Аляксей Карпюк - Сучасны канфлікт [Аповесць, франтавы дзённік, не зусім гродзенскія гісторыі]

15.

Вяртаюся з хірургам дамоў. Я задаволены: ужо добра ведаю, пра што гаварыць на семінары. Толькі абавязкова трэба заглянуць у знцыклапедыі, паглядзець апошнія працы і пра тое, як цяпер тлумачаць значэнне слова «эмоцыі».

Еду ды ўкладаю сабе ў галаве, які прыклад за якім упішу заўтра ў даклад. Мяне зноў разбірае радаснае хваляванне, якое крыху прытупілася ад навязанага даклада,— да вечара яго скончу, а там што рабіць?..

Ці не напісаць лепш кніжачку аб эмоцыях? Папулярную, з простымі цікавымі прыкладамі, даступную для кожнага? Гэта ж мне бліжэй і зручней, чым раман!..

Уладзіміру Макаравічу спатрэбілася зайсці на пошту.

— Жонцы пазваню...— тлумачыць.— Дадуць наш горад хутка, зараз і паедзем!.. Гаварыць доўга нам не прыйдзецца.

Спахопліваюся — так і не напісаў Ірыне.

— А мне, думаеце, не трэба?.. Зойдзем разам, пазваню і я сваёй!

Ужо каля гадзіны ночы, калі тэлеграфістка злучыла мяне з кватэрай. У трубцы нейкі час чуюцца доўгія гудкі.

— Ало!.. Ало!.. Ало!!.

— Чуеце? Ніхто не адзываецца! — са спачуваннем заяўляе дзяжурная з міжгародняй.

— Званіце, званіце яшчэ! — малю жанчыну.— Гэта мая кватэра, я ведаю ў ёй парадкі, там напэўна зараз нехта ёсць!..

— Паспрабую...

Дарэмныя намаганні дзяжурнай — трубку не паднімаюць. Надта дзіўлюся: Іра ж у такі час павінна быць дома?!

— Мо заснула моцна,— супакойвае хірург,— спіць і сны бачыць.

— А што думаеце? Пасля працы...— прыкідваюся спакойным: Іра спіць вельмі чуйна.

Нічога не разумеючы, выходжу з кабіны, прапускаю туды сябра ды пачынаю мітусіцца па вестыбюлі. Чамусьці адно цяпер заўважаю ў пакоі дробязі. I ўсе адмоўныя.

Вышчарбленае настольнае шкло.

На плакаце, які крыва вісіць на сцяне, нехта веерам насадзіў агідных чарнільных плямак.

Паміж сцяной і партрэтам — шматок чорнага ад пылу павуціння.

Падлога не вельмі чыстая. Дошкі ўсохліся, са шчарбінамі.

У дзяжурнай за акенцам — патрэсканы лак на пазногцях...

Спалохана паварочваю.

Праз шкляныя дзверы кабіны відзён хірург. З выразам найшчасліўшага чалавека ў свеце прыціскае да вуха трубку, глядзіць у мой бок, хаця мяне, вядома, не бачыць, бо ў гэты момант ён за тысячу кіламетраў адгэтуль, перанёсся да сваіх.

Страшэнна чалавеку зайздрошчу.

Раптам мяне агортвае жах — на якую халеру мне тыя эмоцыі, семінар, даклад?! Уздумаў займацца ліха ведае чым!.. Зрабілася невыносна сумна і ніякавата. Пацягнула да Іры, да дзяцей. Адначасна агортвае якісьці жудасны неспакой. Захацелася ехаць, бегчы, ляцець — папярэдзіць нейкае няшчасце ды небяспеку і бегчы, ляцець зараз жа, не заходзячы ў інтэрнат.

1.

Як і трэба было спадзявацца, Косця дома тады нездарма праседжваў дні і ночы: выдаў кніжку — «Малое і вялікае». Прыпала яна людзям да густу нават болей за папярэднія. Праз выдавецтва «Веды» кніжка разышлася па краіне стотысячным тыражом, надрукавалі яе нават у Польшчы, Венгрыі, Балгарыі і Францыі.

Яшчэ ў часопісе «Наука и жизнь» муж змясціў вялікую працу з працягам на сем нумароў — «Значэнне памяці ў жыцці чалавека», здаў яе для асобнага выдання і з гэтым паехаў у Маскву на вучобу. Застаюся адна з двума малымі.

Мінае нейкі час.

...Я ўжо дырэктар вячэрняй школы. Пасада яўна не па ма-ім узросце, але энергіі ў мяне — хоць адымай. Мала такой на-грузкі, на лета іду яшчэ працаваць начальніцай піянерскага лагера, а выхаваўцамі да сябе бяру сваіх настаўнікаў.

У школе рамонт, замена мэблі, папаўпенне кабінетаў, «выдзіранне» грошай у загадчыка РАНА, а ў лагеры — праблема агародніны, ягад, свежай смятаны для дзяцей. У лёгкім танным сарафане ды ў стаптаных басаножках, не зважаючы на несаліднасць свайго выгляду, лётаю паміж лесам і школай.

Выхаваўцы лагера самі лёгка апрануты. Але настаўнікі з тых, хто ўжо вярнуўся з адпачынку, глядзяць на свайго дырэктара са здзіўленнем: дзе строгі англійскі касцюм, дзе тыповая прычоска, дзе важнасць і саліднасць, дзе дырэктарская недаступнасць?

Касцюмы, вядома, ёсць, яны вісяць у шафе, а мне нават прыемна дражніць калег, заўважаць недаўменныя позіркі, прычына якіх для мяне здаецца так мала значнай. З захапленнем раблю сваё, лаўлю пахвалы бацькоў, чые дзеці адпачываюць у лагеры. Мала мне і гэтага: успамінаю з асалодай, як падабаецца вучням улада новага дырэктара, гэта значыць — мая, і ўспаміны дадаюць новых сіл.

Нарэшце канчаецца лета, здаю лагер. Але прыбывае клопатаў у школе — хутка ж навучальны год! Я — і заггас, і маляр, і бухгалтар, і вербаўшчык, і вартаўнік...