'едзеце, дакуль можна, а там прабірайцеся, дзе бокам, а дзе скокам. Не маленькія, галовы на плячах ёсць. Кудою лепш праехаць, падумаем разам. Члены рэўкома згодны? — епытаў Салавей.

— А чаму ж не? — даядаючы бульбу, адказалі мужчыны.

...Доўга дабіраўся Анупрэй Драпеза са сваімі хлопцамі да Мінска: пад'язджалі на платформах, залазілі ў салдацкія цяплушкі, мерзлі на паўстанках. Ніхто толкам не ведаў, куды i адкуль ідуць цягнікі. А яны ўсё ж час ад часу хадзілі.

Каля паўдня прыехалі рудабельцы ў Мінск. Вузкія вуліцы замецены снегам. На вакзале поўна салдат, жанчын, дзяцей, старых. Усе латоцца, крычачь, некуды бягуць, штурхаюцча. Плача маладая жанчына ў пачёртым паліто i старэнькім капялюшыку, на яе ніхто не зважае. На лаўках i пад лаўкамі спячь змардаваныя людзі, храпучь i чяжка дыхаючь адкрытымі ратамі. Наўкол смецче i бруд.

Анупрэй, Якаў Гошка, Нічыпар Званковіч i яшчэ трое карпілаўскіх хлопчаў, апранутыя ў кажушкі i світкі, хто ў валенках, а хто i ў лапчях, падаліся па Падгорнай вулічы шукаць Ваенна-рэвалюцыйны камітэт. Шыльдаў ніякіх не было, прыходзілася пытацца.

Нарэшце ўвайшлі ў вялікі зеленаваты дом. I тут, як на вакзале, поўна людзей, гамана i тытунёвы дым, па лесвічы ўніз i ўверх з паперкамі, з паўрозкамі тэлеграфных стужак снуючь вайсковыя i чывільныя, за прычыненымі дзвярамі ляскаюць машынкі, нехта крычьщь у тэлефон.

Анупрэй падышоў да салдачіка з чырвонай павязкай на рукаве і пачаў дапытвачча, дзе знайсчі Мяснікова. Той здзіўлена i неяк падазрона паглядзеў на вяскоўчаў i пачікавіўся, хто яны такія i што ім трэба ад Галоўнакамандуючага Заходнім фронтам.