Леанід Дранько-Майсюк: Паэтаграфічны раман

Маўчанне — адзенне душы.
Ты ведаў пра гэта, мой дружа,
Аднак жа не здолеў, не здужаў
Стаяць пры маўклівым крыжы
I, нібы засохлую ружу,
Ты скінуў маўчанне з душы.

Што будзе далей, пакажы —
Якое цябе частаванне
Чакае ў халодным тумане
На мілай калгаснай мяжы:
I хлеб, і віно, і адхланне?!
Ці камень у крэўскай дзяжы?

Што ведаеш... Не, не кажы.
Я сам усё ведаю гэта —
Дзіцячая доля паэта,
Як стог, патанае ў імжы,
А часам усім белым светам
Заззяе на фінскім нажы.

15 жніўня 2000
(«Літаратура і мастацтва»
27 ліпеня 2001, № 30)

Пакінь пакінутае назаўсёды
I заставайся з тым, чаго няма,
I пад страхой балотнае гасподы
Душу цвялі жанчынамі дзвюма.
У першай — той, з якою гора — гора,
Жыццё — жыццё з лагоднай просьбай: «До...»
Жыве твая лянівая прастора,
Жыве тваё стараннае нішто...
Яна, — цябе спавіўшы ў разуменні,
Адчуўшы попел у тваёй цвяльбе,—
Перад іконным ценем на калені
Апусціцца і выплача цябе.
Другая ж — паланянка маладосці,
Высокая балючым хараством,
З'яўляецца як меліяда ў госці
I застаецца меліядным сном.
Яе дыханне рызыкай тутэйшай
Гартае крэматорны твой раман
I пакідае на старонцы першай
Касметыкай напоены цюльпан.
А на апошняй, што яшчэ напішаш,
Здаецца мне, паэзія сама
Падказвае з парнаскага надвышша:
«Душу цвялі жанчынамі дзвюма...»

4 верасня 2000
(«Літаратура і мастацтва»
27 ліпеня 2001, № 30)

У Менску — людна, гнойна, позна;
Тлум у трамвайнай чарадзе.
Нібыта ля млына завозна, —
Няма каня паставіць дзе.

Вось ты й прыехаў... Пакрыёма
Табе адкрылася, васпан,
Што Беларусь і там, і дома
Заўжды — купалаўскі курган.

21 верасня 2000
(«Літаратура і мастацтва»
27 ліпеня 2001, № 30)

Падае снег
У душы як і ў полі;
Падае снег,
I нікога няма;
Падае снег,
Як не падаў ніколі.
Сам ты — у свеце,
I воля — сама.
Сам ты — у свеце,
У звыклай патолі.
Смерць і жыццё
На дарозе адной.
Падае снег,
Як не падаў ніколі.
З воляй жывеш,
Як з апошняй віной...
Дык жыві — грызі, смакчы
Бурачок ці перчык
I на памяць завучы
Мой палескі вершык:
Робіш нешта — дарабі
I не плюй на прыпек;
Калі весела — не пі,
А як цяжка — выпі.

26 лістапада 2000
(«Літаратура і мастацтва»
27 ліпеня 2001, № 30)

Даляры памяняць на сон
I спаць, калі магчыма гэта,
Да крыку ранішніх варон
Над беларускамоўным гета.

А немагчыма, дык не спаць;
Купалу згадваць, што ў гатэлі
Край лесвіцы ўбачыў пяць
Сухіх пялёсткаў... Імартэлі...

27 лістапада 2000
(«Літаратура і мастацтва»
27 ліпеня 2001, № 30)

Маеш тое, што хацеў;
Маеш тое, што жадаў...
Ты ляцеў і — даляцеў;
Падаў ты, але не ўпаў!

Можаш напісаць аб тым,
Як застаўся ты ні з чым,
Бо прывёў з другіх двароў
У свой двор благіх сяброў.

I таксама пра жанчын —
Слова, сказ, абзац адзін,
Што жанчыны і сябры —
Капапляныя дары.

А не хочаш — не пішы,
Захавай спакой душы
I ў міфалагічны сцень
Адпраўляй свой кожны дзень.

Каб узнікнуў сцень такі,
Прачытай на сон радкі:
«Скрыпам выў яловы плот,
Хохлік бегаў ля варот».

26 студзеня 2001
(«Літаратура і мастацтва»
27 ліпеня 2001, № 30)

Добрага няма нічога,
Кепскага таксама.
Добрае адно — дарога,
I туман, і яма.

Кепскае — дарога тая ж,
Але ў бок зваротны...
У тумане заблукаеш,
Толькі яме родны.

27 студзеня 2001
(«Літаратура і мастацтва»
27 ліпеня 2001, № 30)

Смецце павінна быць там, дзе смецце.
Зоркі павінны быць там, дзе зоркі, —
А на дасвецці, а на дасвецці
Водар спакою павінен быць горкі...

28 студзеня 2001
(«Літаратура і мастацтва»
27 ліпеня 2001, № 30)

Яшчэ крыху і больш ужо не трэба...
Дно падзяліла неба напалам,
I ты застаўся ў той прасторы неба,
Дзе свята не пакінута багам.

29 студзеня 2001
(«Літаратура і мастацтва»
27 ліпеня 2001, № 30)

Смутак агорне — кветкі рві,
Кветак не будзе — траву;
Як выпадае, так і жыві,
I не схіляй галаву.