Аляксей Карпюк - Вершалінскі рай

Дзядзька нерашуча патаптаўся, адкінуў лейцы, штурхнуў маладзіцу нагой і кінуў:

— Цэлую ноч будзеш маліцца во тутака, сатана дзіявальс-кая! I каб не дакраналася ні да чаго ў маёй хаце, паскуда паршывая, бо ты е нячыстая!.. Бачыш ты яе, ложак мне паслала ўжэ, у жонкі набіваецца!..

Альяш пайшоў да іконастаса зноў.

— Нічога, вытрываю і гэто сатанінскае наваджэнне, бачыў не такіх!..

Ужо разумеючы, што атрымала перамогу, з падлогі жаласліва папрасіла Тэкля:

— Не праганяй мяне, святы чалавек, мне зусім няма куды падацца, не гані з хаты сваёй!

— На кухні ля цабэрка будзеш спаць!

— Нават у сабачай будзе жыці стану, ценню хадзіціму, калі загадаеш,— мо вымалю ў госпада ратунак!..

...Хімка з меляшкоўкай вярталіся з царквы позна. У Альяшовай халупіне стаяў крык і енк, што аж дзінькалі шыбы.

— Ох, як разышоўсо наш гаспада-ар!..— стаіўшыся, прашаптала меляшкоўка з гордасцю ад таго, што і яна належыць да кампаніі прарока. Пачуццё супольнасці было ёй вядома не з-за выгады. Так прастытуткі прывязваюцца да сваіх сутынёраў, хоць тыя з іх здзекаваюцца і не лічаць за людзей.

— Гэто добро, хай пакрычыць, пакрычыць на яе, ха-ай! — разважыла наша цётка Хімка.— Калі я расказала Альяшу пра свой грэх, ён і мяне так бэсціў. Ой жа бэ-эсціў, няхай бог крые-ратуе! Затое так, дальбо, добро было мне пасля...

— А-га-га-га-а!..— даляцела з-за акна.

Жанчыны сталі прагна лавіць енк і жальбу маладзіцы. Паспрабавалі і самі ўсплакнуць ды адпаведна сябе настроіць, каб паспытаць гаючую асалоду растрывожанага болю.

Хімка шапнула:

— О! Б'е ўжэ яе!..

— Ага, лупцуе!.. — як бы з зайздрасцю пацвердзіла маладая меляшкоўка.

Праз хвіліну Сахарышына пляменніца ўздыхнула і з гонарам пахвалілася:

— I я яго прасіла, каб пабіў, расказаўшы пра свой блуд. То як пачаў мяне свянціць той самай вяроўкай, як пачаў!.. — з вясёлым ажыўленнем і пахвальбой успомніла яна,— аж потам пераняло і слязьмі гэтаксамо зайшласа! Затое забыласа адразу пра мінулае, хоць і залечувала пісягі на целе доўга. Бы рагі, крывавыя, паплылі па мне праз усю спіну і бакі!.. О-о, сілу ён мае, паспытала яе і я, паспыта-ала!..

— Святы чалавек! — уздыхнула ўдзячная цётка Хімка пад дзікі, падобны на смех, Тэклін енк і скавытанне.— Колькі людзям дабра робіць!

— Бы Хрыстос, дальбо!..

— А непрыветлівы такі, здаецца!.. Як тое сонцо: глянеш — заплачаш, а ўсе яму рады!.. Недарам гэтак пруцца ў гэту Грыбоўшчыну — дзень і ноч, з усіх канцоў свету!..

— Шчаслівыя мы, Хімачка!

— О-ох, ніц не кажэм, Ліза, шчаслівыя! Я так у Страшаве мэнчыласа пры брату, так мэнчыласа, што і не выказаць. Бывало, праміне ноч, а я і вока не заплюшчу — галасы ўсіх пеўняў на вёсцы вывучыла, дальбо! Як прыйшла сюды, як засталаса, то бы не ново на свет нарадзіласа! Аж не верыцца цянер, што магла інакш жыць!

— А яна, бедная, усё не сціхае... От узяўсо за яе, от чалавек заядлы!..

— Малада-ая, слёз мно-ого!.. Хай, хай вы-ыплачацца, Ліза, гэто надто добро, калі выцячэ з цябе ўвесь урэдны сок, не перашкаджаймо мы ўжэ ім.

— Але ці падумала ты, Хімко, што рабіць нам, куды самім падзецца, гэто ж — ноч?

— Падзенемса куды-кольвек, каб большай бяды адно не мелі!

Гэтак уражаныя трагедыяй ды з-за таго, што крык у Альяшовай халупе нагадваў больш сямейную сварку, цёткі яшчэ крыху пастаялі ды адправіліся шукаць іншы начлег.

У той час, калі Тэкля прыжывалася ў Альяша, бабы па вёсках і хутарах падхапілі і разносілі новую легенду.

Цёткі з захапленнем апавядалі ўжо адна адной, які Альяш празорлівы.

— Ён табе кожнаго наскрозь бачыць. Ты не думай, ад яго нічога не схаваецца!

— Нават распутніца не змагла ашукаць Ілью! Альяш паглядзеў на яе дый кажа: «Хоць ты і ў шоўк апранутая і сама надто прыгожая, але ты е сатана і ад мяне адыдзі!»

— А тая, кажуць, пачула гэто, раптам як загагоча, заржыць! Людзі — глядзь на яе ногі! А там — капыты! Носам пацягнулі — серай смярдзіць!

I народ усё валіў на паклон да месіі. Таго вечнага месіі, якога з пакалення ў пакаленне чакалі мае продкі. Шмат стагоддзяў не было спалучэння такіх спрыяльных абставін, што дапамаглі гэтак распаліць містычны агонь веры.

З лёгкай Хімчынай рукі ў Грыбоўшчыну зачасцілі многія нават і з маёй вёсачкі.

Наш сусед, Клемусаў Сцяпан, перад паездкай туды разважаў услых:

— Во, Трафім Лебядзінскі — такі здаровы і малады — памёр, а я — хілы і слабы — жыву. I майму тату дзевяносто пяць хутко, а шчэ і зубы маюць, і грыбоў за восень на цэлую зіму навалочаць з лесу, і заснуць могуць, як маладыя. Бацькавых жа равеснікаў і косці даўно ўжэ стлелі на мастаўлянскіх могілках!.. Чаму так бывае, га?.. Думаеш, без прычыны?.. Трафім навычаўпляў штось, толькі людзі пра гэто не ведаюць!