Леанід Дранько-Майсюк: Паэтаграфічны раман

30 студзеня 2001
(«Літаратура і мастацтва»
16 лістапада 2001, №46)

Не спяваць, а дакранацца
Голасам да нематы, —
Вось адзінае мастацтва,
На якое здатны ты.

I ў душы, нібыта ў полі,
Відната як пекната,
I становіцца паволі
Роднай мовай немата.

Так і быць яно павінна,
Тут — ніякае бяды,
Цвет люляюць на галінах
Моўчкі майскія сады;

Моўчкі сонца палымнее
На маўклівы крыж дарог...
Беларусь маўчаць умее
Гэтаксама ж, як і Бог.

27 лютага 2001
(«Літаратура і мастацтва»
16 лістапада 2001, №46)

Вярнуўшыся, не заставайся...
I гэта зразумець ільга,
Калі атручаная вальсам
Канае венскае туга.

«Вярнуўшыся, — кажу табе я,—
Знікай у той жа міг ізноў,
Бо здрадай жывіцца надзея
Чужых і нават гэтых слоў...»

Вяртацца трэба не сабою
Цяперашнім, а маладым,
Што вершаванаю журбою
Умеў пускаць у вочы дым...

Далей, далей — ад успамінаў,
Бліжэй, бліжэй да навіны,
Што мары ўсе твае і спы
Адна ўпрыгожвае лсанчына.

27 лютага 2001
(«Літаратура і мастацтва»
16 лістапада 2001, № 46)

Сябе даслухаць немагчыма,
Як і застацца без сябе...
Ідзі халоднаю лагчынай,
Лёд ахвяруючы ступе.

Зіма наперадзе. Прастора
Згалелых вішняў і сініц.
Узыдзе сонца, нібы гора, —
Ды перад ім не падай ніц.

Ёсць, ёсць... Калі не ўсё адхланне,
То цень яго, сінічны цень,
Стральцоўскае замілаванне:
Цень-цень, сініца! Добры дзень!..

Ёсць, ёсць.. Адзіная прысутнасць
Тваёй спадарыні, тваёй;
I хараство яе, і мудрасць,
Якімі творыцца спакой.

28 лютага 2001
(«Літаратура і мастацтва»
16 лістапада 2001, №46)

Простае доўжыцца проста,
Дзейснае доўжыцца дзейсна...
Там, дзе квітнела сяброўства,
Там расквітнела зладзейства.

Цвет у зладзейства чырвоны,
Быццам у дзікай шыпшыны;
Пах у зладзейства кухонны —
З духам магільнае гліны.

Але з найбольшых прыкметаў —
Тая, што дзеля мастацтва
Сумам вялікіх паэтаў
Любіць яно забаўляцца.

З гэтага што вынікае?
Пэўна, нічога благога...
«Злодзей-паэт» вас кахае,
Вы — не кахайце такога.

14 сакавіка 2001
(«Літаратура і мастацтва»
16 лістапада 2001, № 46)

Калі надумаеш, захочаш...
Не лезь адразу ж у пятлю, —
Зірні сабе самому ў вочы;
Скажы сабе: «Цябе люблю...»

Калі такое не паможа,
То на падлозе паляжы,
I холад вытаптаных дошак
Палёгку дасць тваёй душы.

Калі не дасць — не ярся вельмі,
Цыбулю з бульбаю паеш,
Пасля відзёлкай на патэльні
Вясёленькі надрапай верш:

«Хочаш, браце, мякка спаць
I смактаць каньяку,
Дык умей тады лізаць
У начальства сраку...»

I хоць пакінуты задусе,
I хоць бядоты цераз край, —
Ні там, ні тут, на Беларусі,
Сабе вяроўку не сукай.

8 красавіка 2001
(«Літаратура і мастацтва»
16 лістапада 2001, № 46)

Здаецца, нічога не будзе
З таго, што ў пясок адплыло, —
Хіба што душа ў перапудзе
Хоць нейкае знойдзе святло.

Яна пасмялее на момант
I тут жа — у родненькі страх
Абрынецца з радасным громам
I крыкам: «Я — дома! Я — дома!
Я зноў у халопскіх кустах!»

28 чэрвепя 2001
(«Літаратура і мастацтва»
16 лістапада 2001, №46)

А для цябе і ў творчым раі
I ў пекле (сцішна і нязменна!)
Не пашкадуе, не схавае
Сваёй атруты гіпакрэна.

З дзявочых вуснаў — дзіўны верад —
Плыве ў душу кармінны яд...
Вачыма ты глядзеў наперад,
Але душой заўжды назад.

Няма злачынства. Пакаранне
Заўсёды ёсць, як і было.
Стараннай старасці змярканне
Звіло ядвабнае сіло.

На недачытанай старонцы
Пустога вусцішу яснота,
I, нібы жнейка тая ў сонцы,
З тупым сярпом ідзе пустбта.

30 кастрычніка 2001
(«Літаратура і мастацтва»
16 лістапада 2001, №46)