Леанід Дранько-Майсюк: Паэтаграфічны раман

А хто б не зваў дадому,
Які б не быў кур'ер, —
Пакуль не вер нікому
I нават мне не вер.

А вер Варшаве-панне,
Сцішаючы надрыў...
Варшаву для кахання
Бог сапраўды стварыў.

7 ліпеня 1999
(«Крыніца», 58, 1-2000)

Калі атручана крыніца,
Душа, выходзячы з бяды,
Нанова хоча нарадзіцца
У Крэве, бо якраз туды
Гасподзь заўсёды мосціць кладку —
Да вечна чыстае вады,
Каб да шчаслівага пачатку
Ты не спыняў сваёй хады.

11 ліпеня 1999
(«Крыніца», 58, 1—2000)

Застацца на парозе славы
Паблізу будучых пакут,
Прамовіўшы чатыры словы:
«Ojczyzno...» і «Мой родны кут...»

Няхай камусьці будзе лепей;
Улада хай жыве адна, —
Не на паперы, а на небе
Усё распісана да дна...

Вось так шанцуе беларусу
З чужое кварты піць віно,
Каб не ступіць за тую рысу,
Дзе ўжо суцэльнае гаўно.

24 ліпеня 1999
(«Крыніца», 58, 1—2000)

Трэба цешыцца з таго:
Здрада мае нюх сабачы...
Бог паможа, хоць яго
Сапраўды, ніхто не бачыў.

Еўрапейскае святло
Зможа ўсё, чаго й не зможа;
Будзе так, як і было —
Нам нябачнае паможа.

24 ліпеня 1999
(«Крыніца», 58, 1-2000)

Ты мне даводзіў: «Досыць вершаў,
Пра ўсё ўжо класікі сказалі...
Занятак знойдзем цікавейшы —
Цягаць валізы на вакзале!

Ці ж мы з табой паэты, браце?!
«Гаспода», «Прошча» — толькі назвы.
На нашым адраджэнскім свяце
Я прытаміўся ў рыфмы бразгаць!..»

Казаць — казаў ды так не думаў
I пад заснежанаю елкай
З купалаўскім відушчым сумам
Мяне ты частаваў гарэлкай.

I думаў, пэўна, пра магчымасць
Пісьма інакшага і рытму,
Як і пра тое, што злачынна
Паэзія трымае брытву;

Што ўсе бяздомнікі ў дарозе
Тужліва мараць аб начлезе;
Што добра п'ецца на марозе
I цёпла ў беларускім снезе.

27 ліпеня 1999
(«Крыніца», 58, 1-2000)

Ты вернешся, заўважаны туманам,
I ўбачыш Менск інакшы, як у сне...
Гучацьме не аркестр, а знервавана
Гучацьме шкло ў пішчалаўскім акне.

Усцешыцца душа твая павінна,
Застаўшыся спакойнаю душой,
Што Беларусь — цудоўная чужына,
Што Беларусь павінна быць чужой.

1 жніўня 1999
(«Крыніца», 58, 1-2000)

Сваё апошняе каханне,
Незразумелае такое,
Аддаць магчыма за жаданне
Жыць, як парнасец, у спакоі.

Няма найлепшага нічога
За гэта светлае трызненне,
Калі крыштальная трывога
Цалуе рукі і калені;

Калі збіраешся пакуты
Ад радасцяў былых адрозніць,
Тады не дзенешся нікуды
I будзеш маладосці помсціць;

Калі, як вір, у цемры ночы
Цябе шукае позірк нейчы,
Тады радзімы голас воўчы
Усё адно што чалавечы.

12 верасня 1999
(«Крыніца», 58, 1-2000)

Усё згадаеш, едучы ў Варшаву,
I ўсё забудзеш, едучы назад,
I слава, непадобная па славу,
Сплыве за беластоцкі далягляд...